Ondergedompeld..

Vrijdag, 9 april 2021

04:20u

Verdrinken is een bedrieglijk stille dood

Ik weet niet meer wat ik nog moet vertellen. Wat ik nog kán vertellen.. om gehoord te worden.

Ik vecht, alle dagen, tegen een allesoverheersende nutteloosheid.

Sleep me voort, van dag tot dag, terwijl een algemene zinsloosheid mij verstikt.

Ik merk een fysieke en mentale vermoeidheid op die zó diep in me doordringt, dat ze me lijkt te consumeren. Te verteren.

Ze verlamt me.

Verlamt ons.

Op een wijze die enkel te omschrijven valt als vernietigend. Zelfvernietigend.

Ik kruip verder. Probeer verder te kruipen.

Sla mijn tanden in de aarde om me nog vooruit te slepen. Stikkend in het stof.

De volgende dag!.. ; het volgende uur!.. ; de volgende minuut…

Ik móét de volgende minuut halen!

Voor ons! Het móét!

Hoe lang houden we dit nog vol?

We zijn weer gekwetst. Diep!

Op een plaats waar we dat niet hadden verwacht. Niet hebben zien aankomen.

Door mensen waarvan we het niet hadden verwacht.

Weeral.

Omwille van ons.

Wééral!

Het heeft ons dieper geraakt dan ik voor onszelf wil toegeven. Véél dieper.

En het maakt ons bang.

Maakt ons bang voor de noden die we voelen.

Voor de verlangens en behoeften ..die we opmerken ..en koesteren.

Maakt ons bang voor het water waar we naar snakken om onze kurkdroge keel te spoelen en onze diepgewortelde dorst te lessen.

Ik lach, een zelfverstikkende en zelfvernietigende lach, ver, ver weg, en hoor mezelf zeggen dat ik geen dorst heb als me een glas wordt aangereikt.

Ik vertrouw het niet.

Vertrouw het niet meer en snap niet dat de paniek, die ik gevangen hou achter mijn ogen, niet wordt opgemerkt, ..terwijl ik vriendelijk bedank voor het aanbod.

De zelfhaat groeit.. voor de noden en de verlangens.. voor de dorst en de droge keel.. voor het weigeren van het glas.. en voor de glimlach..

Voor die grijns.. ver, ver weg.

---

Ik ben aan het schilderen. Probeer te schilderen. Maar ontbreek de techniek.

Ik heb ideeën zat maar mag niet altijd aan bod komen.

Het is niet goed genoeg. Het is nooit goed genoeg. En de ruzies leiden me af.

Ik zie dingen die de anderen niet zien, niet meer willen zien of niet willen zien… en het wordt me heel sterk duidelijk gemaakt dat ik de techniek om te schilderen ontbreek.

Ik praat soms met een dichter. Ik zie hem niet. Net zoals de rest. Vormloze schaduwen. Zoals mij.

Maar jeetje wat is die fijngevoelig zeg. Hoe fijnsnarig. Al ziet hij dat zelf niet. Denkt hij zelf van niet.

Ik vraag mij soms af wanneer ik hem nog eens zal horen want wij praten eigenlijk niet veel. Dat mag eigenlijk niet.

Of Iris!, hoe lang is dat niet geleden!? Die ziet alles. Echt álles! Met een schoonheid en een zachtheid die niet van deze wereld is. Ik vraag mij af of die nog leeft. Oei! Ik had eigenlijk niets moeten zeggen.. mag eigenlijk niets zeggen.. maar ó wat zou ik graag met hun eens iets schilderen.

---

De wereld vat niet, dat wij niet om geld malen. Niet om materiële zaken.

Enkel om vrijheid. Om vrij te zijn. Te leven. Te mogen leven.

Dat wij snakken naar rust.

Naar ons!

Geen liefde zou ons meer bekoren, dan liefde voor onszelf. Zodat we die zouden kunnen weggeven aan anderen.

Maar als mens, wordt de liefde voor het zelf aangeleerd en gevoed door anderen.

Ook al zijn we met velen.

Gespiegeld in de ogen van de anderen… ..vader!.. …moeder!.. aaaahhh.. 😫

Wij zien geen empathie.

Geen gevende liefde. Geen reflectie.

Wij zien eigenliefde. Ingesloten in doffe, kille ogen.

Jaloezie, eigenbelang, zelfbehoud… en angst..

Wij zien angst en vijandigheid in de ogen van anderen. Gericht op ons.

Misschien is het door onze trauma’s dat we dat zien.. maken onze trauma’s ons blind..

Maar misschien ook niet!..

En dat maakt ons bang.

---

1v8_k_vdk-ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©MMXXI

---