1v8_k_vdkIk zou wel willen zeggen dat ‘k het kan ervaren..
Dat ‘k het zou kunnen ‘voelen’, ergens, die ‘wetenschap’ van gehoord te worden.
Het voelen van eens écht gehoord te worden.. en eens écht begrepen te worden.
Dat moet zalig zijn, denk ‘k.
“Mijn” gedachten en gevoelens en verlangens -mijn échte gevoelens, verlangens en gedachten- dat die eens écht begrepen zouden worden..
Niet deels, niet half (i wish), niet zoals een ander ze begrijpt.. maar zoals “ik” ze denk, ervaar, voel..
-‘k weet het 100% gaat dat nooit, maar mijn échte gedachten worden nog niet voor 10% begrepen.. nog niet voor 1% ..en hopla, we zijn ons al weer aan het proberen verantwoorden-
Niet die van een ander.
Niet dát wat iedereen denkt, omdat ze denken dat iedereen dat denkt..
Omdat ze denken dat iedereen denkt zoals zij zelf denken.
Neen, de “mijne”.
Mijn echte échte denken.. en voelen.. en verlangen.. dat écht, in de kern, op zovele fundamentele vlakken, verschilt van hoe en wat andere mensen denken en voelen.
En daar heb ‘k de laatste jaren écht studie naar gedaan he.
‘k Heb mensen geobserveerd, geïnterviewd, getest..
In verschillende settings..
Zoveel mogelijk parameters in ogenschouw houdend..
-In m’n beperkte omgeving natuurlijk.. en met m’n beperkte capaciteiten-
Nee, ja, dat zou “ik” echt eens willen ervaren.
Om eens echt, echt, diep contact te kunnen maken.
Want ‘k denk wel dat “ik” dat ergens zoekT, daar naar hunkert zelfs..
Niet om “gelijk te krijgen”, geen pseudo-validaties zoals ‘als dat uw waarheid of gevoel is, dan..’,
Geen medelijden ..of uit nood aan bevestiging ‘gewoon’ maar voor bevestiging..
Geen ‘schouderklopjes’ en ‘ge zijt braaf’..
Daar hunkeren we niet naar.
Écht gehoord en begrepen worden, dat wel.
Maar ‘k ben er zelfs niet zeker van dat ‘k dat wel echt wéét.. wat het is, hoe het voelt, hoe het zou moeten voelen.. om eens gehoord te worden.
Hoe het dan zou moeten voelen.. om eens echt begrepen te worden.. contact te maken..
‘k Denk niet, dat ‘k dat ooit al eens echt ervaren heb.
“Ik” denk niet dat het ooit al eens echt ervaren is, van écht gehoord en écht begrepen te worden.
Nergens. Nooit.
“Ik” kenT enkel misbegrepen worden.. en daar voor afgestraft worden.
Voor een ander zijn denken, dat niet het mijne is, afgestraft te worden.
Dus weet ‘k ook niet echt hoé dat dan zou moeten aanvoelen.
Maar dat ligt waarschijnlijk ook grotendeels aan mezelf..
Omdat ‘k me zelfs niet meer kan herinneren wanneer de laatste keer is geweest -als ooit- dat ‘k m’n echte zelf -wat dat dan ook mag zijn- nog laten zien heb.
Uit angst he.
Omdát ‘k constant misbegrepen werd en word; en daar voor afgestraft ben en word.
Of misschien ben ‘k, zoals me zo dikwijls -en nog- gezegd is..
Wel ‘gewoon’ echt ‘zot’.
“Ik” twijfel.. aan alles.. van dat “mezelf”.
Ben ‘k zó ‘gewoon’ om niet gehoord te worden, dat ‘k zelfs niet meer weet wanneer ‘k wel gehoord word?
Het zelf(s) niet meer geloof?
Het niet meer kan/wil geloven?
Wat is ‘geloven’?
Heb ‘k daar trouwens ooit de kans toe gekregen?
Om iets te kunnen/mogen geloven vanuit ‘mezelf’, van ‘mezelf’, voor ‘mezelf’, over ‘mezelf’..
In ‘mezelf’.
Geloven in “mezelf”, wat is dat?
En hoe word ‘k dan gehoord?
Zoals ‘k het zelf bedoel? En wat is dat dan?
Zoals ‘k het zelf in m’n hoofd heb en zoals door ons/mij bedoeld wordt?
Of, zoals ‘k keer op keer ondervind: Zoals er gedacht wordt dat ‘k het bedoel?
Wat niet ís wat “ik” bedoelT.
Zo blijkt keer op keer opnieuw.
Ja ja, taal!
De beperking van taal.
Maar daar is al teveel over gezegd.
Dat kan het niet meer zijn.
Het is dan een iets, dat dan keer op keer opnieuw, na analyse van vervolggedachten en conclusies van een ander, een ander zijn gedachten blijken te zijn.. die ons wel toegedicht -nee toegesmeten- worden, maar totaal niet is wat wij bedoel(d)en.
Of denken.
Of voelen.
Of..
Niet hoe, wat of wie wij zijn..
Maar hoe weet ‘k dát dan zeker, als ‘k zelfs niet weet wat we zijn?
Wat ‘k wel weet, wat ‘k al heel m’n bestaan ervaar, is dat mensen op een bepaalde manier denken.
En die bepaalde manier van denken is -los van taal, ideologie, geografie, geloofsovertuiging, socio-culturele achtergrond en geschiedenis, etc..- globaal.
UNI-verseel!
Het is dat wat ‘k noem:
het ‘Individueel-Collectief-Membraan-denkend’ denkpatroon van mensen.
Het ICMe-denken in het denken van homo sapiens zo u wil..
Het “I see me” (and only me)-denken.. in hun interactie met heel hun omgeving.
Of, zoals we het volmondiger gedefinieerd hebben:
“People can only view the world from their own, individual-collective, singleminded, egocentric perspective. They can only reflect upon that narrow-minded window; and from that narrow perspective, they always believe to be right.”
–Individueel: ze kijken vanuit zichzelf en enkel vanuit zichzelf op zichzelf en de wereld
–Collectief: hun kijk op zichzelf en op de wereld is een collectieve, groepsgebonden kijk op zichzelf, op zichzelf in de groep en op zichzelf en de groep in de wereld en op de wereld
–Membraan: de definitie van een membraan is: ‘dun vlies dat twee ruimtes van elkaar scheidt’
Voor ons: iets (dun vlies) dat er voor zorgt dat ze niet voorbij dat individueel-collectief perspectief, van waaruit ze denken altijd gelijk te hebben, kunnen zien.
Een dun vlies dat hun scheidt van de realiteit en hún realiteit, dat een individueel-collectieve illusie is, waarin zij hún geconstrueerde realiteit als de enige werkelijkheid zien.
Om die hypothese.. neen, eigenlijk is het een regelrechte theorie (bijna een axioma zelfs), die ‘k zelf eigenlijk probeer te ontkrachten omdat het ronduit beangstigend is dat het zo is, maar die constant, overal, opnieuw en opnieuw bekrachtigd wordt door mensen zelf, dóór hun denken en dóór hun gedrag.. volledig uit de doeken te doen…
Misschien is het wel iets dat ‘k nog eens doe.
Vertellen hoe lang we daar al over nadenken, welke parameters we gebruikt hebben, welke vergelijkende studies, welke experimenten, welke toetsingen aan welke biassen en welke die van ons zouden kunnen zijn en welke we mogelijk niet van onszelf zien.. en natuurlijk, het is een veldstudie.. een jarenlange veldstudie maar een veldstudie.. waarbij niet alle parameters altijd gekend (kunnen) zijn.. -> allerhande cycli: slaap, menstruatie.. achtergrond (fysiek, mentaal, hormonaal, opvoeding, (generationeel) trauma, … “gewoon een slechte dag”..
Nadenkend over ons laatste gesprek, en daar alle gesprekken -niet enkel met jou- naast leggend, komt bij mij de vraag naar boven of ‘k wel duidelijk genoeg gecommuniceerd heb wat ‘k bedoel.
Ligt het echt ‘gewoon’ allemaal aan “mij”? Denk ‘k dan, zoals me m’n hele bestaan al wordt gezegd.
“Ik” denk..
Correctie: ‘k ben er met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid van overtuigd..
Dat we gebaat zouden zijn met het krijgen van professionele feedback.
Wat u denkt, wat u hoort, wat u ziet.. in interactie met ons.
Maar wat bedoelen we daar dan juist mee?
Hebben we dat in dat laatste gesprek wel duidelijk gemaakt?
Voor ons bleek dat, er naderhand terug over nadenkend, niet echt uit uw antwoord.
Er wordt eerder, door uw reactie, gedacht dat die vraag naar uw ‘gedachten’ werd opgevat als een vraag naar uw persoonlijke gedachten en gevoelens etc.
Een soort ‘het ik u vragen uit uw comfortzone te komen door -in de mate dat u het wil- uw persoonlijke gedachten etcetera te delen met ons’ zodat het delen van informatie geen eenrichtingsverkeer is.
Als een soort van ‘Leap of faith’, een blijk van vertrouwen, of zoiets..
Alsof dat dát -doordat het dan geen eenrichtingsverkeer is- een vertrouwensband zou kunnen bespoedigen.
Als we fout zijn in onze redeneringen mag u ons dat altijd zeggen he.
Als dát is wat u dacht of denkt -trouwens, áls dat effectief is wat u dacht en u gaf toch aan van dat te willen proberen, zelfs al was het maar ‘er over nadenken hoe’, dan verwart u me daar al met een blijk van vertrouwen.. die ‘k, naar ‘k merk, moeilijk weet in te schatten en te vertrouwen- dan moet ‘k u toch zeggen dat dát niet is wat we bedoelden.
Wij zouden u -of wie dan ook- nooit in die positie plaatsen, om zo’n persoonlijke gegevens met ons te delen.
Als dat is wat ook anderen, welke van al die dokters en psychologen die al gepasseerd zijn, uit die vraag distilleerden -en misschien dus ook u nu, dan begrijp ‘k de -naar mijn ‘gevoel’ terechte- terughoudendheid die daarmee gepaard gaat.
Maar dan gaat u volledig voorbij onze eigenlijke vraag, naar datgene wat u vanuit uw ICMe-denken, denkt wat ‘k vraag.
Terug naar af dus.
M’n vraag is simpel:
Wat denkt u, vanuit uw standpunt als professional, met de kennis die u tot uw beschikking hebt vanuit uw studies, dat u ziet en/of hoort, in interactie met ons.
Als u die gedachten met ons deelt, en aangeeft waarom u dat denkt -wederom vanuit uw standpunt als professional, dan zouden wij met die informatie aan de slag kunnen.
En dan in interactie met u, met uw professioneel inzicht dus, verder in dialoog kunnen gaan.
Verder kunnen nadenken over het hoe en het waarom.. en voorbij alle trauma’s en voorbij al het aangeleerde kunnen graven naar onszelf.
Maar, om welke reden dan ook -en “ik” denk omwille van die ICMe-reden, waarvan u “mij” ook verdenkt in vast te zitten omdat u vanuit die ICMe-reden niet kan denken dat “ik” zo niet denkT- denk ‘k dat u denkt dat u met het delen van uw gedachten ook bij ons dingen zal teweeg brengen die bij andere mensen, die wél ook vastzitten in dat ICMe-denken, een vastlopen van ons denken zal veroorzaken.
Alsof wij dat standpunt dan zomaar als axioma zouden aannemen en ons daarbij zouden neerleggen.
Hmmmm… neen dus.
Maar ‘k begrijp dat wel he.
‘k Heb zelf, met m’n eigen ogen en oren, gezien en gehoord wat het delen van professioneel inzicht kan veroorzaken bij anderen.
In’t beste geval zorgt het bij hun dikwijls voor een stagnatie in het helingsproces.
Maar nee, ‘k moet dan concluderen dat “ik” niet echt gehoord of begrepen wordt.
Dat er altijd in mijn plaats gedacht wordt.
En dát, gebeurt enkel en alleen omwille van dat ICMe-denken van mensen.
Post scriptum:
Met 8 miljard op dezen bol ben ‘k niet zo dom of verwaand om te denken dat er niet ergens nog iemand moet zijn die niet vast zit aan dat ICMe-denken.
Maar ‘k begin wel te geloven dat het een speld in hooibergen is dat ‘k zoek.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIV
