1v8_k_vdkEr is weer heel wat tijd gepasseerd tussen het laatste dat we opgeschreven hebben en nu.
Tijd, doorgebracht in tijdloosheid.
Tijd, doorgebracht in loskoppeling; ontkoppeling.
In het “niet aanwezig” zijn.
In een op ‘automatische piloot functionerend’ afwezig zijn.
Residerend in een vacuüm.
Een tijdloos vacuüm.
Die vloer..
Tien dagen hebben we aan die vloer gewerkt.
Afschrapen, verven, laten drogen, wachten..
Niet goed.
Plakt nog steeds.
Terug schrapen, terug verven en terug wachten.
Het “eindresultaat”, die nachtelijke sterrenhemel die we wilden creëren, is wel ok gelukt, denk ‘k.
Maar toch; en toch.. de lauwe reactie..
Allé, niet die lauwe reactie op zich -daar hadden we ons wel op voorbereid- maar de manier waarop..
De manier waarop..
…
Vr09052025 – 11:32u
Oef! 😓
Heb het moeilijk om iets op te schrijven.
Al wou ‘k wel.
Maar nu is ’t weg.
Wou iets opschrijven over de voorbije week.
Proberen.
Maar stond maar net geparkeerd op die parking van CAW-Mechelen als er ene stopte en probeerde uit te horen wat ‘k daar kom doen.
Zonder pardon, met m’n schrift open en m’n pen in de aanslag, me toch onderbrekend.
Alsof ‘k hier “gewoon” zomaar wat kom staan.
Begrijpelijk!?
Misschien wel, weet je, als dat langs een kant die mens zijn taak zou zijn om mensen die daar komen parkeren te bevragen naar de reden van hun bezoek.
Want ‘k stond, wel degelijk, op de bezoekersparking.
Maar de manier waarop!
Triggerend!
Echt triggerend!
Zonder zich voor te stellen.. zonder ook maar enige vorm van elementaire beleefdheid..
En met een door merg en been snijdende arrogantie die superioriteit moest uitstralen..
Wat kwam “ik”, miserabel minderwaardig schepsel, daar doen?
Alsof er verantwoording werd geeist voor het lef dat “ik”, inferieur wezen, had getoond, door daar ‘zomaar’ te komen parkeren.
De manier waarop.. Triggerend.. en het deed ons blokkeren.
Mentaal: Kortsluiting!
En het enige wat we eigenlijk wouden doen, was blazen als een kat.
…
Dus zijn de gedachten weg.
Over wat we wouden opschrijven.
En schrijven we nu maar dát op, in de hoop dat het ergens terugkomt.
Gisterenavond dachten we wel, na alweer een zeer belastende dag door overprikkeling, dat het is als een nagel die in je hoofd geramd wordt.
Die hoogsensitiviteit he.
Die zo dikwijls voor die complete overbelasting zorgt he.
Mensen begrijpen dat niet, maar de wereld -en dan bedoelen we met nadruk die wereld van mensen- werkt op ons in als een kepernagel (we bedoelen de lange spijker niet het oud 19e eeuwse scheldwoord) die tegen ons voorhoofd wordt gezet en die dan gestaag -als continu om aandacht schreeuwende impulsen- met een hamer steeds dieper onze hersenpan wordt ingetikt.
Doorheen de dag; dag in, dag uit.
Tik, tik, tik, tik..
Die drukte!
Die onophoudelijk om aandacht krijsende drukte van mensen die continu, als een kepernagel, steeds dieper in onze hersenpan gehamerd wordt.
Licht, lawaai.. Gehamer!
Hamer, hamer, hamer..
pffff…
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXV
