!!TW!!

09:34u

Die vriendinnen kliek is vertrokken en ‘k geniet (probeer) van de rust.

‘k Twijfel nog of ‘k die klim naar boven opnieuw ga wagen.

M’n schouder speelt weer op (volgens mij is daar echt iets niet juist aan, zit die ondanks die krammen -of net door die krammen- niet helemaal juist meer op z’n plaats. De pijn is niet te harden. Bij elke beweging kraakt en schuurt dat gewricht. Zeurend, pulserend en met hevige pijnscheuten bij de minste beweging. Maar ‘k zeg daar nooit iets van, verbijt de pijn en probeer ‘gewoon’ door te doen. Negeer de signalen die het geeft. “Het zit maar tussen m’n oren”, herhaal ‘k de woorden die tegen me gesproken zijn tegen mezelf. Zelfs al trekt het door het bot van m’n bovenarm, m’n elleboog, de botten van m’n onderarm en pols tot in m’n vingers.)

En nu moet die klim dan gebeuren met die rugzak.

Gisteren had Nicolas (hij wou het me per se nog laten zien) getoond hoe ‘k die klim naar boven, tot op het plateau van Les Montagnes Saint-Victoire, tot op de GR9, kom maken.

De klim is zwaar, met klim- en klauterwerk via touwen op het einde.

‘k Weet niet of dat nu haalbaar is met die schouder.

Al zeker niet met die rugzak nu.

Want al zit het volgens sommigen dan maar ’tussen m’n oren’, feit is dat zelfs als ‘k de pijn kan negeren/blokkeren, dat ‘k dan nog steeds totaal geen kracht heb in m’n hand en vingers nu.

Maar het uitzicht is zo overweldigend mooi zei ook Ode me (een van die ‘vriendinnen’).

Ach we zien wel.

Misschien moeten we het wel wagen.

Maar m’n gedachten razen.

Niet over angst om dood te vallen.

Maar om het te overleven.

Maar in een vorm die ons fysiek ook compleet afhankelijk van mensen zal maken.

Misschien ligt daarin wel een van de grootste angsten.

Afhankelijk zijn.

Nog meer autonomie worden ontnomen.

Wat doen we?

Wat te doen?

Volgens die Ode zou er nog een refuge zijn bovenop dat plateau, terug richting Aix.

Een dat “een 180° uitzicht biedt en een adembenemende zonsondergang”.

De andere kant, zo vertelde Nicolas, zijn twee grotten te vinden die diep genoeg zijn om als slaapplaats te kunnen dienen.

Goh, als die nu eens afgelegen genoeg zouden zijn he. Misschien zouden we daar dan wel kunnen blijven. Kluizenaar. Alleen. Alleen op de wereld. Niks meer dan nu al niet is.

Maar man van de streek Nicolas zei dat er nergens water in de buurt was.

Het grote probleem van de Provence.

Pfff..

‘k Zou langs een kant die klim wel willen wagen -ook al besef ‘k dat die zeer zwaar zal zijn.

Langs de andere kant voel ‘k me nog steeds zo bedreigend onrustig dat ‘k niet weet of dat wel een ‘goed’ idee is.

Hier blijven echter, neen, daar heb ‘k ook geen zin meer in.

Ach jongens toch, door die onophoudelijke onrust weet ‘k het ook allemaal niet goed.

Het ergert me mateloos.

“ik” erger me mateloos aan heel dat “mezelf”, wat dat dan ook is en wat het dan ook nodig heeft of van me verlangt.

Die stomme “multiball-flipperkast” in m’n hoofd.

‘k Kan het niet volgen.

Het gaat te snel nu.

Is te veel.

Heb geen controle meer.

Wil ook geen controle meer. Maar dit is te veel. Véél te veel!

Dit houd ‘k niet.

Zonder hulp houd ‘k dit niet vol.

Maar er is geen hulp. Komt geen hulp. Hoe hard we ook roepen, schreeuwen en smeken, er komt geen hulp.

Hoe los ‘k dit op!? Hoe los ‘k dit op! Hoe in godsnaam los ‘k heel dat “mezelf” toch op?

‘k Denk er nu aan van die rugzak nog eens te voelen, te wegen, en aan de hand daarvan te beslissen.

Maar omdat ‘k in m’n hoofd alle kanten blijf ‘opspringen’, blijf ‘k besluiteloos.

Keuzeloos!

Trauma rooft u echt van autonomie. Van rust. En absoluut van alle keuzevrijheid.

Dat is uitermate vermoeiend en lastig.

‘k Ben het ook wel beu van hier constant onderbroken te worden in m’n gedachten zodat ‘k ook daar niet uit geraak.

Weer komen hier mensen toe en weer laten die ons niet gerust en weer hoor ‘k mezelf voldoen en aanpassen aan die hun noden.

Glimlachend antwoordend.

Terwijl m’n gedachten zich vullen met zelfhaat.

Verdriet me uiteenscheurt en verteert.

Kwaad op mezelf. Onszelf.

Het is duidelijk, het is genoeg geweest.

‘k Ga hier weg.

Niet over dat plateau maar terug richting die Sint Jacobsroute richting Nice.

Rust hebben we nodig. En water.

‘k Zal wel zien, ‘k zal wel zien..

Die “uitzichten”.. ze zeggen me eerlijk gezegd voor de moment toch niets.

We zijn hier trouwens toch niet.

---

ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII