1v8_k_vdk10:15u
Het is een troosteloos triestige dag.
Een miezerig grauwe dag die als perfect lijkt aan te sluiten bij de gemoedsgesteldheid van innerlijke belevingen.
Enige warmte van een zon is ver zoek.
Ik merk een behoefte op om te gaan wandelen -al weet ik niet waarom- dus maak ik me gereed.
Ik merk de leegte op.
En een troosteloze triestesse in die verder allesomvattende leegte.
Een behoefte ook om doorweekt te worden; verkleumd tot op het bot.
“Is er nog zin om te vechten?”, wordt er afgevraagd.
“Is er nog zin en heeft het nog zin om ons te verzetten?”
“Om te vechten voor een zelf.. mezelf.. wat dat dan ook is”
Donderdag, 1 juli 2021 – 09:19u
— Triggers and whisky —
Ik bén gaan wandelen, gisteren, al was ik er zelf niet bij.
Eindeloze gedachtenstromen en gesprekken in gesprekken in gesprekken…
Een uur werd twee uur.
En twee werden er drie.
Er zou nog verder zijn gewandeld, de nog steeds aanwezige pijn in linkerknie en -enkel negerend, als niet plots die allesoverheersende zinloosheid zich in vergetelheid wou verdrinken.
Nog voor de whisky lippen raakte, nog voor een glas werd gevuld, was een donkere leegte reeds ingetreden.
Een nuchtere maag gromde nog, ergens in de verte, maar leek ook de uitdijende pseudo-warmte gretig te willen omarmen.
Van ‘verkleumd tot op het bot’ was geen sprake terwijl een lichaam zich uit druipend natte kledij wrong.
Er was te veel afstand. Er was weer te veel afstand.
Afstand waar kou noch warmte toegang toe kregen.
Chaos en paniek.., ontreddering was maandag verborgen achter een masker van standvastige kalmte.
Desperatie…, radeloze wanhoop achter een façade van stoïcijnse zelfzekerheid op dinsdag.
Gelach, ja zelfs ervaren als hoongelach, geuit in arrogante beschuldigingen vermomd als sarcastische steken onder water als snelle wegwerpingen tegen een dom en lastig kind, werden beantwoord met een verbergende, open glimlach.
Wat getriggerd werd, wat elke keer weer getriggerd wordt, verlangt coping in de stilte van de stilte.
☺️
didisdna©MMXXI
