1v8_k_vdkTW TRIGGER WARNING TW
Ik heb uw mail gelezen, A.
Uw mail heb ik ondertussen ook zien passeren, dokter.
Verwarrend -> dank.. jullie.. denk ik
Verwarrend omdat ik niet weet hoe ik hier mee om moet gaan.
(En er is nog iets anders waar ‘k nu de vinger niet kan opleggen en dit dus niet in de mail naar jullie zal toevoegen)
A, wij hebben morgenavond een afspraak.
Het geeft ons een thema, niet?
Dokter, en daarmee is mevrouw V ineens ook op de hoogte dan, weet u wat ik denk waarom zaterdag, na het versturen van die mail, die coping zich toespitste op afstraffing van dat lid?
Waarom dat dat snijden zich vooral focuste op dat ‘meest mannelijke‘ aspect van dat lichaam.
Omdat zonder die penis –waar “ik” dus net zo min iets mee te maken heb als met de rest van dat lijf– Sint Hiëronymus ons nooit beticht zouden kunnen hebben van de leugens die ze ons nu toedichten.
Dr C en K. N. zouden ons nooit hebben kunnen betichten en hebben kunnen afstraffen voor die zogenoemde onbewuste ‘verliefdheid’ van ons, als dat fysieke aspect niet aanwezig was.
Ik heb hun gezegd dat ze fout waren, gesmeekt om een andere oplossing te zoeken.. om ons -terwijl we op dat moment ‘open-en-bloot’ lagen he- niet onbeschermd alleen te laten..
En die hebben ons gewoon gelijk vuil op straat gesmeten.
En waarom?
Om hun eigen falen in te kunnen dekken.
Om de schuld van hún falen in onze schoenen te kunnen werpen.
En de boodschap:
“Ik”.
“Ik” is het probleem van alles.
Zowel fysiek als mentaal.
Altijd al geweest; en dat zal altijd zo blijven.
Al vanaf we klein zijn..
Dat hebben die -hulpverleners he- wel zeer duidelijk gemaakt.
En zij waren DOKTER en PSYCHOLOGE he. Wat weten wij nu over ons. En zelfs die stigmatiseren ons dus ook, tegen hun eigen woorden in he. Maar dat mag je niet zien; en nog minder iets van zeggen.
Dát, is de “menselijkheid” waar wij altijd mee te maken krijgen.
En L. R..
Ge kunt een fout maken e.. , als menselijkheid –eens mens zijn naar ons toe– dan gecatalogeerd moet worden als een fout maken he, .. maar zelfs geen sorry zeggen!!
Na al die beloften.. na alles wat ‘onbeschermd‘ toevertrouwd is..
Ik weet het, ze is ferm op’t matje geroepen, ferm op haar vinger getikt voor haar menselijkheid door die K. en die dr C, maar we hadden nooit gedacht dat die haar “postje” boven menselijkheid zou verkiezen..
Dus tot op de laatste seconde hebben wij die alle vertrouwen geschonken..
En dat die ons daarvoor dan nog is zou opofferen ook.. ons, na al wat ze wist, wetend dus waar en hoe we het diepst beschadigd zijn, net daarin de doodsteek gevend..
Terwijl ze ‘bij wijze van spreken’ een uur daarvoor nog beloften zat te maken dat ze koste wat het kost een oplossing zou vinden om ons niet meer alleen te laten.. om ons niet meer pijn laten doen.. ons..te beschermen..
Hoe dom kunnen wij toch zijn..
Ik ben niet man noch vrouw, maar toch word ik al heel mijn bestaan daarop beoordeeld, veroordeeld.. krijg ik dingen toebedeeld of worden ze mij onthouden.. omwille van een fysiek en/of een kalenderleeftijd waar ik geen contact mee heb.
Soms geeft die fysiek een biologisch voordeel.. andere keren een ferm nadeel..
Maar meestal.. omdat ik noch man noch vrouw ben.. merk ik een constant gevoel van afstraffing op.. voor iets waar ik helemaal niets kan aan doen noch iets kan aan veranderen.
Want, zelfs moest ik dat al willen ook, er is geen enkele lichamelijke transitie mogelijk die ook maar enige aansluit kan vinden bij mijn brein..
Bij het mentale geslacht van mijn brein..
Mijn.. “tweeslachtige on-slachtigheid”.. steeds veranderende “fluïditeit”.. of hoe moet ik dat noemen..
Al ben ik slechts een druppel.
Een druppel in een oceaan.
Oceaan in elke druppel.
Met veranderend bestaan.
Maar ik ben ook zoveel meer.
Zoveel Meer en zoveel Zee.
Een zee van zeer al in dat Meer.
Een ader, een rivier.
Kolkend en kalm.
Mist.
Zo verdampt en zo vergaan.
Een bruisende waterval.
Vallend en stijgend ons bestaan.
Beek, kreek en gracht.
Al waaraan je ooit al dacht.
Duinrel, greppel, kanaal.
Ik ken en ben ze allemaal.
Boezem.
Van bron tot meander.
Mijn monding die is Delta..
“ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค“
Het water
In de traan
Op de wang van een ander.
En dan weeral afgestraft worden omwille van.. tja, omdat je een “lul” bent zeker..
“Ik” weet niet hoe ik man moet zijn, “ik” weet niet wat dat betekent.
“Ik” weet niet hoe ik vrouw moet zijn, “ik” weet niet wat dat betekent.
“Ik” kan alleen maar proberen om een “ik” te zijn, wat dat dan ook is, maar dat past niet in deze wereld.. en de roede is dan nooit veraf.
Heeft het dan nog nut om nog te blijven proberen?
En weten jullie wat “ik” nog wil.
Sporten. Da’s al.
Twee of drie jaar geleden ongeveer ben “ik” wakker geworden en was ik plots 100 jaar ouder.
Snapt u dat?
“Ik” heb nooit geen leeftijd gehad, nooit geen leeftijd gevoeld.
Zelfs met alle dagen pijn, en ja ik heb alle dagen serieuze fysieke pijn, pijn waar dr De Petter, een revalidatiespecialiste van de pijnkliniek, versteld van stond dat ik 1)überhaupt nog ‘normaal’ functioneerde en 2)geen pijnmedicatie voor wou nemen, ben ik maar blijven doorgaan zonder leeftijd.
Nu, voel ik die pijn. Nu, voel ik een leeftijd van vele levens op me wegen.
En ik besef ineens dat ik morgen kan doodvallen.
Dan denk ik: “ik” heb nog nooit geleefd, enkel overleefd.. wat wil “ik”, wat wil “ik” nog voor ik dood val.
Rust. En sport.
“Ik” wil dat iedereen mij gerust laat en “ik” wil dat lichaam tot het uiterste drijven maar op een gecontroleerde, gezonde manier.
In de hoop.. ergens.. op de limiet.. daar contact mee te kunnen maken..
Dat daar.. op zijn grenzen.. ergens.. terug ..aansluiting mee te vinden..
Maar hoe doe je dat?
Een huisje kopen gaat niet want een met een vervangingsinkomen krijg je geen lening.
Iets huren? Hier in de buurt voor de kinderen is dat haast onbetaalbaar.
De huisvestingsmaatschappij.. we weten hoe dat aan het lopen is natuurlijk..
Maar ook daarnaast werken mensen mij tegen he..
Die fietsenmaker die mij ferm in’t zak zet.. en ik, die omwille van die trauma’s dat toelaat.
Die sportcoach.. die mij wel weet te vinden voor de rekeningen.. maar da’s ook het enige.
Aan beide heb ik mijn kwetsbaarheid getoond en op menselijkheid gerekend en beide hebben daar weer dik misbruik van gemaakt. Dat is de enige conclusie die ‘k kan maken want die bewijzen mij zélf, alle twee he, dat ze voor anderen wél kunnen doen waarvoor ‘k ze gevraagd heb. ‘k Snap dat niet. ‘k Snap dat echt niet.
Die fietsmaker: schandalig. Heb onder andere veel geld uitgegeven voor een fiets die niet optimaal op mij afgesteld kan worden..
Die sportcoach: op geen moment heeft die mij begeleid en zelf voor momenten zoals verlof.. mijn verlof én zijn verlof e.. heeft die mij rekeningen gestuurd.. (maar daar kom ‘k nog eens uitgebreid op terug want volgens mij is dat een hele goede coach, als hij wil. Daarom heb ‘k hem ook aangeraden bij de longarts.)
Kunt g’u dat voorstellen. Dat zou hetzelfde zijn dat als ik bij iemand elektriciteit aan leggen ben dat ik als die mensen op vakantie zijn -en ik daar niets doe- ik toch werkuren aanreken en als ik zelf op verlof ben -en niets doe hé- ook..
Dat ik bvb wat kabel zou afsmijten en misschien wat stopcontacten en dat aanreken als geïnstalleerde werken.. en verder .. trek uw plan..
Echt schandalig niet te schatten..
En ik wil wel iets doen met dat blog om iets van een inkomst te genereren.
Niet omdat “ik” wil maar omdat ik moet omwille van de druk van de maatschappij.
Maar niemand leest dat blog dus wat moet ik dan doen?
Waarom zouden ze ook met al ons gezaag.
En ik blokkeer maar constant op mezelf als ik merk dat ik iets aan het doen ben voor een ander en niet voor ons.
Wat voor de moment voor alles geldt behalve dan dat sporten.
Echt, er is niemand anders die nog iets anders wil doen dan dat sporten.
Maar als ik hulp vraag -een fietsmaker, een sportcoach..- knijpen die mij ook de keel weer dicht..
“Ik” twijfel aan mezelf maar neen, ik heb perfect uitgelegd wat “ik” nodig had aan die mensen en die kiezen ervoor om ons in’t zak te zetten.
En ik heb geen geld om dat recht te zetten (een andere fiets die wel van maat is te kopen etc); en die coach.. hoe durf je nog een rekening sturen!?
Maar eigenlijk is het vooral onbegrijpelijk dat ‘je‘ dat überhaupt elke keer voor hebt he..
Dat mensen dat ook elke keer doen he
En het stomme is dat ik beide nog verdedig tegen mezelf.
Alsof het toch mijn fout is dat mensen zo doen.
“Ik” wou gewoon wat fietsen, en wat lopen en mij laten begeleiden zodat ik mezelf niet meer pijn moest doen.. mensen proberen vertrouwen weet je wel..
Maar zelfs daarin doen mensen mij pijn..
Misbruiken ze mijn kwetsuren..
En ik ben dan vooral kwaad op mezelf omdat ik het wéét.. en toch toelaat.. alsof “ik” geen geluk verdien of zoiets.. het zelf tegenwerk..
Maar dan nog..
Die mensen doen dat wel he..
Ik zeg niet: misbruik mij maar of bedrieg mij maar he..
Die doen dat zelf..
En “ik” wil gewoon rust.
Een huisje met een garage’ke dat “ik” niet meer in de living aan mijn fiets moet sleutelen of die daar moet kuisen.
Een hof’ke dat ik wa groentjes kan telen; een kippe’ke kan houden.
Wa sporten.. lopen, fietsen, zwemmen.. omdat dat het enige is dat me wat tot rust brengt in de hel in mijn hoofd..
Het enige waarin “ik” me niet compleet ongelukkig voel..
Een ateliertje om wat te schilderen, wat te tekenen.. wat aan onze gedichten kunnen werken..
Waar die mentale én die fysieke pijn ook even wat mee vergeten kan worden..
Alle, vergeten niet maar da’s dan een heel klein beetje verdraagbaarder dan of zoiets..
Tijdens dat fietsen of dat lopen doet die fysieke pijn er even niet meer toe dan of zoiets..
En “ik” wou mij laten begeleiden -vertrouwen hebben- om er daarin niet erover te gaan maar ja..
Weet je wat dat is alle dagen fysieke pijn hebben..
Das al meer dan 25 jaar e.
Pijn, alle dagen pijn en toch doordoen.
’S nachts wakker worden van de zeer maar toch gaan werken.
Dag in dag uit.
Mijn nek, mijn schouders ..
Gewoon als ik een boek lees is dat al.. moet ik soms stoppen, mij rechtzetten, pijn verbijten..
En als ik daar iets van zeg krijg “ik” direct de volle laag: dat ‘k een comediant ben.. een zagevent.. dat ‘k gewoon ‘gewoon’ moet doen..
Van m’n ouders en broer op de eerste rij hè
En ‘k voel mij dan schuldig.. en zwijg.. en doe “gewoon” door.. ook al ga ‘k kapot van de zeer..
En als zij tegen mij “zagen” over hunne dikken teen dat zeer doet.. luister ik braaf.. dagen, weken of maanden als’t moet.. en doe hun werk voor hun als ‘k kan.. ook al ga’k zelf kapot van de pijn..
Maar als ik loop en fiets vind ik dat minder erg of zoiets..
En weet je hoe dat komt alle dagen die pijn?
Vertrouwen gegeven aan dokters en mijn eigen negeren, want wat ben “ik” e..
en zij zijn wel dokter.. ook al WEET ‘k, VOEL ‘k aan alles dat het hun alleen maar om de € te doen is..
En ik wou..
Wou mij ondanks de pijn herscholen zodat ik nog productief kon zijn voor de maatschappij..
En ik vroeg een Vlaams fonds nummer aan omdat ik eigenlijk geen zwaar werk meer mag doen met die pinnen in die ene schouder en die prothese in die andere ..en die weigerden dat.
De maatschappij verwierp die aanvraag, ondanks het doktersadvies, omdat ik mijn best had gedaan ondanks de pijn om daar op dat comité toch aanwezig te zijn.
Als ik naar daar kon komen kon ik ook terug gaan werken was het devies..
En “ik” lach..
Een convulsieve glimlach krult zich om mijn lippen..
En “ik” ga kapot van de pijn
Fysiek en mentaal..
En al wat “ik” nog wil is alleen maar wat sporten..
Dat iedereen mij met rust laat..
en wat sporten..
omdat ‘k dáár niet compleet ongelukkig mee ben..
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค
