Poging MMXX: Rozengeur en maneschijn

29/12/2020 – 10:15u

Ik merk, hoe moeilijk ik het vind om nog iets op te schrijven om te delen.

Daar zijn verschillende redenen voor.

Waarin elk van die redenen op zich dat al iedere keer opnieuw moeilijk maken.

Je kwetsbaar(heid) tonen terwijl elke vezel in je lijf schreeuwt om het niet te doen is geen sinecure.

Maar het is de rozengeur en maneschijn-ideologie die er heerst, die op al die al moeilijke worstelingen nog een schepje bovenop doet.

De laatste maanden zijn zwaar geweest.

Voor iedereen.

Of er nu al onderliggende en/of aanslepende mentale moeilijkheden aanwezig waren of niet.

De veranderingen in de dagelijkse gang van zaken, de onzekerheid, de (gecultiveerde) angst, de isolatie, … als gevolg van het coronavirus, laat bij iedereen zijn sporen na.

Sommigen gaan er wat ‘gemakkelijker’ mee om, anderen hebben het er ‘moeilijker’ mee.

Iedereen probeert er zijn weg in te vinden.

30/12/2020 – 08:34u

Voor mezelf heb ik gemerkt dat ik in de afgelopen periode meer pogingen heb ondernomen om uit te reiken naar anderen.

—Voor een stukje doe ik dat altijd wel, maar veeleer vanuit een automatisme om te zorgen voor .., en te ‘pleasen’ dan uit enige vorm van zelfzorg. Wat eigenlijk een understatement van jewelste is maar dit terzijde. Laat staan dan, dat je daarin zou uitreiken naar eender wie om de worstelingen, de kwetsbaarheid te tonen waar je mee kampt.—

Maar, … dat is wel wat ik met mondjesmaat in de afgelopen drie jaar heb geprobeerd én versterkt is geweest in die ‘afgelopen’ periode.

Het is begonnen in een poging om hulp te vragen bij de moeilijkheden waar al heel mijn leven mee wordt gekampt. Overgegaan in een verbijsterde hulpkreet van totale paniek naar mijn directe omgeving, tot nu: het met een bang hartje nog proberen uit te reiken naar de uitgebreidere omgeving.

Misschien (en waarschijnlijk) gebeurd dat laatste ook wel omdat we de ‘voorbije’ tijd, dag in dag uit, elke seconde van de dag, werden en worden overspoeld en ondergedompeld in ontelbare boodschappen van samenhorigheid, menselijkheid, warmte, hulp, naastenliefde, enz. …

Gesteund dan door die alomtegenwoordige boodschappen van hoop en solidariteit heb ik getracht om mijn isolement toch nog te doorbreken.

Dat is: Ik heb dus pogingen ondernomen om hulp te vragen door kleine stukjes van mezelf te tonen, en van de dingen waar ik mentaal mee kamp, in een ultieme poging om dat totale isolement enerzijds, en die immense eenzaamheid anderzijds, toch nog te doorbreken (waar we dus al véél langer in zitten dan sinds ‘corona’).

De boodschap die verkondigd wordt is dan ook: “u staat er niet alleen voor”; “reik uit”, …

En ik ben dat dus beginnen doen. In eerste instantie naar mijn directe omgeving, daarna naar ‘derden’. Dat is: hulpverleners, lotgenoten en ‘geïnteresseerden’, hulporganisaties en ‘mental awareness’-organisaties, enz. …

Dit via mail, dit blog, lotgenoten-pagina’s, sociale media, forums, telefonisch … zelfs face-to-face …

Er is van alles en nog wat geprobeerd.

Op vele van die mails -naar hulpverleners, hulporganisaties en ziekenhuizen … -, is gewoon nooit antwoord gekomen.

Sommige zaken – zoals chat-lijnen, preventie-lijnen- waren jammer genoeg gewoon ontoereikend voor ons.

Contacten met ‘naasten’ of de directe omgeving resulteerden veelal in onbegrip, conclusietrekking zonder bevraging en/of aftoetsing, en zelfs verwijten …

Waarin (veel van) die verwijten een afschuiven zijn van de verantwoordelijkheid van hun eigen gedrag en hun eigen denken.

Weer andere contacten -direct of indirect- (zoals bij het gaan winkelen, gaan wandelen, lopen of fietsen, dingen die je hoort, leest of ziet via nieuws- of andere media, …) deden ons -laten we er vanuit gaan onbewust- ook terug in automatismen schieten die ons weer dieper in die isolatie dwongen.

Maar wat daarin vooral geraakt heeft is dus die rozengeur en maneschijn-ideologie.

Die dus wel met veel show verkondigd wordt, maar niet gepraktiseerd wordt.

Alleszins, dat is toch onze ervaring.

Op mails, of whatever, waar wel antwoord is op gekomen plakte meestal dezelfde boodschap(pen):

Kwamen ze van hulpverleners en/of hulporganisaties kreeg ik te horen dat het te veel was, te complex, dat er een patiëntenstop was, wachtlijsten van maanden tot jaren, niet voldoende en/of de juiste ondersteuning voor mij kon worden geboden, … doorverwijzingen naar doorverwijzingen …om er vanaf te zijn? …

Kwam het van blog-forums of ‘mental awareness’ -organisaties –die aandingen bij mensen om mee te schrijven, hun verhaal te doen– : Je mag je verhaal doen, zolang het maar een boodschap van hoop is. Een succesverhaal. En liefst nog een die onze ‘sociale’ media-status ten goede komt.

Waarmee ze zelf compleet voorbij de ge-mantra-riseerde boodschap gaan die ze zelf uitdragen.

Doorbreken van stigma’s en schrijven over waar je mee worstelt wordt dan zelf gestigmatiseerd en buiten de realiteit geplaatst dat niet elk verhaal een instant ‘Disney’-succes is.

31/12/2020 – 07:38u

Als ik nu terugkijk op het voorbije jaar stel ik vast dat de worstelingen enkel groter zijn geworden.

–De paniek is toegenomen, de verdeeldheid, de interne conflicten, de angsten, het wantrouwen, de schuldgevoelens, het gevoel van nutteloosheid, hopeloosheid, de schaamte, de zelfverachting, de interne chaos, het gevoel van waardeloosheid … de dissociaties, het gevoel van minderwaardigheid en het worstelen met elke vorm van bestaansrecht binnen/voor mezelf–

Daardoor neemt onbedoeld de noodzaak aan isolatie ook toe.

Waarin de vereenzaming ook steeds verder toeneemt.

Grotendeels ben ik daar dus (mee) verantwoordelijk voor.

Omdat ik continu getriggerd word en onbedoeld in die onbewuste verdedigingsautomatismen schiet die mij al heel mijn bestaan parten spelen.

Ook omdat er daarnaast nog een aantal andere factoren meespelen –eigenschappen worden ze genoemd in de psychologie (hoogsensitiviteit en hoogbegaafdheid)- die het (zo blijkt) nog eens extra moeilijk maken voor anderen om ons te kunnen begrijpen, bevatten of te volgen.

En ook omdat mezelf compleet isoleren op dit moment de enige manier lijkt om enige vorm van zelfbescherming toe te passen.

Wat ik eigenlijk niet wil. Maar ik zie voor de moment geen andere optie.

Omdat ik blijf getriggerd worden. En ik ook dat dus niet wil.

Het is een moeilijke weg, een vicieuze cirkel, en zeker geen instant succes verhaal, ik weet het.

Ik vind dat jammer. En het frustreert. Het maakt verdrietig en doet denken aan opgeven.

Toch probeer ik nog.

Al is elke dag een gevecht.

En nu meer dan ooit.

Omdat ik ergens toch ook nog steeds graag wil geloven in die ‘rozengeur en maneschijn’.

In hulp, begrip, herkenning en erkenning.

In een beetje warmte, genegenheid en geborgenheid.