1v8_k_vdk07:41u
Het was weer een freezing-koude nacht.
‘k Ga eerlijk toegeven dat ‘k dat ergens beu aan het worden ben.
Niet de kou per se he, niet per se de kou maar het overleven.
Het enkel en alleen maar energie kunnen steken in dat overleven.
Het deed me vanmorgen weer kijken of er niet weer ergens de trein kon genomen worden.
Maar los van het feit dat de trein pokke-veel geld kost vroeg ‘k me ook af of het dan niet weer gewoon gaan lopen is uit de situatie.
Vluchten, weet je wel.
Altijd maar vluchten.
Al is het ook zo dat blijven zitten in een situatie die niet goed is, ook niet altijd goed is.
Daarom: ‘dag Bremlaan’.. denk ‘k..
Spreek je dan hier ook nog over vluchten?
Of is dit dan (ook) ‘zelfbehoud’?
Of is dit dan iets als ‘keuzes’ maken?
‘k Weet dat eigenlijk niet.
‘k Weet niet wat het nu dan eigenlijk zou moeten zijn en nog steeds voelt niets als iets bewust of juist aan.
Al zeker niet als bewuste keuzes maken.
Trauma, rooft je van alle keuzevrijheid!
Het voelt dus enkel maar als een vluchten.. een falen.. een overleven.. aan.
‘k Weet dus niet wat ‘k moet doen.
18:29u
‘k Heb dus goedkope tickets gevonden en ga naar Aix-en-Provence.
Als er vanmorgen bovenstaande werd geschreven zat de kou zo diep in m’n botten getrokken dat ‘k na nog een uur twijfelen toch richting Mazamet wandelde.
De zon, die tegen de weersverwachting in toch volop scheen, kon zelfs de kou niet meer uit m’n botten verjagen.
‘k Had me onderweg is neergezet, uit de wind en vol in de zon, om wat te proberen opwarmen..
Maar dat pokke-lijf bleef maar bibberen en rillen.
Zo volledig doortrokken van de kou is dat lijf.
Er moest nog gewacht worden op de trein; en om de tijd te doden wandelde ‘k Mazamet eens rond; en om opnieuw wat calorieën, wat brandstof binnen te krijgen, kocht ‘k me toch eens iets om te eten.
‘k Weet niet waarom. Alles gaat (weer) zo beangstigend aan me voorbij.
‘k Ben er niet. ‘k Zit enkel in dat overleven. In een automatisme dat me leeft.. dat me overleeft.. me doet overleven.. wat ‘k haat..
‘k Haat het.. dat ‘k zo goed weet te overleven.
‘k Hoor me spreken.. met een stem dat niet van ‘mij’ is.. die zover weg lijkt alsof ‘k niet meer dan een recollectie van een stem uit een oude film uit m’n geheugen ophaal of zoiets..
Een passage uit een boek.. dat ooit eens in een ver verleden gelezen is..
‘k Weet dat die stem van ‘mij’ is.. maar zo voelt het niet.. zo komt het niet over..
Ze lijkt zo absurd en abstract.. zo onwezenlijk en vreemd.. zo niet van “mij” dat ze m’n maag doet samentrekken.. in walging en minachting.. in haat..
Er is zoveel afstand van dat “mezelf”.. van onszelf.. van al wat “ik” is.. dat het langs beide kanten pijn en haat oplevert..
Pijn en haat voor ons.. en pijn en haat voor de afstand van ons..
In m’n PAD’je was er iets geschreven over het bizarre ‘gevoel’ van falen en schuld over de ticketten die we gekocht hadden.
Dat het is alsof er constant iemand oordelend en beoordelend over de schouder meekijkt en elke stap die we zetten vernietigend afwijst en finaal veroordeeld.
‘k Weet het nu, het is geïnternaliseerde ‘vader’.
Het schema van ‘tekortkomen en mislukken’.
Het is nog niet zo -‘k bedoel: het VOELT nog niet zo- maar misschien moet ‘k ergens wel fier zijn op ons dát we die ticketten tóch gekocht hebben.
Want eigenlijk -ook al voelt het dus niet zo- zorg ‘k daarmee wel ergens voor onszelf.
Anders dan maar steeds weer die geïnternaliseerde ‘vader’ -en ‘vader’ is absoluut en als beginpunt en toppunt vader; maar ook veel meer dan vader alleen- de bovenhand te laten nemen en tegen eigen zelfzorg in en zelfs tegen m’n eigen gezondheid in -wat zo dikwijls en zo veel en zo verregaand meestal wel gebeurd- die schema’s wél de bovenhand te laten nemen en die tickets dus niet te kopen.
—-—-
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXIII