1v8_k_vdkEen van de zaken die ‘k me voorgenomen heb bij aanvang van dat nieuwe dagboekschrift is om te proberen meer vanuit en voor dat ‘mezelf’ te schrijven.
Wat geen sinecure is..
.. met nog zoveel vraagtekens rond dat ‘mezelf’ (natuurlijk!?).
Maar ‘k denk dat er vooral bedoeld wordt om er meer op te letten om ín dat schrijven niet steeds weer te vervallen tot dat “in-functie-van..”
Om er mezelf dus bewust van te proberen maken zodat die trauma’s -en die traumamechanismen- dat schrijven niet al te veel blijven beïnvloeden.
Want die doen me zeer dikwijls -en dus zeker ook in dat schrijven- afwijken van dat ‘mezelf’ naar een soort geadapteerde “voor-iedereen-aaibare” versie van dat mezelf.
Dat is een pseudo-zelf; een vals-zelf; een kameleon-zelf..
Het is een half-zelf van halve waarheden om voor iedereen goed te proberen doen en zijn..
.. om toch maar zeker niemand tegen de borst te stoten of afgestraft te worden of uitgesloten te worden.
Het is een adaptatie, een aangepast zelf, een zichzelf-aanpassend en eigen identiteit-vernietigend zelf als bescherming tegen de vroegkinderlijke traumatisering van de identiteitsvernietigende omgeving waarin “het” verkeerde.
Een omgeving die ook co-dependentie installeerde.. waarin “het” zijn “waarde” en “bestaansrecht” afhankelijk werd gemaakt van de mening van anderen.
“Waarde” en “bestaansrecht”.. afhankelijk gemaakt van de mening van die eerste “verzorgers”..
“Vertrouwenspersonen”..
Waarbij “het”.. niet in die “thuis”-omgeving, niet in die leefgemeenschap.. ooit ook maar één keer ‘goed genoeg’ was..
Dus werd “het” afhankelijk (gemaakt).. van die meningen van anderen.
Van élke andere!
Zelfs van mensen die ‘k niet ken.
Die ‘k nog nooit gezien heb en nooit zal ontmoeten.
Zelfs met dié mensen hun mening hou ‘k rekening.
Zelfs met meningen die nog niet gemaakt zijn.. maar die mogelijk, ooit, gemaakt zouden kunnen worden..
.. zelfs daar probeer ‘k, vanuit die trauma’s, rekening mee te houden.
ABSURD!
‘k Weet het: Waanzinnig absurd!
Maar ’t lijkt dikwijls wel of men ‘leven’ daar vanaf hangt.
‘k Weet het: Stom!
Want ergens weet ‘k wel dat dat niet zo is.
Theoretisch én praktisch is dat niet mogelijk om voor iedereen “goed” te zijn en/of te doen..
.. en ‘k weet dat ergens wel..
.. maar toch voelt die mogelijkheid om ‘niet goed’ te zijn -al was het maar voor één enkel iemand- levensbedreigend aan.
Zelfs ‘niet goed genoeg’, heeft die impact op heel m’n wezen.
En meningen zijn maar meningen hé..
En ge kunt niet voor iedereen ‘goed’ doen hé..
En toch.
‘k Ben als de dood voor die ene mening die me mogelijk zegt dat “ik”, niet goed genoeg is.
En dat gaat ver hé.
In al wat ‘k doe, in hoe ‘k me gedraag, kleed of niet kleed, overkom..
Alles.
Maar dan ook echt alles.. gebeurt in dat “in-functie-van-een-ander’!
En dat gaat niet hé.
Hoe sterk dat ‘k daar ook in ben.. hoe waanzinnig adaptief dat ‘k daar ook in ben..
Ge kunt nooit -NOOIT!- voor iedereen ‘goed’ doen.
Dus voel ‘k me ook constant falen.
Constant ‘niet goed genoeg’.
In niks.. in alles.. NIET GOED GENOEG..
Wat me ook constant het gevoel geeft van onder een waanzinnig levensbedreigende druk te staan.
Wat me dan weer het gevoel geeft dat ‘k heel m’n “mezelf” nog meer moet onderdrukken, weg moet duwen, zelfs zélf moet proberen te vernietigen..
Zoals er door die ouders en die leerkrachten.. en al die “vertrouwenspersonen” altijd is gedaan.
“ik”, is niet goed genoeg.
“ik”, is levensbedreigend voor “ik”.
“ik”, moet ten alle tijden en ten alle koste worden vernietigd.
Aanpassen, aanpassen, aanpassen..
Waarom, nu ‘k volgens die kalenderleeftijd niet langer een machteloos kind ben, voél ‘k nog altijd die nood, die lévens-nóódzakelijkheid.. om dat te MOETEN doen..
.. terwijl ‘k rationeel, ergens, wel weet dat het absurd is.
Geen wonder ook dat al die delen in dat mezelf zo wantrouwig blijven in dat mezelf ook..
.. want ‘k doe dat nog steeds.
‘k Verpletter elk ‘zelf’ in dat “ik” nog steeds zelf.. om aan dat “in-functie-van-een-ander” te kunnen voldoen..
Om in een ijdele hoop eens “goed genoeg” te kunnen zijn.. in de mening van anderen..
Eens een heel klein beetje “waarde” of “bestaansrecht” te kunnen ervaren.. in de mening van een ander..
Da’s pijnlijk, weet je.
Nog steeds, laat ‘k geen van die “ikken” echt toe.. want als ‘k dat doe.. denk ‘k..
.. ben ‘k niet goed genoeg..
.. en wacht me afstraffing en uitsluiting.
Oh ja, er zit een deel, natuurlijk!?, in m’n eigen gedachten..
Maar een ander deel is zéér reëel en gestoeld op feitelijke ervaringen!
Feitelijke ervaringen die zelfs vandaag de dag nog steeds werkelijkheid zijn..
Want roepen wij niet al jaren om hulp?
Zeggen wij niet al jaren dat het niet ok is, dat het niet goed gaat met ons en dat we dringend -DRINGEND!- hulp nodig hebben?
En wat gebeurt er?
We worden verwijten gemaakt, gekleineerd, waardeloos bevonden..
.. zelfs onze basisrechten.. ons bestaansrecht.. wordt ons weer ontnomen..
.. we worden, WEER, afgestraft.. en uitgesloten!
En ‘k voel weer heel hard de neiging daardoor.. om al m’n “ik” te verpletteren.. te vernietigen.. en me aan te passen aan al die meningen en in dat “in-functie-van-een-ander” te gaan..
En met dié neiging..
De neiging om een touw te zoeken.
Ach ja.
‘k Kan alléén maar proberen denk ‘k.
Proberen..
.. om wat meer vanuit en voor dat ‘mezelf’ te schrijven.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIV
