1v8_k_vdk12/05/2022 – 08:10u
❗️TW❗️
- Hoe lang KAN je om hulp roepen..
Vooraleer het geluid van je eigen stem jezelf begint te irriteren?
- Hoe lang MAG je om hulp roepen..
Vooraleer die hulpkreet zelf, jezelf begint te irriteren?
- Hoe lang WIL je om hulp roepen..
Vooraleer je zwijgt..
Vooraleer de zinloosheid van je hulpkreten jezelf verstomd?
Mag ‘ik’ zeggen dat we het beu zijn om ‘hulp’ te roepen?
Mag ‘ik’ zeggen dat we het beu zijn om in de ‘kou’ te blijven staan?
Mag ‘ik’ zeggen.. dat het genoeg is geweest?
Slopend!
Er is geen beter woord om de laatste vijf jaar te omschrijven.
Geen beter woord om te omschrijven hoe we ons geestelijk en lichamelijk voelen: GESLOOPT!
En dat met hulp te vragen, om hulp te roepen.
En om dan nu op een punt te komen waarop we onze eigen hulpkreten ‘kots-moe’ zijn..
Waarin die hulpkreten ook tot niets anders geleidt hebben dan mis-interpretaties, kritiek, verwijten, isolatie, stigma’s..
Wel ja, gesloopt zijn we. Geestelijk en lichamelijk.
En ook dát zijn we ‘kots-moe’!
Vrijdag, 13 mei MMXXII
08:00u
Het blijft moeilijk nog iets op te schrijven.
Het blijft moeilijk om nog iets te doen.
‘Wát‘, er de laatste tijd weer voor zorgt dat ‘ik’ zo afgesloten ben van ‘mezelf’ en zo hevig in dat functioneren verval, blijft weer in het verborgene liggen.
‘Ik’ weet het niet.
Maar dat het hevig moet zijn wordt ‘mij’ weer duidelijk door de ‘graad van dissociatie’ waar we nu weer in verkeren.
Dat is het enige dat anders is, het enige verschil met vroeger:
Dát we het opmerken!
Allé, misschien moeten we dat iets beter uitleggen:
Het is niet dat er vroeger niét opgemerkt werd dat we “maar aan’t functioneren” waren.
Maar daar waar dat dát vroeger ‘enkel’ voor ‘een leeg en hol gevoel’ zorgde, waar we dan ook nog eens zo min mogelijk bij stil probeerden te staan, zorgt het nu, naast dat ‘leeg en hol gevoel’, ook nog eens voor een soort pijnlijke en van zelfverwijten en zelfhaat vervulde existentiële vraagtekens.
Alsof er ‘vroeger’ enkel dat ‘leeg en hol gevoel’ doordrong tot het bewustzijn en nu, nu we maar al te goed beseffen dat dat ‘functioneren’ een vluchtmechanisme is dat ons pijnlijk ver weghoudt van onszelf, dat net dát besef ons bewuster maakt van wat er zich werkelijk achter dat ‘leeg en hol gevoel’ afspeelt:
De complete vernietiging van onsZelf.
De mechanismen die achter dat functioneren schuil gaan, achter dat dissociëren van ‘mezelf’ (doen wat moet, doen wat van ons verwacht wordt, doen wat van ons verlangd wordt, ons wegcijferen, ons aanpassen, ons camoufleren, alle noden en verlangens van het zelf negeren en/of proberen vernietigen..), zijn diepgewortelde, uit levensbedreigende noodzaak ontstane vluchtmechanismen.
En dát opmerken..
Die constante vernietiging van onszelf, uit levensnoodzaak vóór dat “zelf”, door middel van dat constante dissociëren, dat pijnlijk afstand nemen van onszelf, dat leeg en hol functioneren..
En de machteloosheid daartegen omdat het zo’n diepgewortelde automatismen zijn; én het besef daarvan, het ons daar nu bewust van zijn maar er toch niets tegen kunnen doen, zorgt voor die pijnlijke van zelfhaat en zelfverwijt vervulde existentiële vragen:
Waarom zijn we hier nog?
Waarom proberen we nog?
Waarom zouden we nog proberen?
Waarom, als elke dag, als elk moment van elke dag enkel een eindeloos gevecht is vóór én tégen onszelf en alles ons keer op keer opnieuw wegslaat in dat dissociëren, dat ‘doods functioneren’, dat vernietigen van onszelf uit dat verwrongen ‘zelfbehoud’..
WAAROM NOG?
Ik ben weer zeer zwaar aan het dissociëren.
Zit weer diep in dat ‘leeg en hol functioneren’.. en ik verwijt het mezelf..
Met een haast passionele zelfhaat verwijt ik mezelf dat ik steeds opnieuw vastloop en uiteindelijk tot niets anders kom dan dat leeg en hol functioneren ..
Dat groteske vernietigen van onszelf.
Hoe moet dit verder?
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII
