Kust ze..

Maandag, 22042024 – 17:06u

Onrust.

Dat is het enige woord dat in me opkomt om de laatste weken te omschrijven.

On-rust.

‘k Voel me gejaagd.

Opgejaagd.

Op geen enkel moment in staat om een beetje tot rust te komen.

M’n hoofd tolt.

Is op hol.

Dol.

Vol..

Volledig ledig..

Zelfs zitten.. op een bank.. in de zon.. is niet vredig.

Snedig..

Het zelfverwijt.

Van tijd die tikt door en tijd die is kwijt.

Spijt..

Spijtig toch?

De last die ‘k draag.. die maakt me zo log.

Zo traag..

Zo laag..

Een bleiter?, een zaag?

Dat zeggen ze graag.

Bij al wat ‘k doe die trauma’s in’t zog.

Onrust.

On-rust.

Non-rust.

Morgen nog?

Of ben ‘k uitgeblust?

Sust..

De kust..

Die lust naar rust?

Die drang, die hang..

Dat verlangen.. al van zo lang.

O nee, niet meer bang..

Maar dissociatie..

Al helpt het me overleven..

M’n god wat smaakt dat wrang!

—-

ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIV