Tartarus ontwaakt..

Vrijdag, 5 november 2021

04:27u

—-

Mijn hart begint te racen.

Mijn ademhaling versnelt.

Een jachtige, gespannen onrust overspoelt mij en kruipt venijnig klauwend over mijn ruggengraat. Een ijskoude rilling siddert doorheen heel mijn lijf.

Doorheen heel mijn ‘bestaan’.

Mijn hoofd begint te tollen, voelt zwaar en drukkend aan.

Koud zweterig zijn mijn handen.

Ergens, ..overvalt een intens gevoel mij

…denk ik.

Een in ziedende doodsangst geslaakte kreet -de chaos van een wezen in uitzinnige paniek- scheurt door alle muren van heel mijn ‘zijn’, zoals het krakend splijten van ongefundeerde pijlers onder een onrechtmatig belastende druk..

Alsof Tartarus zelf zich van zijn door de goden opgelegde bestemming tracht te bevrijden en daarmee alle fundamenten van hemel en aarde doet daveren.

‘We hebben gelijk’, is er gedacht.

‘Zie je wel, dat we gelijk hebben’.

Ik voel mij misselijk.

——

Hij had zich door het boek moeten wroeten.

Niet omdat het zo moeilijk geschreven of moeilijk te begrijpen was, maar omdat het voor hem net zo bevattelijk was.

Zo herkenbaar.

Zo pijnlijk herkenbaar.

Passage na passage moest herlezen worden, omdat elke passage op zich een gigantische storm veroorzaakte, die telkens opnieuw in een zelf-verwoestende paniek uitmondde.

En nu, nu hij het nawoord had gelezen en herlezen, sloeg de paniek in een ongehoorde hevigheid toe.

‘Zie je nu wel.. Zie je nu wel dat we gelijk hebben’

Het boek (‘In den beginne was er opvoeding’ van Alice Miller) had hem eerst weer met een algemene verstomming geslagen.

Maar naarmate het boek, bladzijde na bladzijde, doorgeworsteld werd, werd een angstige doch verbeten stem steeds luider.

‘Zie je nu wel..’

‘Zie je nu wel dat we gelijk hebben!’

Tot aan het nawoord was die stem genegeerd geweest.

Die schrille kreten, gedoofd in de krochten van zijn brein.

Gedoofd, en telkens weer zelf van alle waarde gestript.

Verbannen.

Maar nu..

Nu was verwoord wat zo dikwijls zelf al getracht was te verwoorden.