Het vermoeden van Collatz

Di18072023 – 09:53u

‘Flash forward’

“Het valt me zwaar de laatste tijd.”

Nogal absurd om dat zó nog te schrijven, ‘k weet het.

Omdat die “laatste tijd” een té ver strekkende expansie omvat.

Wat is dan “de laatste tijd”, als een beginpunt niet langer te definiëren valt?

Welk ijkpunt neem je dan als “de laatste tijd”, om iets van tijdsaanduiding of momentopname te kunnen duiden?

En wat is “zwaar” in die “laatste tijd”, als al het voorgaande onder eenzelfde noemer te plaatsen valt?

‘k Lijk vast te zitten in een ‘loop’.

Een soort constante die me op een gegeven moment in ruimtetijd steeds opnieuw op hetzelfde punt terugbrengt.

Alle stappen die we zetten brengen me op een gegeven ogenblik terug naar een beginpunt.

Of beter: Een eindpunt.

Zoals ‘het vermoeden van Collatz’.

Welk m’n beginpunt dan ook is, waar ‘k ook start of wat ‘k dan ook doe of probeer..

“Ik”, komt op een gegeven moment steeds terug opnieuw uit op hetzelfde punt.

4-2-1

En dan, op dat punt aangekomen, lijk ‘k mentaal een tijd vast te komen zitten in die ‘loop’.

4-2-1.. 4-2-1.. 4-2-1..

Die ‘loop’, zo denk ‘k nu, is waar “ik” nu weer in vastzit.

Kijkend dan naar de voorbije jaren -maar eigenlijk kan dat doorgetrokken worden naar heel ons bestaan- is dát iets dat dus telkens opnieuw gebeurd.

Eender hoe of wat, eender wat we proberen, eender wat er ooit al geprobeerd is, eender waar we ‘starten’..

Op een gegeven moment in ruimtetijd komen we uiteindelijk terug in diezelfde ‘loop’: 4-2-1

Het “het valt me zwaar de laatste tijd” kan dan gezien worden als het recente besef van

a) weer vast te zitten in die ‘loop’ en

b) dat eender wat er ooit al is geprobeerd, eender welk ‘startpunt’ waarvan ooit al ‘vertrokken’ is dus, ons uiteindelijk steeds opnieuw naar hetzelfde brengt.

Dat eindpunt.

Die ‘loop’.

Dat besef werkt ..Demotiverend.

En ‘k denk dat net dat misschien wel eens voor die “het valt me zwaar de laatste tijd” zorgt.

Een moedeloosheid, een machteloosheid.. en misschien zelfs een gelatenheid nu..

Nu, ‘k bedacht me ‘vandaag’ daarbij ook wel het volgende:

Eender dus wat we doen of wat er gebeurd brengt ons vroeg of laat terug op hetzelfde punt, terug in diezelfde ‘loop’.

“Iets”, moet er dus voor zorgen dat dat gebeurd.

Een ‘vermoeden’ dan ontstaat.

Zoals een appel die op je hoofd valt.

Iets, zoals ‘het vermoeden van Collatz’.

Vertaald van het wiskundige naar het mentale zou ‘k dus kunnen stellen dat er iets is dat er voor zorgt dat wij steeds opnieuw terug in die ‘loop’ terecht komen.. en daar komen in vast te zitten.

Iets, onbewust, uit de omgeving of vanuit onszelf of omwille van de interactie met de omgeving.. of ‘all of the above’..

Iets, eender welk ‘startpunt’ dat je neemt..

Iets zorgt ervoor dat je steeds opnieuw in die ‘loop’ terecht komt.

IETS!

Een ‘startpunt’ dan is iets nieuw dat je probeert.

Bijvoorbeeld toen we in 2017 voor de eerste keer naar de PAAZ zijn gegaan.

Wat in ‘het vermoeden van Collatz’ dan vergeleken zou kunnen worden met een ‘nieuw cijfer’ dat je probeert.

Terug naar het mentale:

Ook al maak je dan soms enorme sprongen..

Op een gegeven moment eindig je terug in dezelfde ‘loop’.

… IETS!..

M’n onbewuste denkpatronen..

-schema’s, copingmechanismen, van trauma doortrokken geconditioneerde reactiepatronen (reactie! geen actie dus.. maw niet in eigen regie, zonder autonomie), overlevingsstrategieën, etc..-

.. maken dus..

.. dat we als réactie..

.. op eender welke omgevingsfactor..

.. extern en intern..

.. onbewust..

.. in die ‘loop’ terecht komen.

Het kan niet anders! Het moet zoiets zijn!

Iets, buiten m’n bewuste, dat “ik” niet in de hand heeft, zorgt ervoor dat wij steeds opnieuw in diezelfde ‘loop’ terecht komen.

Het kan niet anders!, want het is zeker niet door gebrek aan proberen!

Er is iets, dat “ik” niet in de hand heeft, dat er voor zorgt dat “ik” geen echte regie over z’n eigen ‘leven’ heeft, waardoor “ik” steeds op hetzelfde uitkom.

Misschien, omdat ‘k ondertussen weet en besef dat “ik” constant in een overlevingsmodus verkeer en dat dat de enige modus is dat “ik” kent, is het dat wel: “ik”.

Want van het minste geringste van interactie met de omgeving -altijd dus eigenlijk maar laat ons zeggen dat als ‘k alleen ben en weet dat er geen directe interactie met mensen op handen is dat het niet zo (hevig) is- gaat m’n prefrontale cortex ‘offline’ en neemt het autonome zenuwstelsel onverbiddelijk over.

Onbewust, als in een reflex..

Als in ‘voorgeprogrammeerd’.

Momenten zoals nu -niet nú nu maar ‘het valt me zwaar de laatste tijd’ nu..

Terugkijkend vanuit het ‘eindpunt’ waarin je weer terecht gekomen bent..

Die ‘loop’, die impasse..

Heeft ons tot dusver altijd doen denken dat het ’terugkomen’ op dat ‘eindpunt’ onderhevig was/is aan totale willekeur.

Waardoor het dus ook niet te begrijpen viel waarom er na eender welk ‘proberen’ toch steeds terug in diezelfde ‘loop’ terechtgekomen wordt.

Ergens, wouden/willen we dat net ook geloven dat het stoelt op totale willekeur.

Want het tegendeel zou net bewijzen dat we nog veel minder controle hebben, nog veel minder eigen regie en autonomie over ons eigen denken en voelen, dan we nu al hebben.

Dat besef is pijnlijk.

Dat besef is zó diepgaand tormenterend pijnlijk dat het (haast) niet te dragen is.

Dat is een besef.. dat je door trauma.. omwille van trauma.. nul komma nul regie hebt over je eigen ‘zijn’.

Laat dat maar eens doordringen.. als je dat beseft..

Maar hoe pijnlijk dat dát besef ook is..

Wij zouden wij niet zijn.. in alle betekenissen van het woord.. adaptief en zelfregulerend.. overlevend.. on-kruid.. als het ons niet zou doen denken.. ons niet tegen alle verwachtingen in zou doen.. proberen..

Het deed ons dus vandaag ook wel denken dat als het géén willekeur is..

Is het dan onderhevig aan regels?

En als het onderhevig is aan regels.. is er dan ook een patroon?

Zoals de ‘regels’ van ‘het vermoeden van Collatz’.

Ook al lijkt elk getal zich dan op het eerste zicht in totale willekeur te gedragen..

Op en neer springend in totale willekeur..

A flip of a coin..

Als het onderhevig is aan regels -zoals in dat ‘vermoeden van Collatz’- welke regels zijn dat dan?

Als het geen willekeur is maar ‘regels’.. volgen die dan een patroon?

En als er een patroon is, is dat dan te doorbreken?

M’n vermoeden dan nu is dat het totaal geen willekeur is zoals we dachten maar een ‘set van regels’ die “ik” onbewust volgt.. en die moeten altijd ergens een patroon achterlaten..

Hoe willekeurig ze op het eerste zicht ook lijken.

Het lijkt, zo dacht ‘k dus nu, dat ‘k door opvoeding, door trauma.. -in tegenstelling tot de willekeur waaraan we dachten onderhevig te zijn- toch onderhevig ben aan regels die zorgen voor dat uiteindelijk weerkerende patroon van die ‘loop’..

Die impasse.

Hoe verander ‘k die regels en doorbreek ‘k dat patroon?

Als ‘k geen van beide zelf zie?

Kan ‘k “mezelf” zien als een wiskundig probleem?

Kan ‘k dat “mezelf” oplossen dan?

Kan ‘k de regels veranderen?

Hoe verander ‘k die regels dan?

Zijn we dat eigenlijk al niet aan het doen?