1v8_k_vdkBeste
Excuses voor de laattijdige annulering van eerstvolgende afspraak.
Al annuleer ‘k, volgens richtlijn, nog ruimschoots buiten de vierentwintig uren marge.
Na intensief beraadslagen zijn we tot de conclusie gekomen dat hoewel hulp nodig is, en dringend, dat de omkadering van waaruit u hulp verleent, niet de omkadering is die wij nodig hebben.
Om aan een proces te kunnen beginnen, merk ‘k, hebben wij een ander, uitgebreider, soort omkadering nodig dan diegene die u aanbiedt.
Wij hebben een (semi)-veilige omkadering nodig waarin wij langdurig ondergedompeld worden, zodat wij binnen die omkadering continu kunnen experimenteren en onszelf aftoetsen.
Iemand, of een plaats, die naast ons staat, die ons, bij wijze van spreken, continu ter beschikking staat om dat te kunnen doen.
Niet alleen kan u die omkadering niet bieden, met de omkadering die u wel kan bieden, zo merk ‘k, doe ‘k alleen maar onszelf pijn.
Dat is wat ‘k drie jaar lang bij uw collega uit Hamme ook gemerkt heb.
Dat ‘k te zwaar beschadigd ben om vanuit dat soort omkadering tot “helen” toe te kunnen komen.
“Mijn” overlevingsmechanismen zijn daarvoor té sterk; en hebben, om het zo te benoemen, te veel tussentijd om zich, adaptief en zelfregulerend, telkens opnieuw terug op te bouwen.
En eerlijk, het is moeilijk om uzelf als oorzaak te zien.
(Al wist ‘k dat wel en heb ‘k dat toen proberen aangeven -> zie die teksten van “Zien” -> al kunnen die teksten, als daarin ook niet de pijn, de wanhoop en het verdriet van onszelf als (mede)-oorzaak van het stagneren binnen die omkadering weer niet gelezen wordt, weer enkel als schuld afschuivend verwijt gelezen worden.
Kunt u zien hoe gemakkelijk het voor ons is, zoals we al eerder aangaven, om niet enkel onze rug aan te bieden maar zelf ook voor de roede te voorzien?
Kunt u zien.. hoe moeilijk het voor ons is, dat te proberen doorbreken?)
Daarom dat ‘k, omdat er ook maar geen andere hulp tot stand komt, toch opnieuw geprobeerd heb om vanuit deze omkadering onszelf te proberen helpen.
De gedachte, dat het dan misschien toch niet aan die omkadering alleen lag en misschien toch niet helemaal aan -onszelf binnen de structuur van die omkadering- lag, noopte ons ertoe om toch opnieuw diezelfde omkadering uit te proberen.
Maar ‘k merk opnieuw dat dat niet voldoende is voor ons, dat het ons zeer belast, dat we onszelf daarin (onbedoeld) constant tegenwerken ook.
Dat we zelfs onszelf daarin opnieuw beschadigen en onszelf dat ook weer eens kwalijk nemen.. met zelfverwijt en zelfbestraffing op de koop toe.
Dat kan ‘k niet nog eens drie jaar laten aanslepen en gebeuren.
En gá dat ook niet opnieuw laten aanslepen en gebeuren.
Zelfs als dat dan betekend, als we nooit die intensievere omkadering tot stand weten te brengen, dat we dan nooit echt tot “helen” gaan toekomen en voor de rest van onze tijd alleen zullen blijven.
Liever dat dan, dan onszelf nog langer pijn doen.
En eigenlijk is dat, zoals er nog wel al stappen gezet zijn de laatste tijd, een gigantische stap.
Dus rest me nu nog u te vertellen dat we bij deze eerstvolgende en alle verdere afspraken wensen te annuleren en u te bedanken voor de tijd die u ons geboden hebt.
Hoogachtend
iov.
1v8_k_vdk
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค
