Hg8006:56u
Lachen.
Er kon niet worden gestopt met lachen gisteren. Glimlachen, grijnzen… hoongelach … Een uiterst verdeelde, warrig explosieve cocktail aan ‘emoties’. Kernreacties afgesloten onder een ondoordringbaar oppervlak. Frustratie, onmacht, minachting voor het zelf, angst, gehoon, zorgen voor anderen, schaamte (voor de zwakte, voor de nood, de behoefte, het bestaan), verdriet,… verstoppen… de pijn verstoppen. De pijn móét! stoppen! 😀
Ik verschoot gisteren toen we onderweg waren vanuit Melle naar Hamme. Ik had het niet gezien. Een ijzig, withete schokgolf bliksemde door me heen. Deed me een fractie verstarren maar het was te laat. Dat komt me zelden of nooit voor, dat er iets niet wordt gezien. Alles binnen mijn gezichtsveld wordt normaal gezien opgemerkt en in de wagen zorgen de spiegels ook nog eens voor ogen in mijn achterhoofd. Net zoals de etalages van winkels een anders blinde vlek onthullen. En dat wat niet wordt opgevangen door mijn ogen, wordt normaal wel door de andere zintuigen opgepikt. Vier, vijf auto’s voor mij, rond mij, fietsers, voetgangers, zebrapaden… met alles wordt rekening gehouden. Zelfs met dat wat niet wordt gezien. Niet kan worden gezien. Met allerhande zaken die mogelijk enkel scenario’s blijven maar wel een reële situatie kúnnen worden. (zoals bvb. een kind dat vantussen auto’s achter een bal aanloopt, of een klapband, of een bomexplosie, …). Toch werd dít te laat opgemerkt. Niet gezien tot het al te laat was. Een glimp van een menselijk silhouet in mijn rechterooghoek, die onnatuurlijk snel, in een fractie van een milliseconde, vanuit het niets van tussen het bladerloze open struikgewas schoot. Pal voor de wagen. Te laat om nog “menselijk” te kunnen reageren reed ik het aan. Verdween het even snel als het verschenen was in het niets. Om eveneens in die fractie van een milliseconde direct te beseffen dat een “ik-zelf” vanuit het bladerloze struikgewas voor de auto was gedoken. Mij grijnzend aanstarend van oor tot oor. Uitdagend… en spottent lachend. Misschien omdat “ik” wist dat er dan geen reactie meer mogelijk was. Er daarop geen reactie mogelijk kón zijn. … Niet meer dan de koude rilling die even door me sneed en adem die stokkend de hartspier dichtkneep. Verbijstering … , en heel even, werd een voet lichtjes van de gaspedaal genomen, om hem in minachting direct terug te plaatsen en de weg te vervolgen. En vanop de achterbank… aanschouwde “ik” geamuseerd het tafereeltje… zag “ik” van hoog tussen de wolken.
Het Gesprek van vrijdag ll, het telefoontje woensdag, de drie gesprekken van gisteren… het is gewoon lachwekkend allemaal. Al dagen, al weken, al maanden, al jaren… is het lachwekkend allemaal.
Maar eigenlijk… totaal niet.
1v8 © MMXX
