1v8_k_vdkEen kafkaiaanse Wet van Murphy!
Dat is het.
Een kafkaiaanse wet van Murphy achtervolgt mij al heel mijn bestaan.
Te Gek! voor woorden rijgen de absurde gebeurtenissen en toevalligheden zich als obscure hindernissen aan die Kafkaiaanse rode draad van mijn bestaan.
Neem nu die opleiding ‘Fietshersteller’ in Syntra AB.
Ik schreef me in voor het lesmoment op maandagavond maar kreeg te horen dat er te weinig inschrijvingen waren om dat lesmoment door te laten gaan.
Of ik dan wou aansluiten op het lesmoment op donderdagavond werd me voorgesteld, omdat dat lesmoment wél doorging en daar nog voldoende plaatsen over waren.
Wat blijkt nu: Een klas, een cursus, een lesstructuur, die vooral op het praktische is gericht om zoveel mogelijk onder nauwe begeleiding praktijkervaring op te kunnen doen, met faciliteiten die eigenlijk maar voorzien zijn op een maximum -MAXIMUM- capaciteit van 6 tot 8 cursisten, is nu, op die donderdagavond, vol geduwd met maar liefst achttien cursisten (dat is wel 3x zoveel he).
Goh, ik keek daar zo naar uit.
Ik zag zo uit naar die cursus net ómdát die vooropgestelde kleinschaligheid rust en een diepgaandere kennis-ervaring beloofde.
Maar dat is door de omvang van die groep al niet meer mogelijk.
Integendeel, de immense kakofonie van dat aantal cursisten zorgt net voor compleet het tegenovergestelde.
Tijdens het geven van de theorie al, waar iedereen graag wil uitweiden voor en over zichzelf, zelfs al heeft het niets met de les te maken.
Maar het trekt zich ook door naar het praktijk gedeelte.
Waar, alsof het einde van de theorie telkens als een soort startschot geldt, iedereen kriskras door elkaar en zonder oog voor elkaar uiteen stuiven en zich onnadenkend, als kiekens zonder kop, op fietsen, wielen en naven storten.
Meppend, knippend, borend.. met dingen bezig waar nog niet over gesproken is ook.
Ook die lesgever zelf heeft dat al aangegeven he.
‘Dat hij nog nooit zo’n grote groep heeft gehad in de avondopleiding en dat de ruimte daar eigenlijk niet op voorzien is..’
Loopt ook zelf door de overrompelende drukke bezigheid van het aantal wat als een kip zonder kop heen en weer tussen al de hectiek van wat er gaande is.
Overal en nergens zijnde.
Dat is dan, als een van die cursisten niet telkens al al zijn aandacht opeist.. met ‘probleempjes’ die hij meebrengt uit zijn eigen zaak.
Want ja, die man vertelde tijdens de kennismaking die eerste les dat hij de cursus al eens volgde, wel toen gegeven door een andere lesgever, en nadien een fietswinkel had overgenomen.. en dat hij wel een aantal ‘probleempjes’ had waar hij hulp bij nodig had.
Of zal ik het eens hebben over de kostprijs die wel voor iedereen hetzelfde is en niet min als het water u al aan de lippen staat..
Het cursusmateriaal waar ik vier weken lang niet aan kon omwille van ‘een technisch it-foutje’ waar niemand echt iets kon aan doen..
Zoals het ’technisch foutje’ bij Telenet dat, omdat ze me met die verhuis in een nieuw programma (origine) ingevoerd hadden, maar niet opgelost geraakt.. maar waar ik wel “een compensatie voor gekregen heb”.. al dekt die nog geen derde van de extra kosten die ik door ‘niemands fout’ heb opgelopen..
Zoals de nog aangerekende factuur van de vorige provider. Want ja, ook al kon ik geen gebruik meer maken van hun diensten, zij hadden wel geen opzegging van die diensten ontvangen..
Nu we toch bezig zijn zal ik het ineens ook nog eens over die fietsenmaker hebben want het is niet dat ik helemaal niéts oppik in die les natuurlijk..; en daardoor hoe langer hoe meer duidelijk wordt hoe schrijnend die man het mijn toch proberen vertrouwen van mensen weer beschaamd heeft.
Die man heeft mij -puur enkel en alleen voor zijn eigen gewin- tegen mijn in vertrouwen getoonde kwetsbaarheid in: dat ik mij net moeilijk weet te beschermen tegen bedrog- ook al merk en zie ik het- diep bedrogen.
Zowel bij het herstellen van mijn oude fiets als bij de aanschaf van die nieuwe.
Technisch is die nieuwe fiets totaal niet van de standaard waar ik naar gevraagd heb, al was het kostenplaatje er wel naar.
Daarnaast blijkt nu ook dat mijn expliciete vraag naar een lokaal product volledig genegeerd is.
Buiten de verdeler is er blijkbaar weinig lokaal aan.
AliExpress had mij blijkbaar een grotere kans op een lokaal product gegeven.
Het hem op dat alles voorzichtig proberen aanspreken resulteert in niet meer dan dezelfde arrogante zelfverhevenheid die ik ook van die dokter kreeg die niet wou toegeven dat híj́ een fout had gemaakt, waardoor ik nu al 20 jaar met een prothese in mijn schouder rondloop. Nog steeds alle dagen pijn en last ervaar.
Misschien is het wel eenzelfde soort arrogantie -dat hij wel dokter is en ik niets- dat ook deze man ertoe aangezet heeft om zichzelf de fietsdokter te noemen.. en mensen daarbij vanuit die zelfverhevenheid te behandelen.
En het enige dat ik wou en wil is eerlijkheid, rechtvaardigheid en menselijkheid.
Als die orthopedist dat toen had geweest, had ik nu niet met die prothese rondgelopen en alle dagen pijn gehad. En die fietsenmaker had dat ook zonder probleem kunnen rechtzetten. Ik heb hun allebei die kans ook geboden.
Maar die kiezen ervoor om mij te negeren.
Om de onrechtvaardigheid niet recht te zetten.
Die kiezen.. zoals alle mensen die we kennen.. voor geld, status, etc.. ipv eerlijkheid, rechtvaardigheid en menselijkheid.
Of die sportcoach: Ik dénk dus niet alleen dat dat een goede coach is he -daarom heb ik hem ook aanbevolen bij de longspecialiste zodat zij haar patiënten die een inspanningscoach zoeken daar kan naar doorverwijzen- ik heb dat ook gezién.
Ik bedoel daarmee dat hij mij dat zelf laten zien heeft.
Met voorbeelden te tonen van hoe hij met zijn andere klanten werkt.
Voorbeelden van hoe hij “normaal” te werk gaat.
Maar in die absurde Kafkaiaanse Wet van Murphy die heel mijn bestaan sneeuwbaleffect doet die net dát bij mij niet.
Zelfs niet nadat ik hem daar keer op keer op aanspreek.
Waar hij dan wel in dat gesprek telkens zegt te begrijpen wat ik bedoel, mij gelijkt geeft zelfs, mij aan de hand van opnieuw een voorbeeld met iemand anders toont dat zijn opvolging daar wel intens is, om dan weer amper of geen opvolging te bieden in ‘mijn’ coaching.
Snappen wie snappen kan, maar ik snap dat niet.
Ik snap niet waarom dat dat telkens bij mij gebeurd.
Lok ik dat uit?
Lok ik op de een of andere manier zelf uit dat mensen mij zo behandelen? Denken mensen mij zo te kunnen en mogen behandelen.
Lok ik op de een of andere manier onbewust zelf uit dat mensen denken dat ze mij zo kunnen en mogen behandelen? Zoals ze zelf niet behandeld willen worden.
En ik zal maar zwijgen over wat er nog allemaal ‘per ongeluk’ verkeerd loopt -laat ons zeggen- in interactie met het “sociaal huis”.
Waar ik met “brute pech” en “miscommunicatie” (van mijn kant natuurlijk he want blijkbaar is dat bij mij alleen maar het gevolg van eenrichtingsverkeer) rechten misloop die zaken leefbaarder zouden kunnen maken.. maar sssjjjjtttt 🤫.. “gij zult niet merken”.. en nog veel minder “gij zult zeggen”..
Want daar iets van zeggen, proberen opkomen voor mezelf, wordt, hoewel als algemeen recht uitgedragen, onbegrijpelijkerwijs in “mijn geval” niet getolereerd.
Als agressiviteit bestempeld ook.. als ‘k probeer om toch bij ‘mijn’ rechten te blijven en daarvoor probeer op te komen..
Begrijpen wie begrijpen kan.
-> Maar langs de andere kant wordt er tegen ons door die hulpverleners gezegd -die psychiater bijvoorbeeld- dat wij wél juist gereageerd hebben in een bepaalde situatie.
Maar als die situatie zich soortgelijk herhaald met hém -en ik reageer op dezelfde manier als in de vorige situatie waar ik volgens hem dus wel “juist” in gereageerd heb- dan ligt het in de huidige situatie met hem wél plots weer aan ons.
Word ik plots wél weer bestempeld, bestraft als zijnde agressief of onwillig.. of paranoïde of wantrouwig..
En als ik hem daar dan op wijs.. op aanspreek.. (hem of die andere therapeuten he).. dan schermen ze zich plots weer af met hun voor ons onbetekenende en onbeduidend onmenselijke titels en diploma’s.. hun gedrag en reacties op mij schuivend.. mij, fout toeschuivend..
Dan zijn wij plots weer dokter en therapeut versus niets.. ik, niets
Dan verpletteren zij ons óók..
onder die moordend drukkende stigma’s..
waar we net vanonder proberen te komen..
HHmmm… DAMN RIGHT DAT WE JULLIE WANTROUWEN!
Jullie, mensen, ZIJN niet te vertrouwen!
Van bij mijn geboorte heb ik nog geen andere ervaringen.
Geen één!
Waar halen jullie het lef en de pretentie vandaan om jullie gedrag -hoe jullie ons al heel ons bestaan behandelen he van “thuis” tot in school van “familie” tot leeftijdsgenoten tot gezagdragers, autoriteitspersonen en -instituten – in onze schoenen te schuiven.. door ons van jullie denken en jullie gedrag te betichten..
Zo blijkt maar dat ik nog geen stap verder ben dan vijf jaar geleden.
(Misschien) Het is nu zelfs erger!
Sorry.. Ik heb pijn.
Verdriet denk ik.
Het kluwen is.. nog steeds een kluwen vrees ik.
En het is zeer, zéér moeilijk om dat alleen te moeten dragen.. ontwarren ook.. terwijl ik er zelf geen begin of eind aan vind.
Ik heb dikwijls het gevoel nu ook dat er de voorbije jaren alleen meer knopen in dat kluwen zijn getrokken (en zeker niet alleen door onszelf he)
–ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII-