DI07032023

08:10u

Heb de indruk geen al te slechte nacht te hebben gehad.

Al ben ‘k wel weer een paar keer wakker geworden van de pijn in die schouders.

Alles is weer ingepakt en ‘k ben bijna vertrekkensklaar.

Enkel nog eens goed kijken welke richting en welk PAD ‘k ga volgen en de laatste spullen op de rugzak vastgespen.

‘k Zou de huisdokter willen contacteren. Denk ‘k.

Vragen of ze ons wil helpen.

Maar haar contacteren duwen we steeds maar voor ons uit.

Op alle vlakken. Fysiek en mentaal.

Dikwijls, meestal, zelfs ten koste van onze eigen gezondheid.

Naast de zelfbeschadigende en zelfondermijnende schema’s en andere van minderwaardigheid en waardeloosheid leeft ook een indruk die ‘k niet van me afgezet krijg dat zij zelf ook niet echt begaan is met ons en dat er van haar dus geen echte hulp verwacht moet worden.

De ontelbare keren dat ze verwoordde dat ze niet weet wat ze voor ons kan doen en dat ze niet ’thuis’ is in het wereldje van de mentale hulpverlening speelt daarbij zeker een grote rol.

Dat er al tientallen keren gevraagd is om eens een uurtje vrij te maken, maar dat dat steeds afgewimpeld wordt zeker ook.

Maar de wereld van mensen draait zoals hij draait.

Hoe belachelijk, hoe fantastisch (als in denkbeeldig, verzonnen, imaginair..), hoe kafkaiaans en zelfs dystopisch heel dat wereldje van mensen draait..

Of je nu wil of niet, hoe belachelijk het ook is of niet, al moet je weer tien stappen achteruit..

… heel hun wereldje draait zoals het draait.

En als zij willen, uit welke toegeëigende autoriteit dan ook, dat je eerst voor hun moet knielen en hun moet aanbidden ..en dat ‘bottom to top’..

Tja..

En daarom moet we ondanks het proces van de voorbije jaren toch telkens weer opnieuw beginnen.

Telkens weer opnieuw ook jezelf verantwoorden voor hún denken.

Maar we zullen toch weer moeten.

Als we nog willen..

Voor de kinderen..