“Strapatsen”

Moe ben ik

Van de wereld Rondom mij

Van de Druk

De helse Drukte

en die grote Dwingelandij

Van te Zien en ook te Horen

al het Onrecht dat er Leeft

En te Merken die Illusies

waar de Mens zo Fel naar Streeft

Moe ben ik

Ik zeg het

van de wereld rondom mij

Van de Haat

Het Egoïsme

en de Mierenneukerij

Van beloften steeds Gebroken

en van Woorden Mooi en Zoet

Die als Hoop wordt uitgesproken

maar Verbrand is, Niets dan Roet

Echt moe ben ik!

Ik zeg het

van die wereld rondom mij

Van Overtuigingen

en Meningen

en hun blinde Razernij

Van die opgelegde Normen

Vandaag Zus en morgen Zo

Die geen Échte Waarden vormen

droog en hol

niets meer dan Stro

Zó moe

Ja echt Verschrikkelijk

Van die Tweedracht steeds gezaaid

Door de Mens die als “Dé Leider”

Tiranniek de Scepter zwaait

Die zichzelf zó graag verrijken

als Verkozenen van’t Volk

Maar zodra de rug gekeerd

die Bewerken met een Dolk

Van een wereld die wel één is

Maar dan enkel als een Woord

Want als mens in hoge Nood is

Staat hij voor Gesloten Poort

Zo Moe

niet uit te houden

Van een ‘leven’ dat men Koopt

door in Schulden zwaar gestoken

tot de Dood al reeds Gebroken

Maar niet Meer is dan De Wortel

waar de Ezel achter Loopt

Zo moe

Van’t Pessimisme

Dat in mij dan binnen Sluipt

Door de Machteloze Wanhoop

die m’n Hart en Ziel bekruipt

Bij ’t bekijken van die Wereld

en d’Ervaring reeds Beleeft

Nu als Banneling van op afstand

Van’t geziene nóg meer Beeft

Moe ben ik

Ik roép het!

Écht moe en Moedeloos

Van een wereld die verstard

die verstarring ook weer Koos

Boven toekomstperspectieven

Vredevol en Grenzeloos

Steeds vermoeider Ja word ik

van die Wereld rondom mij

Maar verstar weer niet úw Denken

Want hij maakt me ook wel Blij

Want, al is ál ’t opgesomde

Dat wat mij ook ooit verstomde

en m’n rug gebroken kromde

Géén zoete Rozengeur

Door verstoten uitgesloten

haalt het mij ook uit die sleur

Ván dat Zwijgen en dat Buigen

dat me zo goed was Geleerd

Maar waarvan ik kan getuigen

Dat het Tij daardoor nu Keert

Want tot afstand zijn verplicht

Als een solitaire Wolf

Zorgt voor bannelingen-zicht

Als een helder frisse Golf

Waarin dat buigen en dat zwijgen

Dat tot horigheid verplicht

Mij niet op de knie kon krijgen

Voor het starre niet gezwicht

En al word ik dan nog moe

van die wereld rondom mij

Elke stap die ik nu doe

Elke stap die maakt me blij

---

ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXII