1v8_k_vdkVrijdag, 22 april MMXII
Al een hele tijd ‘rommelde’ het in mijn ‘achterhoofd’ door die aanschaf van die nieuwe fiets.
Langs de ene kant was het voor sommige delen nog steeds heel moeilijk te verteren dat er iets voor onszelf was gedaan. Of aangekocht in dit geval.
Ook al hadden we daar geduldig meer dan vijf jaar voor gespaard, zodat die aanschaf geen enkel effect op onze financiën zou hebben, toch wrong die aankoop nog steeds.
‘Gewoon’, omdat het iets was dat voor onszelf was.
Langs de andere kant was gebleken dat die fiets wat ‘mankementen’ vertoonde.
Mankementen die om die op te lossen nog een extra hap uit het budget zouden vragen.
Wat natuurlijk direct werd aangegrepen door een aantal delen om ons daarmee bekijvend die aankoop te veroordelen.
Paniek brak uit; en in die paniek werd er een mail gestuurd naar de verkoper van die fiets met de vraag die fiets integraal terug te nemen.
Er kwam (natuurlijk) geen antwoord op die mail en in een al even grote paniek werd er daarom besloten om rechtstreeks naar de verdeler van dat fietsmerk te ‘stappen’.
Niet dat er gedacht werd dat dié die fiets zouden terugnemen, maar we zouden ons ‘beklag’ kunnen doen en misschien konden zij toch al iets rechtzetten. Bijvoorbeeld door die achteras te vervangen omdat die schroefdraad daarvan geforceerd was.
Die verdeler was gevestigd in Herzele (Oost-Vlaanderen).
Dat leidde er toe om te gaan zoeken naar fietsroutes in die buurt om daar eens te gaan fietsen nadien.
We vonden er twee.
Dat is: twee die als lus bewegwijzerd waren en Herzele daarbij doorkruisten.
De Molenbeek fietsroute (waarvan het startpunt in Herzele zelf lag) en de Pater fietsroute (waarvan het eigenlijke startpunt in Lierde lag).
Beide tussen de 40 en 50km.
Het voordeel van zo’n fietslussen is dat je daar over het hele traject kan op inpikken en dus altijd terug aan je beginpunt uitkomt als je de route integraal volgt.
Dan hoef je niet meer te doen dan de bordjes te volgen.
En soms verkies ik dat boven het ‘rijden op de zon’.
Waarmee ik bedoel dat we dikwijls ‘gewoon’ vertrekken en niet meer doe dan onthouden in welke richting we rijden en ongeveer voor hoe lang.
Ons daarbij oriënterend op de zon. Of de wind als de zon achter de wolken zit.
Oh ja, en op de een of andere manier onthouden we onderweg ook namen van dorpen en hun oriëntatie ten opzichte van elkaar (dus ook van diegene die we niet aandoen maar aangrenzend liggen); en/of onthouden we landmerken of andere oriëntatiepunten..
Alsof er op de een of andere manier, terwijl we ons door het landschap bewegen, een soort op de zon en tijdstip georiënteerde plattegrond van de grotere omgeving in ons hoofd wordt uitgestippeld en opgeslagen.
In eerste instantie had, zoals alle interactie trouwens, het gesprek met die verdeler mij weer zodanig getriggerd dat er eigenlijk niet gezegd kon worden wat we wilden zeggen.
Het is raar en vooral heel lastig om vast te stellen dat interactie met mensen ons elke keer opnieuw zo hard triggert dat we daardoor dieper in dissociatie schuiven.
In een soort functionerend aanpassen en kopiëren van wat er opgevangen wordt.
Hoe dan ook, die mensen hadden wel een nieuwe achteras meegegeven.
Toch was er nog iets waar ik op dat moment maar niet de vinger kon opleggen dat mij weer heel diep in dissociatie gevangen hield.
Op automatische piloot was ik van die verdeler verder gereden richting centrum Herzele en daar, ergens ter hoogte van de restanten van de 13e eeuwse ‘burcht van Herzele’, vond ik parkeerplaats en een bordje van een van die routes.
Het was een bordje van die Paterroute en ik besloot om niet naar die Molenbeekroute te zoeken en die dan maar te rijden.
Moest het niet geweest zijn dat er op dat moment iets ongedefinieerd in mijn achterhoofd bleef spoken waardoor ik niet tot rust kwam, zou ik misschien meer van de rit kunnen genieten hebben.
Maar nu was de onrust te groot.
Wat ik over die Paterroute kan zeggen is het volgende:
Op zich is die route goed bewegwijzerd met over het algemeen duidelijke bordjes met de naam van de route op. Zie foto.
Alleen is er, zoals altijd, zeer weinig consistentie te vinden in die bewegwijzering.
Soms staan bordjes links van de weg, soms rechts.
Soms staat een afslag vóór de betreffende weg aangegeven, soms erachter..
Ik snap dat dat soms niet anders kan, maar dat maakt wel dat er bij de minste onoplettendheid nogal snel een bordje gemist kan worden.
Zeker als er dan geen herhalingsbord iets verder in die weg staat, zodat je weet dat je nog op de juiste route zit.
Wat dan weer kan maken dat je dikwijls meer aandacht aan die bordjes moet besteden dan dat je aandacht aan de streek kan geven.
Op zich is die Paterroute een mooie afwisselende route.
Dorpskernen worden afgewisseld met akkers, open vlaktes en autoluwe wegen buiten de dorpskernen.
Behalve een heel klein stukje -amper 500m denk ik maar toch wel redelijk slecht- zijn alle wegen verhard en zeer goed berijdbaar.
Volgens de fietscomputer hadden we 439 hoogtemeters op de 46km die we gefietst hebben.
Dat maakt die lus best wel pittig voor de ongeoefende fietser, maar zorgt wel voor een aantal mooie panorama’s.
Maar hou er daardoor ook wel rekening mee dat niet enkel de hoogtemeters die rit pittig kunnen maken.
De meeste van die panorama’s zijn open velden en akkers waar de wind vrij spel heeft en voor de niet geoefende fietser zou ik op zijn minst een windstille dag aanraden dan.
Verder passeer je meer dan genoeg eet- en drinkgelegenheden voor een pitstop; en ook de culturele geest kan zijn gading hier vinden met onder andere de voorgenoemde 13e eeuwse burcht in Herzele of de Kartuizerpriorij in Lierde om enkel die maar te noemen.
Aanrader of niet?
Voor de wielertoerist die ‘scherpe tijden en gemiddelden’ wil halen zou ik deze route niet aanraden.
Niet alleen moet er door de inconsistentie van de plaatsing van die bordjes veel aandacht besteed worden aan die bordjes zelf om geen afslag te missen, maar er zijn naar mijn bescheiden mening ook enkele zeer gevaarlijke kruispunten daardoor.
Zo zijn er op zijn minst twee zéér gevaarlijke punten waar je na een afdaling op snelheid van een kleine zijweg zeer plots en zeer onoverzichtelijk aan een drukke(re) dwarsstraat komt.
Beide keren ben ik net op het laatste moment zeer zwaar in de remmen moeten gaan om niet los die kruising over te schieten.
Nergens daarvoor was er een waarschuwing en enkel aan die kruising zelf staat een bordje dat je de weg moet oversteken.
Daarnaast is er dat stukje onverhard dat, ook al is het maar een 500tal meter, echt onaangenaam slecht is voor met een koersfiets over te rijden.
Voor de recreatieve fietser die van een wat pittigere fietstocht houdt zou ik ze wel kunnen aanraden.
Maar ik zou eerder zeggen dan dat het een mooie lus is voor mensen uit de buurt.
Want voor daar nu 100km voor gaan rond te rijden om die op een zondagmiddag eens te gaan doen omdat ze zo spectaculair is.. nee, dat vind ik nu ook niet.
Ik heb wel gezien dat er op een aantal plaatsen andere fietsroutes gelijk liepen met die Paterroute.
En mogelijks is een van die routes wel de moeite waard om 100 km voor rond te rijden.
Of misschien is die Molenbeekroute die we nu niet gedaan hebben wel de moeite om voor terug te komen.
Misschien dat we dat nog eens doen en dan laten we het weten.
..
Later, onderweg terug naar huis, werd de oorzaak van de onrust mij duidelijker.
Wat er sinds dat gesprek met die verdeler in mijn achterhoofd spookte, daar kon plots wel de vinger op worden gelegd.
Die montage van die fiets was niet gedaan door die fietsenmaker!
Die montage van die fiets gebeurd eigenlijk door die verdeler.
Of beter: in opdracht van die verdeler door derden, maar niet door die fietsenmaker.
Die hadden dat daar eigenlijk zelf gezegd.
Onbewust maar toch.
En toen ze dat zelf beseften probeerden ze hun woorden terug in te slikken.
Door die dissociatie had ik daar weer niet direct kunnen op reageren, maar het was wel opgevangen.
En dát had heel de tijd in ons hoofd gespookt.
Verdomme toch, misschien was er te snel gereageerd.
Die fietsenmaker was daarover misschien een verontschuldiging verschuldigd.
Maar langs de andere kant was hij wel verantwoordelijk voor volledig nazicht vóór eindaflevering.
En dat was dan zeker ook niet gebeurd.
Noch nam dat iets weg van al de rest.
1v8_k_vdk – didisdna © MMXXII
