1v8_k_vdkDepressie, zoals “ik” het zo dikwijls ervaar, is misschien wel een van de moeilijkste dingen om alleen te dragen.
Soms, houdt het me dagen of zelfs weken in de ban.
Gevangen in schaduwen.
In diep donkere duisternis.
Niet die verdoken, sluimerende depressie; want die is altijd op de ‘achtergrond’ aanwezig.
Maar als ze uitbreekt, doorbreekt, wurgend aan het oppervlak kleeft.
Oorzaak, als katalysator, kan eender wat zijn: Een geluid, een geur.. iets dat gezegd of gedaan wordt.. m’n “eigen” gedachten en/of ‘gevoelens’..
Eender wat.
M’n ‘emmer’ is immers nooit leeg.
Al het opgekropte blijft opgekropt, omdat ‘k nooit geleerd heb om die ‘emmer’ te legen.
Omdat elke poging daartoe -zelfs een klein beetje- op een gigantisch onbegrip, verwijten, afstraffing en uitsluiting botst.
Waardoor die ‘emmer’ vol blijft en alles, elke druppel, een druppel te veel is.
Ons kompleet in depressie kan doen storten.
Depressie, decompressie, desorganisatie, depersonalisatie.. chaos, crisis.. verdoven.
Alles wordt donker in “mijn” hoofd.
Donkerder dan donker.
Pikzwart.
Leegte.
Een pikzwarte leegte die me vult, omhult.. m’n lippen in die convulsieve glimlach krult..
Die ‘dood’, uit hoge nood.. omdat een wereld steeds ons “ik” verbood..
Verbiedt!
Omdat het niet ziet..
Dat daardoor m’n “ik” niet bestaat, uit verdriet..
Uit liefde..
Een nood dat uit nood ons doorkliefde..
Uit angst..
Voor die “liefde” een kind dan het ‘bangst’..
Depressie dan, houdt ons in de ban.
Houdt ons, hoe vreemd het ook mag klinken, in ‘leven‘..
Om het even.. overleven..
Van elk “ik” in de donkerte zweven..
Wat is dan depressie?
Hoe wordt die ervaren?
Een dood zonder dood die het doodse blijft baren.. ?
Een dood zonder dood die niet is te verklaren.. ?
Een dood zonder dood die in’t doodse blijft staren.. ?
Een dood zonder dood zonder roeispanen varen.. ?
Een dood zonder dood.. maar dan een doodse dood dood..
Zwaar als een mantel van lood lood lood..
Geen uitweg, geen deur die iets anders bood..
Dan immer die dood in dat doodse dood dood.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII
