Tot dag..

Er zou veiligheid en rust gecreëerd moeten worden..

Geborgenheid, een luisterend oor, respect, evenwaardigheid, gelijkheid, veiligheid, erkenning, validatie..

Een mogelijkheid tot vertrouwen.. geen eis te moeten vertrouwen.. geboden worden..

Ondersteuning, begeleiding, transparantie..

Maar dat is er niet..

Blijkbaar..

Of is dat weer ‘kafkaiaanse wet van Murphy’?

ZO09042023-19:19u

Er zijn zo waanzinnig veel misvattingen die over ons gemaakt worden..

Keer op keer opnieuw..

Op zoveel verschillende vlakken..

Dat het absurd is, absurd wordt, om daar nog mee bezig te zijn.

Het hééft geen zin om daar nog mee bezig te zijn!

Want het haalt toch niets uit.

Het kost ons alleen maar energie.

Al wat we zeggen, eender wanneer, eender over wat, wordt misbegrepen, anders geïnterpreteerd, niet gevat..

En wat doen wij?

Ons verantwoorden!

Ons proberen verdedigen tegen al die misvattingen en interpretaties.

Met als enige resultaat dat die dynamiek gewoon weer opnieuw begint.

Al heel ons bestaan lang.

MA10042023-10:56u

Als ‘k, terwijl ‘k die oudere teksten op dat blog aan het zetten ben, herlees wat er allemaal geschreven is, kan ‘k alleen maar vaststellen hoe verschrikkelijk zwalpend die teksten van dag tot dag zijn.

Hoe pijnlijk onbeholpen en radeloos.

‘k Merk, dat er pogingen worden gedaan om iets van een consistentie aan te houden..

Om alles ook veel rooskleuriger en romantischer voor te stellen dan het in werkelijkheid is..

Om toch maar niet (te veel) tot last te zijn.

12:16u

‘k Voel me weg, snap je dat?

‘k Voel me niet aanwezig.

Alle tijd gaat aan me voorbij alsof het een droom is.

Nee, zelf niet gedroomd want dat zou een soort van “ik” moeten inhouden.

Een film, uit een ver verleden.. of een nog onbestaande toekomst.. of vanuit een parallel universum..

Dat niets met “mij” te maken heeft.. al weten we rationeel gezien van wel.. en toch.

Een uur kan een dag lijken, of zelfs een week, en dit moment lijkt me even ver weg en ongrijpbaar als gisteren, verleden week of morgen.

Als we geen dagboeken zouden bijhouden, als we niet constant een soort mentale logboeken zouden maken met tijdsregistraties, dan zou verleden jaar vandaag kunnen zijn en vandaag verleden jaar.

Enkel door constant die tijdsregistraties te maken is er ergens enige notie van continuïteit.

Maar “alles” blijft in dat “weten” hangen.

In een soort sequentiële rationaliteit.

Als in ’twee komt na één’, ‘drie komt na twee’..

Als in maart komt na februari en daarom komt gisteren vóór vandaag..

En dus kán het niet dat gisteren verleden jaar was..

Het kan dus niet dat de wandeling van gisteren, die geregistreerd is door de stappenteller, in een verder verleden heeft plaatsgevonden.

Ver weg van elk “mij”, buiten elk “mij”.. ‘voelt’ het wel zo.. dat die wandeling in een ver verleden gemaakt is.. en niet door “mij”.

Al “voelt” het dus wel alsof het dus niks met “mij” te maken had of heeft..

Alsof ‘k dat ergens gelezen of gehoord moet hebben..

Ergens iets uit een ver verleden..

Dat helemaal niet over “mij” gaat..