Hg80Zaterdag, 28 maart MMXX
10:13u
Terwijl aan deze tekst wordt begonnen, zijn er nog geen vierentwintig uur verstreken sinds de nationale veiligheidsraad, onder leiding van mevrouw Wilmès, heeft aangekondigd dat de maatregelen, om de verspreiding van het coronavirus tegen te gaan, worden verlengd.
“De onaangename doch “uiterst noodzakelijke” maatregelen werden op de persconferentie nog eens verduidelijkt ook, omdat “de ernst van de zaak” blijkbaar nog steeds niet tot iedereen lijkt door te dringen.”
Maar wat is onaangenaam vroegen we ons af. En waarom wordt het net als onaangenaam ervaren?
Iets waar we zelf ‘benauwelijk’ naar uitkeken op de persconferentie was of er al dan niet door de veiligheidsraad strengere maatregelen zouden opgelegd worden met betrekking tot algemene bewegingsvrijheid.
Want als díé verder zouden beknot worden, zou het isolement waar we al zo lang in zitten pas echt beginnen doorwegen. Dan zou de quarantaine van de voorbije tien dagen het aanhoudende isolement waar we al zo lang in verkeren gaan overstijgen, waardoor gedachten door me heen raasden dat we dát niet meer zouden verdragen.
Maar gelukkig, ondanks eerdere ondoordachte uitspraken, bestond de noodzaak niet huidige maatregelen verder aan te scherpen omwille van de nationale veiligheid en werd fysieke bewegingsvrijheid daarom niet verder gefnuikt.
We mogen nog wandelen.
We mogen nog lopen.
We mogen nog fietsen!
Geen “1-1-1-maatregelen” zoals in Frankrijk. Geen maximum uur, geen maximum één kilometer regel …
De vrijheid nog hebben om te mogen bewegen, meer zelfs, het door de minister van volksgezondheid oproepen tot bewegen werkte bemoedigend. Het zorgt trouwens ook voor een ongezien buiten komen van mensen dat enkel kan worden toegejuicht.
Dijken, wandel- en fietspaden hebben zelden zoveel fietsers, wandelaars en lopers geteld.
EN WE MOGEN NOG FIETSEN!!
Maar toen we vanochtend gezapig een kleine negentig kilometer achter de kiezen hadden was het weer niet contentement dat overheerste. …
Nee, deze keer was het schaamte en frustratie dat overheerste.
Want ondanks alle verduidelijkingen van wat nog wél mag en kan, ondanks alle solidariteitsacties, solidariteitsbetuigingen en menselijkheid waarmee gebombardeerd wordt, blijft vooral die menselijkheid, die echte solidariteit nog steeds ver zoek bij mensen.
Waarbij vanmorgen vooral het asociale gedrag van mede-wielerfanaten is bijgebleven.
Ik weet het: Het is toch zo fijn om die felbegeerde statistieken aan diggelen te rijden. Die klassementen aan te vallen en uitdagingen te overtreffen…
En tussen je kader geplooid, in het wiel van je voorganger, er alles aan te doen om je niet te laten kennen…
Ik weet het: Het is niet aangenaam om op een dijk, vol met oude van dagen, gezinnen met kleine kinderen waar niet van in te schatten valt welke kant ze gaan uitlopen, mensen met honden aan een te losse leiband, iedereen aan een kant lopend die ze zelf kiezen, … te moeten slalommen. Mensen die asociaal niet opletten en te laat reageren op een “opgepast!”, geroepen tegen dertig kilometer per uur…
Allemaal niet begrijpbaar én…
WE HEBBEN NOG STEEDS HET VOORRECHT OM TE MOGEN FIETSEN!
Maar ik vraag mij af hoe graag dat voorrecht behouden wil worden.
Afgaand op het gedrag van wandelaars, lopers, fietsers, … kortom mensen die het voorrecht van de vrijheid om nog te mogen bewegen hebben… stel ik mij veel vragen…
Of het op dit moment zo belangrijk is om die statistieken, die klassementen te verbeteren. Of we op dit moment niet voor ernstigere uitdagingen staan dan diegene die Strava, Runkeeper, Garmin, Polar of welke andere tracking ook eisen…
Of er met de koersfiets nu even geen andere wegen dan dijken en geijkte wandel- en fietspaden kan gezocht worden… of geen andere tijdstippen om met die koersfiets toch die geijkte paden af te malen. En als dat te moeilijk is misschien het tempo laten zakken en er rekening mee te houden dat mensen op autoloze wegen zich net zoals die kinderen vrij onbezonnen kunnen én MÓGEN gedragen. Misschien toch een bel aan te schaffen en moest het kleinnood een te zware ballast zijn om mee te zeulen tijdens een fietstocht, er tijdens een wandeling even over reflecteren of een andere hobby zoeken geen beter alternatief zou zijn.
Ook vraag ik mij af of het nu écht de tijd en de plaats is om haantjesgedrag te vertonen. Want wat wordt daar nu meer mee bewezen dan enkel dat er niet meer hersencapaciteit en redeneringsvermogen is dan voorgenoemd pluimvee..
Of er niet even gewacht kan worden om slijmen uit te spuwen of de neus vrij te maken tot er niemand in de buurt is…
En als er toch echt de behoefte wordt gevoeld om de stront uit de darmen te persen kan er misschien gekozen worden om die inspannning op te houden tot ze er op een vrije helling kan worden uitgeknepen…
En vooral… hoeveel respect wordt er door dit gedrag dan eigenlijk echt getoond voor de mensen die ons verzorgen en ons land draaiende houden?…
Fietsen en koersen…
We zijn dan ook een land van fietsers en de Koers is van ons!
Maar de koers, de echte koers, gedragen door onze nationale helden, Flandriens, kasseivreters en leeuwen… is afgelast.
DE KOERS IS AFGELAST!!!
Terecht afgelast, hoe jammer ook… dus is er geen reden tot koersen.
En de koers zou nog wel eens veel langer op zich kunnen laten wachten als we niet samen volgens de leuze van ons land gaan handelen en leven.
En daar denk ik wringt het schoentje…
Want dat voorbeeld wordt door onze politiek ook niet nageleefd of gestreefd… maar die rekenen wel op ons gezond verstand.
Met al die witte vlaggen buiten… met al die tekenen van solidariteit die naar de meeste likes dingen op de sociale media… blijft toch het hamsteren… net als de rest van mijn ervaringen mij spijtig genoeg het meeste bij…
Want die hebben ook de meeste impact.
Mij dus afvragend wat er onaangenaam was én is voor ons, moest er worden geconcludeerd dat het niet de maatregelen op zich waren…
Maar dat daarbij de goodwill van mensen nodig is…
De eendracht, de samenhorigheid… L’union fait la Force!
Dat daarbij dus beroep wordt gedaan op de solidariteit van mensen…
En dat beangstigt… want ook al hamstert waarschijnlijk niet iedereen… het zijn wel de enige mensen die we kennen…
En als die veelbesproken en geloofde solidariteit zich dan enkel blijft doen gelden op sociale media zou het fietsgedrag dat ik zo dikwijls zie, en dus ook vanmorgen, wel eens een doorn in het oog van de politie kunnen worden en daarmee de arm van de veiligheidsraad ook omwringen.
Die dan, omwille van die nationale veiligheid, de maatregelen wél zal moeten verstrengen…
En daarmee misschien toch een 1-1-1-maatregel moeten invoeren…
En dat zou heel jammer zijn, denk ik.
Want dan gaan we niet meer mogen fietsen.
1v8 © MMXX
