Zien 8/8

Maar hoe meer ik lees mevrouw, hoe meer ik ook begin te beseffen dat ook jullie, mensen, vast zitten.

Misschien, langs een kant, zelfs nog meer dan ‘ik’.

Ik dobber naakt en zonder oriëntatie rond op een oceaan in een lek, krakkemikkig bootje zonder roeispanen of zeilen of wat dan ook.

Al heel mijn bestaan ben ik enkel bezig van met mijn handen water uit dat bootje te halen en te proberen niet te kapsijzen. Omdat dat mij ‘gezegd’ is. Omdat dat mij ‘Opgevoed’ is.

Overgeleverd aan de grillen van open water zonder ‘het geloof’ dat ik kan zwemmen.

Jullie, mensen, passeren mij af en toe in ‘luxejachten’ of ‘cruiseschepen’ die zonder pardon los over mij denderen als ik niet maak dat ik uit de weg kom.

Enkel een deining nalatend waartegen ik ook uit alle macht moet vechten om niet te kapsijzen.

Als er toch eens iemand ‘langskomt’ die vraagt of ik hulp nodig heb, zeg ik meestal met een grote glimlach op mijn mond van niet.

Als ik mezelf toch eens ‘zover’ krijg om ja te zeggen en als ik eens durf te zeggen wat ik nodig heb -een kompas bvb- wordt er een anker over de reling gekieperd los door de bodem van mijn bootje, ..en ik ben er nog dankbaar voor ook.

Maar.. door dat lezen ook.. begin ik nu, ergens, te beseffen -te geloven ook denk ik want ik kan het eigenlijk totaal niet meer ontkennen- dat er zich onder mijn bootje, ‘onder het oppervlak’, een soort ‘kapitein Nemo’s Nautilus’ verscholen ligt.

Compleet met bemanning en al.

Wachtend.. omdat ik het niet kan/wíl zien.. en niet weet hoe ik daar naartoe moet geraken.. als ik er eens een glimp van opvang die ikzelf niet wil geloven dat het echt is..

En ja, ik begrijp dat door het gebruiken van een fictief beeld uit Jules Vernes’ fantasie ik mezelf ergens in een positie plaats om weer als dom en/of fantast verweten te worden..

Maar het gebruik van dat fictief beeld heeft de bedoeling om duidelijk te maken dat ik stilletjesaan begin te… «’aanvaarden’.. misschien.. dat mijn denken, ons denken wel degenlijk zó ‘anders’ is.. voorbij het ‘omkaderde’.. dat het voor velen niet te volgen is, ..en daardoor op fantasie lijkt..

Zoals Copernicus’ heliocentrische theorie ooit was..

Da Vinci’s vliegmachine..

Einsteins relativiteitstheorie..

Wandelen op de maan…

Waarmee ik mijzelf absoluut niet wil vergelijken met die ‘grote denkers’ zelf.. maar enkel een soort potentie van dat ‘niet omkaderde, anders denken’ wil aanhalen..

En als jullie vast zitten, en ons daardoor geen veiligheid kunnen bieden..

Hoe moet ik dan leren om mezelf veiligheid te bieden?

Hoe kunnen jullie mij helpen, terwijl ik zoveel hulp nodig heb, als jullie niet kunnen luisteren?

Niet omdat ik wil dan, maar omdat ik niet anders kan en ken, sluit ik mezelf weer verder af van mezelf.

Maar.. adaptief en zelfregulerend is er wel degelijk iets veranderd.

Ik isoleer mij. Omdat ik niet kan ont-weten wat ik de laatste vier jaar ben te weten gekomen.

En hoe mensen, dikwijls ‘naasten’, met ons zijn omgegaan EN NOG STEEDS OMGAAN..

Ik heb daar nog steeds geen verdediging tegen anders dan dissociatie.. dan vervallen in de enige overlevingsmechanismen die ‘ik’ ken..

En omdat ik dat bij mezelf opmerk nu, steeds sneller trouwens, maar daar dus geen verdediging tegen heb.. isoleer ik mezelf.

Weg, van interactie met mensen.. wat, als mens?, ook enorm veel pijn doet.. ergens..

En ik merk heel sterk dat ik daardoor ook weer dieper in die leegte afglijdt.

En aangezien ik van jullie dan geen hulp hoef te verwachten..