Hey
Een vraagje. Waarvan niet geweten is of het wel een goed idee is. Niet het bloggen en niet de vraag.
Dus vraag ik het maar met een klein hartje. Wordt er graag gevraagd naar jullie mening, indien jullie die wensen te geven.
Begin dit jaar -wauw, als het zo wordt geschreven lijkt het alweer een ver verleden- is er gestart met een blog. Als zoektocht, als reden … al is het maar een strohalm.
Nog volledig onder constructie zijn er ondertussen zowel recente tekstjes, bedenkingen, etc. … als oude schrijfsels toegevoegd.
Maar daar blijft het bij: Een blog onder constructie. Betekenisloos dus.
Omdat het te ook beangstigend blijft, denk ik, om ‘mij’ zomaar ’te grabbel te gooien’. Wat trouwens ook niet goed zou zijn. Al merk ik toch, ergens, dat er op het blog ook wel met een ongedefiniëerde terughoudendheid wordt geschreven. Een soort ‘filter’. Zelfs al leest nog niemand het blog behalve wij.
Toch ook bestaat er, ergens, een wil, een drang zelfs, om te bloggen. En niet enkel voor onszelf. Welk nut heeft anders het blog?
Dus er zou daar ergens wel verandering in willen worden gebracht. Om het misschien niet zo betekenisloos te houden. Wat dat dan ook mag zijn. Maar dat blijft beangstigend. Zoals onlangs, toen zijn er enkele ‘linken’ naar het blog, via “mijn” sociale media, de lucht ingestuurd. (Al is dat redelijk beredeneerd gedaan via kanalen die weinigen volgen).
Merken dat die drang steeds groter wordt om iets te doen, er mee stoppen of verder gaan, brengt mij hier.
Mijn vraag dan, die uit meerdere delen bestaat, is devolgende: Wat denken jullie daarvan? Vinden jullie dat een goed idee om dat blog ‘open’ te gooien? Zouden jullie erin geïntereseerd zijn dat te lezen? … Om de een of andere reden wil er graag eerst jullie mening worden gevraagd. Wordt jullie mening hieromtrent erg gewaardeerd vooralleer het nog verder wordt ‘opengetrokken.
Hg80
…
Dag …
Bedankt al voor je reactie.
De bedenkingen die je verwoord leven inderdaad. Niet iedereen is er even ‘happig’ op. De angst om daardoor voor meer chaos te zorgen zeker. Toch leeft er ergens ook die grote drang. De behoefte om ons niet langer te hoeven verstoppen. Omwille van heel uiteenlopende redenen. Maar in essentie misschien toch ook niet.
Het is zeker geen overweging die -voor zover mogelijk- ondoordacht wil worden genomen. Daarom ook dat het graag even werd afgetoets.
Wat er nadien ook beslist wordt: Het blijft hoe dan ook een ‘dubbeltje’ op zijn kant.
Hg80
…
Dag …,
Dank je voor je reactie.
Sowieso is dit geen ‘beslissing’ die over één nacht ijs (wil) word(t)(en) genomen. Daarom ook dat jullie bedenkingen graag gehoord en geappreciëerd worden. Het forum (jullie dus) als proeftuintje om te ervaren hoe het gaat lijkt een geruststellend idee.
Die aandacht, die sterke drang nu, van diep binnen mij, om gezien en gehoord te worden is totaal nieuw voor me. Tot enkele jaren geleden is net altijd alles in het werk gesteld om alles en iedereen in de doofpot te houden. Zelfs voor ‘mij’.
Niet verder over uitwijdend nu, zorgen enkele uitermate nare ervaringen binnen de ggz ervoor, dat we weer verder uiteengespat zijn en dat daardoor een gigantische drang, een immense nood, om alles terug dicht te trekken, heel sterk aanwezig is. Meer nog, het is ook aan het gebeuren. En dát, wil eigenlijk niemand meer. Ondanks alle angst, willen we niet meer bang zijn. Dan heeft het totaal geen nut meer.
De enige therapeutische omgeving echter, die hier in Vlaanderen met dissociatieve stoornissen werkt, heeft een wachtlijst van meer dan twee jaar. Er is geen twee jaar meer. Niet op deze manier. Dus wat kan er worden gedaan om die twee jaar eventueel nog te overbruggen?
Dus de zelfbescherming hier, wat met het blog betracht wordt, ligt niet in de erkenning van gehoord en gezien te worden van buitenaf per sé, maar in de erkenning en waardering, het gezien en gehoord worden in mij. Van waarde en recht te geven aan mijn binnenwereld. Van elk deel bestaansrecht te geven ipv ze zelf onbedoeld te mishandelen door ze dat bestaansrecht af te willen nemen door alles af te sluiten. Vanuit angst. Omdat ze er nooit hebben mogen zijn. Ze altijd afgestaft zijn omdát ze er zijn. Dat het willen gezien en gehoord worden van buitenaf echter ook meespeelt is zeer zeker een bijkomende factor. Als sociaal dier hangt onze zelfwaardering voor een groot stuk af van onze omgeving. En net die factor, denk ik, wil er worden afgetoetst. Hoe sterk is die factor? Die drang naar die aandacht en erkenning van buitenaf?
En misschien raar, … maar … door het via een blog te doen ipv face-to-face, hebben we net meer regie. Meer controle. Is er meer afstand. ‘Veilige’ afstand.
Hg80
Dag …
Bedankt voor je reactie.
Er zijn idd ambulante mogelijkheden bij traumatherapeuten. Mogelijkheden in de zin van dat er idd therapeuten zijn die zich specialiseren in complex trauma gerelateerde en/of dissociatieve ‘verstoringen’. (Het woord ‘stoornis’ wordt niet echt leuk gevonden). We gaan zelf (voorlopig nog) bij zo iemand ambulant.
Het is niet de intentie om negatief te zijn noch te klinken maar daar zijn voor ons toch enkele bedenkingen/moeilijkheden aan verbonden die de zaken ‘praktisch’ onmogelijk maken. ‘Praktisch’ onmogelijk om te werken,
Ik probeer al een klein aantal bedenkingen/moeilijkheden op te sommen die op de voorgrond staan: 1) Tijd: Ambulante therapie betreft een uur. Eén uur op zeven dagen. 2) Geld: Frequentie hangt af van je financiële vermogen. 3) Setting: Als de context/omgeving waarin iets zich afspeelt. 4) Omkadering: Als het ondersteunend geheel waarin iets (de setting) ingebed is. 5) Veiligheid: Dat overal weerslag op heeft. Op ’tijd’, ‘geld’, ‘setting’ en ‘omkadering’.
Een vertrouwensband trachten op te bouwen in een uurtje per week, is ‘haast’ onmogelijk. Zelfs als het financieel mogelijk zou zijn om de frequentie op te trekken naar twee uur per week blijven er nog zes dagen en tweeëntwintig uur over. Dat zijn honderzevenenzestig of honderdzesenzestig uur van de honderdachtenzestig waarin je ‘alleen met jezelf‘ bent. Je moet ook je ‘veilige‘ omgeving verlaten, je ‘thuis‘ uit, de wereld in, naar een ‘praktijkruimte als setting’ vertrekken, met steeds in je ‘achterhoofd‘ de wetenschap dat, wat er ook is/gebeurd, je na dat uurtje weer terug buiten op de stoep, in de wereld, staat. ‘Wie’ of ‘wat’ kan iets vragen of vertellen in een uurtje? Om daarna terug huiswaarts te keren met nog meer vragen. Om weer de volgende honderdzevenenzestig uur te proberen overbruggen tot ‘dat volgende ‘uutje’. Waardoor het dus ‘praktisch‘ onmogelijk wordt.
Hg80
Hoi …
Dank je ook voor je reactie.
Wat knap van je dat je liedjes maakt. Kan maken. Ik merk een ‘kleine jaloezie’ op dat er zelf geen kennis is om een instrument te bespelen om dat ook te kunnen. Muziek, weet ik nu, is een heel sterk en mooi medium. Maar ook heel, héél persoonlijk, dus ik vat je tweestrijd wel.
Het is inderdaad niet uit te leggen. DIS ís ‘gewoonweg’ niet uit te leggen. Zelfs mensen die gestudeerd hebben om het psyche te proberen begrijpen bevatten niet wat DIS is. Je verwoordt het heel juist met je vergelijking: “Alsof je een blinde moet uitleggen hoe het is om te zien.” Dat kán je ‘gewoonweg’ niet. Dat, denk ik, is ook niet de betrachting. Niet meer. Al zeker niet met het blog.
Ik schrijf veel, er wordt veel geschreven, in verschillende schriften van verschillende formaten, op de computer, in verschillende stylen en programma’s, … Lange teksten, korte teksten, poëzie, … Er wordt een klein boekje meegezeuld waarin, at random, mag worden geschreven. Het is ‘PAD’ gedoopt… Al díé werken, al díé schrijfsels zijn persoonlijk. Zéér persoonlijk. Die wil ik niet laten lezen. Behalve misschien wat poëzie. Af en toe. Wat kan. Wat mag. De rest niet. Dat zou inderdaad onnodig veel pijn veroorzaken.
Ik merk wel dat er op het blog heel anders wordt geschreven. Genuanceerder, doordachter, behoudener, … Evengoed heel eerlijk, heel open, maar met een heel andere insteek. De teksten zijn persoonlijk maar deels ontdaan van details. ‘Voorlopig‘ nog zeker van persoonlijke details. (ik doel dan op sommige namen, plaatsen, etc,…niet enkel voor eigen bescherming maar ook voor die van anderen) Hoewel er ook wel rekening mee wordt gehouden dat sommige details van het zelf niet eeuwig verborgen gaan kunnen blijven dan. Er is ook helemaal geen noodzaak om met het blog een soort therapie te beoefenen. Toch niet in de zin van een verwerking, een groepstherapie of zoiets. En al helemaal geen traumaverwerking. Al zou het blog mogelijk wel een beetje therapeutisch kúnnen werken. Een therapeutisch kader kunnen krijgen voor mezelf door die poging om daarmee ‘mezelf’ bestaansrecht te proberen geven. Als in een soort verhalend afgestoft dagboek naar de buitenwereld tonen. Een bundel verhalen waarmee iets, ons, eindelijk getoond wordt aan de buitenwereld. Bestaansrecht en waarde wordt gegeven aan … Maar wel genuanceerd. De redactie-uitgave…
Dank je ook nog voor je laatste woorden:
*Betekenisloos is het nooit. Je bent niet voor niets begonnen, dus blijkbaar heeft het nut.
En als je later besluit te stoppen, ook goed toch? Dan is het in de tijd dat je hebt geschreven belangrijk geweest.*
Zo werd het nog niet echt bekeken.
Hg80
Dag …
Dank je voor je validerende, ondersteunende lieve en warme woorden.
Er kan niet veel meer worden toegevoegd.
Behalve misschien…
Oprecht, van heel diep, dank je.
Warme groet
1v8 – Hg80 – διαίρεση – D-iC – nn – K. – Kadir-Kéren – ? – k. – n! – …