Hg80Dinsdag, 26 mei MMXX 09:34
Alles staat gepakt en gezakt.
Wachtend.
Door de maatregelen mbt het coronavirus heeft het geen nut om nu al te vertrekken. Zolang de grenzen gesloten blijven lijkt het beter nog even af te wachten.
Daarnaast houden ook schuldgevoel en angst me nog tegen.
Schuldgevoel naar de kinderen toe, angst voor mezelf. Angst om te falen ook. Maar alles is zo complex dat het niet uit te leggen valt.
Ik ben volledig geblokkeerd maar ik MOET weg. Het kan niet verder zoals het nu gaat. Steeds verder wegglijdend.
Het is ronduit hatelijk. En ik heb geen energie meer om tegen mezelf te vechten. Waardoor hier blijven geen optie is want dan haal ik het niet. Dan wil ik het ook niet meer halen. Niet voor mezelf maar zeker ook niet voor de kinderen.
Alleen hoop ik ergens, voor de kinderen, dat het nog mogelijk wordt om terug te keren. En dat ik dat onderweg ook kan vasthouden. Door het blog te onderhouden bvb. Als laatste contact met de buitenwereld. Dat het systeem mij ook daar niet van afsnijdt. Ook al is het maar een illusie.
Het verlangen om fysiek weg te gaan, in de hoop iets minder te dissociëren is immens. De angst dat het niet zal helpen ook. Zeker ook omdat ik niet weet of de bergen nog steeds een beetje rust kunnen bieden.
En niet enkel omwille van al het vorige maar vooral ook omdat er een psychologe tegen mijn wil toch per se EMDR wou toepassen. Daarmee mijn veilige plek -de bergen- onveilig heeft gemaakt.
Oh wel, ik zal wel zien. Haal ik het niet is het ook zo. Ik kijk uit naar het heropenen van de grenzen en dat het gebeurd voor de heropflakkering van het virus. Zodat, als de wereld terug in een spastische kramp schiet, ik al ver genoeg weg zal zijn.
Woensdag, 27 mei MMXX 06:16
Ik heb een datum geprikt: 15 juni.
Als ik er bij stilsta merk ik een nervositeit op die ik niet ken.
Het geeft nog een dikke veertien dagen om nog een aantal dingen te regelen. Niet dat daar nog enig echt belang toe is.
Langs een kant sluimert er een soort droefenis doorheen omdat al het geroep op hulp nog steeds niet beantwoord is. Dat dit “gevoel” enorm versterkt is nu heeft zeker ook met de coronacrisis te maken.
Dag in dag uit bedolven worden door berichtgeving over samenhorigheid, solidariteit, etc… ook door naasten maar zelf ondanks alle hulpkreten in de kou blijven staan is niet-onder-woorden-te-brengen pijnlijk.
Ik merk dat ik mij steeds verder afsluit daardoor. Van de wereld en van mezelf. Mijn binnenwereld enorm aan het afstraffen ben. En doe ik het niet -dat afstraffen- dan sta ik mezelf ook naar het “leven”. Het is te complex en het lukt niet om het uit te leggen.
Ik kán niet meer denken, mág niet meer denken en zou wel kunnen huilen omdat dat leeg en hol gevoel terug wordt opgemerkt.
Wat ik niet meer wou.
Want die mentale dood is veel erger dan een fysieke. Dat weet ik nu.
Compleet verloren, machteloos en radeloos.
Op! Ik ben op.
Al de betrachtingen om te overleven hebben niets opgeleverd. Integendeel, want in die betrachtingen, in die kreten om hulp is nog meer schade opgelopen. Waardoor het enige dat ik weer kan doen verdrinken is. Verdrinken en doen alsof ik aan het duiken ben. Verdrinken, wat zo een bedrieglijke stille dood is, om niet tot last te zijn.
Vrijdag, 29 mei MMXX 05:00
…
Zondag, 31 mei MMXX 09:50
Rusteloos.
Ik zou niet weten hoe het anders te omschrijven. Verloren lopen en met mezelf totaal geen blijf weten. Eenzamer dan ooit tevoren. Gevangen in mijn hoofd.
Ik zou eigenlijk zo snel mogelijk willen vertrekken. Gisteren al maar heb beloofd aan de kinderen dat ze de tweede week van juni nog hier kunnen zijn.
Maar het voelt zoals zoveel zaken als het voor me uitschuiven van dingen.
Er heerst een nervositeit in mij die ik niet goed weet te toetsen. Ze blijft hangen bij het feit dat er onvoorbereid wordt vertrokken.
Maar dat is het niet. Het is iets anders maar ik mag het niet weten.
Wat ben ik eigenlijk aan het uitstellen en waarom?
Maandag, 1 juni MMXX 05:43
Een feestdag vandaag.
Maar in mijn hoofd is het allesbehalve feest.
Chaos, oorlog en dissociaties.
Alles doet zoveel pijn dat het niet meer mogelijk is om na te denken.
Verledens, hedens en toekomsten bijten als een corrosief mengsel doorheen mijn denken. Lossen sissend bruisend elk sprankeltje hoop op. Boren zich brandend een weg doorheen elke vezel, elke cel. Telkens uitdijende, verschroeiende chemische brandwonden achterlatend. Als markeringen op weg naar de kern.
Ze lijken op ‘cigaret-burns’.
Hebben ook heel even die vertraging. Die fractie van een seconde voor de pijnprikkels geregistreerd worden. Alsof je hersenen even in ongeloof verkeren. Om daarna in volle hevigheid te exploderen als je opperhuid smelt en de zenuwuiteinden verschroeien.
Adrenaline onderdrukt heel even die eerste hevigheid van de snelle signalen van de in myeline omgeven A-delta neuronen. Maar als de geur-moleculen van verbrandde haren, huid en smeltend vet je reukorgaan bereiken zijn de signalen van de tragere C neuronen reeds toegekomen en verwerkt in je hersenen. Waarmee de pijn ook weer crescendo gaat en nu naar een plafond zoekt om dat plafond nog een tijd lang aan te houden.
Zelf nog lang nadat de gloeiende tip aan hitte inboet door wondvocht en gesmolten vet dat planfond aanhoudend.
En toch is deze pijn er nog niet mee te vergelijken. Deze gaat nog dieper. Blijft zich een weg doorheen mijn bestaan vreten.
Door mijn ziel. (om een andere dan fysieke staat weer te geven)
En blijft gevoed worden door de wereld rondom mij. Een wereld daardoor ook in mij.
Ik moet een manier vinden om het te stoppen. Het te blussen. Voor het mij helemaal opgelost heeft.
Volledig verteerd.
n! © MMXX