1v8_k_vdk…<-Wo21052025
… drong er zich een beeld aan me op.
Een soort ‘gevoelsmatig’ beeld.
Een zoveelste metaforisch beeld die als vergelijking, als verduidelijking, als opklarende verklaring een makkelijker behapbaar beeld zou moeten kunnen creëren.
Om derden duidelijk te proberen maken (te kunnen proberen maken) wat er nu werkelijk intern in m’n hoofd gaande is, terwijl die buitenzijde -die waarin zij kijken- net die stoïcijnse kalmte vertoont.
Een zoveelste metafoor, die eigenlijk helemaal niet zo metaforisch is zoals we het meestal wel laten uitschijnen.
Een zoveelste beeld, een zoveelste inkijk in onze interne wereld..
Ter verantwoording!
Een zoveelste verantwoording.. voor dat ‘ons’.
Omdat wij niet zijn zoals de meeste anderen en dat enkel op oordeling, veroordeling en straf stuit.
Op onbegrip.
Op onwezenlijk onbegrip.
Op ONT-wezelijkend onbegrip.
Wat voor pijn zorgt.
Immense pijn.
Excruciating ‘het is niet in woorden uit te drukken’ pijn en verdriet.
Voor continue hertraumatisering zorgt.
Voor het niet vooruit geraken en het steeds opnieuw moeten beginnen.
Wat dan ook weer voor extra onbegrip zorgt.
Een beeld dus, om ons weer te proberen verantwoorden.
Een gevoelsmatig beeld dat dichter tegen de werkelijkheid staat dan we willen laten uitschijnen (om (weer) niet “zot” verklaard te worden) om het onzichtbare zichtbaar te proberen maken.
Omdat het geen gebroken been is, dat zichtbaar is voor derden.
Onbegrip! Omdat ZIJ! het niet kunnen zién.
Die ziekte, die stoornis.. hoe je het ook wil noemen.. het dagdagelijkse van minuut tot minuut gevecht onzichtbaar voor hun is.
Dat beeld dan:
Mensen, een mensenmassa, opeengepropt.. elkaar haast vertrappelend.. voor gesloten glazen deuren.
Duwend, trekkend, ongeduldig wachtend..
Vechtend.. om plaats.. om -als die deuren zouden opengaan- daardoor te kunnen stormen.
Om als eerste door die deuren te kunnen stormen.
Zo’n “black-friday”-achtige toestanden.
Zoals we eens zagen van ergens in Amerika.. denk ‘k.. op sociale media.
Die deuren, die dan door een winkelgerant worden ontsloten en die mensenmassa die elkaar vertrappelend zich dan door die flessenhals dringen.
Maar dan -zoals steeds voor ons- OMGEKEERD!
In ons hoofd zit net die mensenmassa -die mensenmassa van dat “ik”- opeengepropt en opgesloten.
En drummen en duwen en vechten die voor die ‘glazen deuren’ om er net UIT in plaats van in te geraken.
Die “gerant” in dat beeld dan is ” ‘k “, de systeemalter.
De beveiliging, het masker, het ANP-deel (aparantly normal part), het in functie van overleven functionerende deel..
Dat in constante dissociatie vertoevende deel..
En door alles wat er gebeurd is -vroeger en nu- staat zowel die ‘mensenmassa’, dat echt “ik” dus, opgefokt en kwaad te drummen om door die ‘glazen deuren’ te kunnen breken..
Als dat die “gerant”, ‘k dus, in doodsangst naar die deuren staat te kijken en die niet durf open doen.
‘k Wil die deuren wel open doen, maar ‘k kan dat niet alleen.
‘k Heb geen controle over die mensenmassa van dat “ik”.
En ‘k ben bang dat, als ‘k die deuren zou open doen, dat die elkaar gaan vertrappelen.
Dat die ook mij gaan vertrappelen.
(Ze zijn ook boos op mij, WOEDEND!, omdat ‘k die deuren niet open maak).
En dat die -als ze mij vertrappelen- niet meer te controleren zullen zijn en mogelijk ook derden gaan vertrappelen.
..
Mensen kijken naar mij, kijken naar ‘k, en zien wat hun betreft een “normaal” functionerend iets.
Maar dat is niet.
Ten eerste:
Beseffen die niet -ondanks al wat we vertellen- dat ze “gewoon” in een spiegel kijken.
Sorry, maar het is zo, een hoogbegaafd, hypergevoelig, hoogfunctionerend artificieel dissociatief systeem dat hun spiegelt wat zij nodig hebben.
Zou eraan willen toevoegen: “Wat ‘k denk dat ze nodig hebben”.
Maar feit is, jammer genoeg, dat ‘k zo “sterk” ben dat ‘k zelfs hun eigen onbewúste noden opmerk..
en die voor hun invul.
Soms, verzetten mensen zich daar zelfs tegen.
Als ‘k weer eens onbewuste noden en verlangens opmerk -en die dus spiegel- terwijl ze die niet aan zichzelf willen toegeven.
Mensen liegen graag tegen zichzelf; en als ‘k dan -onbedoeld- weer eens noden opvang en spiegel kunnen die zich – als ze die dus niet aan zichzelf willen toegeven of voor zichzelf verborgen willen houden- “betrapt” en/of “aangevallen” voelen.
En dan vallen die ons aan.
Ook al ben ‘k dus ‘deel van het geheel’, ‘k heb in se weinig of niks met dat ‘daarbinnen’ te maken.
‘k Ben bewaker.
Poortwachter.
“Gerant” van de lege ruimte tussen ‘binnen’ en ‘buiten’.
Gerant van de leegte.
“Ultron”, zoals in die teksten van “ZIEN”.
Een artificieel systeem gecreëerd ter beveiliging, dat een eigen leven is gaan leiden.
Ten tweede:
Beseffen mensen niet dat terwijl ze naar mij, ‘k, de systeemalter kijken en hun een spiegelend glad oppervlak wordt voorgehouden -en hier wederom: Ondanks ál wat we zeggen- dat er intern, tegelijkertijd, constante oorlog heerst.
Chaos, paniek, moord en brand.. OORLOG!
Dat die chaos, die paniek, die oorlog die intern aan de gang is, zo intens is, zo moordend!, dat het eigenlijk een wonder mag heten dat we überhaupt nog ademen.
Nog overleven.
Nog bestaan.
Maar nee: Begrip is er niet!
Ze “zien” het niet.
Ze “zien” het niet hoe hard we vechten, hoe hard we ons best doen.
Voor onzichtbaarheid is er enkel onbegrip.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXV
