Hg8008:29u
Ik kan niet meer denken. Weeral niet. Een volledige blokkade heeft zich weer meester van me gemaakt. Proberen achterhalen hoe het komt lukt niet als je niet kan denken, en de hoofdpijn die al vier dagen aanhoudt zorgt voor geen verbetering. Ze put me nog meer uit dan al het geval was. En dat er uitputting is getuigd de voorbije week waar van zondag tot woensdagmorgen enkel geslapen is. Een uur slapen, wakker schieten, al dan niet badend in het zweet, koffie en een sigaret. Wat niets nieuw is behalve dan nu het draaien en keren om weer overvallen door die vermoeidheid je neer te leggen en terug te slapen. Terug een uur, of twee. Of een half uurtje om even hetzelfde te herhalen en dan weer verpletterd te worden door die vermoeidheid. De dagen erna, tot vandaag, nog steeds enkel dat zou willen worden gedaan, slapen, maar die hoofdpijn doet me doelloos pogingen ondernemen om er van te ontsnappen. Pijnstillers werken niet. Of maar even, waarin dan de tijd wordt genomen, met het zoemen nog op de achtergrond, om iets te eten of te drinken, of een poging te doen iets te lezen. Al knallen de letters als een stroboscoop mijn netvlies binnen. Het frustreert dat zoveel blijft liggen. Dat het gewoon niet gaat. Dat er na me te hebben opgeladen, met weinig of geen zelfmededogen, er telkens opnieuw dezelfde regel of alinea van een van de boeken moet worden herlezen. Omdat er niets blijft hangen. Er tegen het einde van de regel ‘weg’ is wat er gelezen is. Alsof er niets mag worden opgeslagen. Waardoor er van de cursussen nog minder in huis komt. Alle teksten waaraan wordt gewerkt onafgewerkt blijven liggen en alle tekeningen meer gom dan potlood zien.
Maar vooral dat er totaal geen ruimte is om na te denken om te pogen te achterhalen waarom.
Stress, depressie, interne conflicten,…? De grote noodzaak om alles weer dicht te trekken maar de pijn dat ook dát met zich meebrengt?
Ik probeer sterk te zijn, door te bijten, niets te laten zien… te glimlachen.
Ik wíl niet bij de pakken blijven zitten! Maar tot meer dan een hoopje ellende, afgesloten en verborgen achter die glimlach komt het niet.
En de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik mij klein voel. Klein, kwetsbaar, eenzaam en wanhopig, verschrikkelijk moe en uitermate bang. En ik haat me er passioneel voor. Haat mezelf ervoor dat dát de indruk is die over mezelf heerst. Haat mezelf ervoor dat ik voel. Al ligt voelen voor mij in een heel andere dimensie dan wat mensen daaronder verstaan. Ligt voelen voor mij meer in opmerken dat het iets, met wie dan ook vanbinnen, doet. Waarvan tegenwoordig die fysieke uitingen wel van worden opgemerkt, maar waarin er van de emoties zelf zó veel afstand wordt genomen dat ze niet als een emotie ervaren kan worden. Er een soort frustratie en minachting voor het zelf voor in de plaats wordt gezet. Waardoor emoties, al doen ze vanbinnen dus wel degenlijk ergens iets bewegen, niet als dusdanig gevoeld worden. Niet mogen en kunnen worden. Die fysieke uitingen daardoor evenveel vraagtekens oproepen als een leeg blad papier dat zonder enige uitleg wordt overhandigd.
Dus haat ik het dat alles me zoveel moeite kost nu, en dan nog niet gaat. Omdat het verbergen daardoor moeilijker wordt ook.
Haat de hoofdpijn. Als er één pijn is die wordt gehaat is het dat wel: Hoofdpijn. Het maakt loom en maakt dat er totaal niet meer kan worden nagedacht. Het is een ongemeen harde en verpletterende aanval op elk aspect van het zenuwstelsel. Echt van kop tot teen. Waarbij alle zintuiglijke prikkels, die al altijd zo hard binnenkomen, nog in hevigheid toenemen en in een oorverdovend en verblindend bombardement alle neuronen naar believen doen afvuren in een niet aflatende kakofonie van willekeurige explosies. De felle, onophoudelijke, withete lichtflitsen langs binnen uit projecterend op de beeldreceptoren van mijn oog, waarbij het sluiten van mijn ogen niet kan voorkomen dat die stekende lichtexplosies heel mijn brein blijven teisteren. Geluiden tot diep in elke cel dringen en me in koude huivering doen rillen alsof door elke harde knal van de explosies door er nagels over een krijtbord worden geschraapt. Of ik nu oordoppen insteek of niet. Geuren en smaken vervormen en mij omwille van onduidelijke redenen doen kokhalzen en er pijnprikkels als ware het fantoompijnen op heel mijn systeem worden afgevuurd. Waardoor mijn brein onder mijn schedel wel lijkt te exploderen. Hoofdpijn wordt echt gehaat. En het is niet de eerste keer dat dat wordt ingezet om mezelf te straffen. Om me alle beetje rust te ontnemen. En ja ik weet het, het klinkt raar als de rest op het blog niet gelezen is. En dan nog. Het klinkt gewoon raar en zelfs onbevattelijk dat die hoofdpijn vanbinnen uit gegenereerd wordt als een manier om me af te straffen. Als een manier om afstand te nemen van wat er vanbinnen roert. Van voelen.
Ik ben gewoon te moe.
1v8 © MMXX
gif. gevonden op: https://tenor.com/view/nerves-neurons-sensation-gif-7574100
