1v8_k_vdk8/11/2022 – 12:46
In alles wat ik doe, in alles wat ik denk kom ik mezelf tegen.
-> Ik bedoel niet “mezelf” mezelf.. maar die geïnstalleerde schema’s
09/11/2022 – 12:44
Niet dat het de eerste keer is dat ik dit denk maar mss meer bewust?
Er schoot me net iets te binnen:
Als ik zwijg..
Als ik blijf zwijgen..
Doe ik eigenlijk wat er al heel mijn bestaan van mij wordt verlangd:
Dát “ik” zwijg!
En daarmee, met dat zwijgen, blijf ik dus ook in die schema’s zitten.
12:58
En ik heb ook nog nooit echt gerouwd.
Zelfs niet voor mezelf.
18:00
Hoe harder ik mijn best doe, hoe slechter het gaat.
10/11/2022 – 09:24
Zorgt ‘ons’ dualistisch denken -dat we met de paplepel meekregen-de scheiding van lichaam en geest- ervoor dat we net ‘onszelf’ uit het oog verliezen?
===
Onze hersenen zijn niet zoals naar analogie met een pc ‘hardwired’ maar fluïde (adaptief en zelfregulerend).
Alsof we door landschappen reizen..
Zee-woestijn-jungle-stad..
Zich constant aanpassend aan de omgevingsfactoren ->diagonaal lezen-> Nicholas Carr [(het ondiepe) over hoe onze hersenen omgaan met het internet]
17:26
(de wagen -> dat gesprek met die garagist -> kafkaiaanse wet van Murphy)
===
Citaat uit “De Mythen van Plato” pagina 157:
“Moderne psychologen en sociaal antropologen hebben gesuggereerd dat voorstellingen van een paradijselijk bestaan waaruit we zijn verdreven geïnspireerd zijn door onze volwassenwording. Aanvankelijk werden we op onze wenken bediend door onze ouders als waren we goddelijke wezens maar op een kwade dag was het gedaan en moesten we letterlijk op eigen benen leren staan.”
-> Ik denk, hoe plausibel ook, dat het dat mss niet is.
Stel u die mens toen voor (Plato).
Opgegroeid met verhalen van toen.
Zou het niet kunnen dat het verhalen waren van jager-verzamelaars die hunkerden naar “die mooie tijd van toen”?
Ergo, de (geestelijke) vrijheid van dat nomadisch bestaan versus het geregelde “gevangen” bestaan van een nederzetting.
Meer plausibel volgens ons.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
