1v8_k_vdk‘k Ben nog steeds teksten aan het uitstellen.
Teksten die ’t een en ’t ander in een heel ander daglicht zullen plaatsen.
Of beter: vanuit de schaduw in het daglicht zullen brengen.
Maar ’t is zoveel dat ‘k ni goed weet waar dat ‘k moet beginnen.
Dat speelt ook mee, weet je.
Als ge die totale nutteloosheid al weet te overwinnen staat ge nog altijd voor die mentale en fysieke uitputting die u parten speelt.
Daar moet ge -ondanks dat die er is en er niet minder op wordt- eerst ook nog eens doorbijten dan.
Als ge daar al doorgeworsteld geraakt moet ge nog uit de wurggreep van die trauma- en overlevingsmechanismen proberen te ontsnappen.. die heel hard rekening houden met alles en iedereen.. behálve met uzelf.
Dan de druk van mens en maatschappij -van de ‘groep’ nog weerstaan.
Die druk om te conformeren; om te doen wat van u verlangt, verwacht en geëist wordt.. hoe absurd ook.. omwille van de groep..
Daarna staat ge ook nog eens voor dat 4e gebod dat u hard -héél HARD!- ingepeperd is.
Om dan weer nog eens voor ‘mens’ zelf te staan.
Mens en zijn instituten; mens en zijn illusies..
De mens.. en zijn meedogenloze onmenselijkheid die we al heel ons bestaan aan de lijve ondervinden..
…
Als ‘k in 2017 gecrasht ben en een nieuwe dagboekenreeks begon werd die eerste getiteld: L’asciate onge speranza voi ch’intrate.
‘k Geloofde écht dat er voor ons geen hoop was.
Dat er in dát wat wij ‘mij’ noemen geen enkele hoop verscholen lag; en dat er daar enkel dieper in de kringen van de hel kon worden in afgedaald.. en zelfs alleen maar kon in worden verdwaald.
Voor ons.. geen louteringsberg te beklimmen.. ín ons.
Dat is wat we kennen. Dat is wat ons geleerd is.
Dat dacht ‘k écht!
Door hoe er met ons altijd is omgegaan en op ons is gereageerd dacht ‘k echt dat het allemaal ‘gewoon’ aan ons lag.
Hoe zou je ook iets anders kunnen denken, als dat het enige is wat ge van bij uwen eerste ademteug te horen hebt gekregen.
‘k Heb ook nooit iets anders meer durven dénken!
Want de enkele keren dat ‘k dat wel gedaan heb.. de luttele keren dat ‘k iets in vraag heb gesteld.. is ons hardhandig -zéér HARDHANDIG!- duidelijk gemaakt dat ge mens.. en zijn illusies.. maatschappij.. NIÉT! in vraag stelt. NOOIT!
…
“Ik” snapt mens niet.
‘k Snap zijn denken en zijn gedrag niet.
En d’enige manier voor ons om onder zijn meedogenloze onmenselijke waanzin te kunnen overleven zonder zelf mee in die absolute waanzin te vervallen, was afstand nemen van onszelf.
Dissociatie.
Vanuit en in dissociatie kon ‘k functioneren.
Vanuit en in dissociatie kon/kan ‘k voldoen aan al ’s mens’ verwachtingen.
..
Maar dat kwam tegen een hoge prijs.
De allerhoogste prijs die een entiteit ooit verplicht kan worden te betalen: Zichzelf.
Want als u alle waarde en alle bestaansrecht van kleins af aan systematisch ontnomen wordt.. al uw dromen; al uw verlangens; al uw hoop versmacht wordt.. en wat hebt ge nog te geven.. als g’alles al gegeven hebt?
“Ik” heb mezelf -al wat “ik” is- in en door dissociatie mentaal gedood om te kunnen overleven.
Om te kunnen overleven in die waanzinnige wereld van mensen.
…
Maar wat ‘k nu begrijp.. allé, dat is niet de juiste verwoording want we hebben dat eigenlijk altijd wel ergens geweten en begrepen.. is dat die negen kringen van Danté’s hel niet in óns liggen.. maar net buiten ons.. in die wereld van mensen.
Dat inferno, waar geen hoop te vinden is, ís die wereld van mensen.
..
Is het nu door een aantal recente voorvallen of eerder door het proces van de laatste vijf jaar -wie zal het zeggen- maar ‘k ben weer heel veel bezig met de dood.
Echter op een heel andere wijze dan al heel mijn bestaan.
Niet als (veilige) uitweg nu.
Die is er in’t slechtste geval immers altijd nog.
Maar als waarschuwing of zoiets.
Dat het elke seconde gedaan kan zijn.
En dat, als we nu zouden gaan, dat we dan nog nooit geleefd zullen hebben.
Enkel overleeft.
En dát, vinden we onaanvaardbaar nu!
Vooral, denk ‘k, dóór die recente voorvallen.
Of misschien zijn die nu ‘gewoon’ de druppel..
..
De respectloosheid die óns getoond wordt, terwijl er langs de andere kant net van ons respect geëist wordt, zélfs voor schaamteloos respectloos gedrag…
en dat terwijl we zó hard aan het vechten zijn, zó hard ons best aan het doen zijn om te proberen helen, een strijd op leven en dood.. I-kid-you-not..
Neen!
Dít, is gewoon te veel.
Het stopt echt hier en nu.
Maar waar te beginnen?
Met die verhuis?
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
