Hey mijn supermannen,

Hoe gaat het met jullie?

Met “mij”? Wel, ‘k heb nog steeds zo van die dagen waarop niets me goed afgaat.

Vandaag is er zo ene.

Natte sokken, natte schoenen, glibberig kapotgereden paden, plakkerige modder waar je dik vijf centimeter inzakt en zich bij elke stap je schoenen wil toe-eigenen en aan je schoenen blijft plakken als zware klompen..

En die verdomde hoogsensitiviteit enerzijds en die dissociatie anderzijds..

Nochtans had ‘k vannacht eens goed geslapen.

Ok, het duurde wel weer een hele tijd voor we de slaap konden vatten, maar ‘k had vannacht eens weinig pijn of last gehad.

Ja, dat het zwaar ploeteren was in die modder vandaag is wel waar..

En die natte sokken en schoenen, ook niet leuk.

Maar dat de moraal nog steeds zo laag staat is volgens mij daar niet helemaal aan te wijten.

‘k Denk eerder dat dat is omdat we nog steeds niet goed weten waar we nu eigenlijk mee bezig zijn.

Nog steeds zitten we te diep in crisis, chaos, onrust en paniek..

Nog steeds daardoor ook te diep in dissociatie..

In overleven!

‘k Weet dat, het is moeilijk uit te leggen he, dat ‘k geen controle heb en niet meer kan doen dan ons in leven proberen houden.

Vooral, omdat ‘k rationeel lijk.

Zeker, en nét in de momenten dat we zo diep in dissociatie verkeren lijk ‘k het meest normaal te functioneren.

Maar dat is niet meer dan een façade. Een doen alsof.

Een avatar op een computerscherm.. geprojecteerd in de wereld.. de noden van die wereld invullend.

Er is niemand ’thuis’ weet je.. er zit niemand aan het stuur..

‘k Ben de automatische overlevingspiloot.. of zoiets..

En er is daardoor ook nog steeds geen doel.

Ok, je zou kunnen zeggen Compostela is een doel.

Maar is dat wel? Dat was het nooit voor ons.

Enkel maken dat we uit die fucked up klote situatie die onleefbaar voor ons was, was ergens een doel.

Maar wat nu?

Compostela is máár een plaats waar ‘k naartoe aan’t stappen ben he.

De reden is gewoon omdat we weg moesten uit die overprikkelende, overbelastende, onleefbare situatie om nog te kunnen overleven..

Om morgen nog te kunnen ÉN te willen halen..

En die camino’s zijn gewoon de meest voor de hand liggende lange afstandswandelingen, meer niet.

‘k Had evengoed de GR5 kunnen doen.. of de E9.. of welke dan ook.

Maar geen van die paden geeft mij eigenlijk echt een doel of een richting, begrijp je?

Al zeker niet als ‘k die paniek en die chaos, en dus ook die dissociatie, niet een klein beetje uit het rood kan halen.

En het lukt me niet.

De paniek van die delen door en sinds die Bremlaan.. en zeker ook hoe er wééral met al hun hulpkreten is omgegaan.. wééral door de onmenselijkheid van mensen en hun instituten he..

Is zó WAANZINNIG GIGANTISCH GROOT! dat ‘k het niet kan uitleggen.

‘k Kan niet meer doen voor de moment dan proberen van ons in leven te houden..

Wat absoluut niet evident is..

Want ‘k heb niet de indruk dat er velen die poging steunen.

Alle ja, soit..

‘k Zal proberen van ons nog in leven te houden mannen..

‘k Zal m’n uiterste best nog doen om dat nog te proberen.

En hopelijk komen ze ergens een beetje tot rust vooraleer… …

Geen ’toekomstvisie’ dus waar ‘k me mss zou kunnen aan optrekken.

Omdat álles in een nutteloosheid en existentiële zinloosheid zonder enige hoop verkeert.

En dat zal zo blijven als we niet weten wie “ik” is en wat “ik” wilt.


𝒾∂เรᗪ𝔫©️MMXXIII

Je kan misschien ook genieten van:

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *