1v8_k_vdkGeachte
Graag had ik een afspraak gemaakt met de burgemeester.
Ik weet namelijk niet tot wie ik mij anders nog moet wenden.
Het valt mij zeer zwaar om hulp te moeten vragen.
Meer dan u ooit zal kunnen bevatten.
Maar ik ben de Kafkaiaanse absurditeiten en het onrecht dat mij maar steeds te beurt valt kotsbeu.
En dát steeds maar bovenop de mentale strijd waarin ik al verkeer.
Een mentale strijd die sowieso al al mijn energie vraagt, waar ik zo goed als alleen voor sta en waar ik -onbegrijpelijkerwijs, ondanks de extreme ernst van de trauma’s (Ik zet de behandelende arts en de trauma-psycholoog in cc zodat zij mij kunnen tegenspreken als ik zou overdrijven of zou liegen -> en ja, dit zeg ik vanuit trauma)- weinig of geen begrip voor krijg.
Dat laatste -heel waarschijnlijk- omdat net een van mijn meest schadelijke (voor mezelf) overlevingsmechanismen “mezelf” verbergen en functioneren is.
Doen wat moet, doen wat verwacht wordt.
Terwijl ik vanbinnen kompleet kapot ga.
Dag in, dag uit.
Ik ben op.
Echt op!
Als een oude wagen met een kapotte radiator en nog maar een werkende cilinder sputter is nog wat door, maar ik heb echt het gevoel dat ik elk moment kan breken.
Ik loop op mijn laatste pootjes, ben echt op en ben al dat onrecht en al dat onbegrip écht beu.
Zeker omdat ik van niemand hulp krijg.
Niet van mens noch van maatschappij, ondanks alle mooie beloften.
Zelfs in de “sociale sector”. (Dat ondervind ik de laatste drie maand weer aan de lijve).
(Effe ter verduidelijking: Dokter Van Opstal en mevrouw Vermeire doen wat ze kunnen binnen hun vakgebied. Los van het feit dat dat -mede door de omvang, de lange aansleep en de ernst van de trauma’s- sowieso al een moeizaam proces is, blijft het dagdagelijks onrecht en onbegrip dat mij te beurt valt ook hun (en mijn) werk bemoeilijken.)
Daarom dat ik dit onderhoud nu vraag.
Als representant van de maatschappij schrijf ik u aan.
Nog een … poging, weet u wel.
Nog een poging.
Geachte burgemeester
Als u toch persoonlijk dit mailadres beheert en deze mail dus leest:
Alsjeblief, luister even.
…
Donderdag, 7 juli 2022 -10:16u
Hey koen,
Mvr de burgemeester , Greet ,
Was bij het lezen van de mail bezorgd en vroeg om contact met je op te nemen .
Graag had ik met je afgesproken .
Je hebt nog mijn nummer ?
Laten we samen kijken waar we kunnen helpen.
Mvg
…
Vrijdag, 8 juli 2022 – 10:00u
Hey Tom
Om eventueel af te spreken denk ik dat het beter is dat jij mij belt, want ik weet niet wanneer jij tijd hebt.
En over die tijd gesproken: Kan je en wil je tijd vrijmaken om te luisteren?
Wat “ik” te zeggen heb is niet op 1-2-3 uitgesproken en jouw drukke agenda reflecteert zich nogal dikwijls in je gedrag.
Of beter, zo komt het toch op mij over. Alsof er een constante gejaagdheid met je meeloopt.
Die zorgt er voor dat ik mij te veel voel en zelfs schuldig dat ik kostbare tijd van jou inneem.
Zoals bij de dokter weet je.
Ik ga dikwijls niet naar de dokter “gewoon” omdat ik mij teveel voel, schuldig dat ik tijd inneem.
Dus: kan én wil jij tijd vrijmaken voor mij?
Want ja, “ik” heb een héél serieuze en een zéér prangende vraag. I kid you not!
En als je wil zal ik je de nummers van de psychiater en de trauma-psychologe die mij begeleiden geven.
Dan kunnen zij het existentiële drama bevestigen wat ik zelfs nu nog probeer te minimaliseren.
Vergeet ook alles wat je denkt te weten van mij als je met me wil afspreken, want weinig of niets van wat de buitenwereld van ons kent of gezien heeft is wie wij echt zijn.
Groeten
1v8_k_vdk – didisdna
