Voor u, Woutman

Vrijdag, 02 september 2022

08:38u

‘kZet mij neer om iets te schrijven maar eigenlijk heb ‘k het nog steeds ontzettend lastig om ook nog maar iets te zeggen.

Wat valt er immers nog te zeggen?

Wat valt er nog meer te zeggen dan al wat er de voorbije vijf jaar al is gezegd?

Alles ís al gezegd!

Meer dan eens zelfs.

Op vele, zeer vele, verschillende manieren en wijzen.

Maar er gebeurd dus niets meer dan herhalen van herhalen.. en herhalen ..en herhalen.. om dan nieuwe manieren te zoeken om dat allemaal maar weer te herhalen.

Al vijf lange, uitputtende, chaotische, paniekerige, slopende, versmachtende, frustrerende, verschrikkelijke, …, lange, lange jaren lang.

Dat allemaal.. omdat mensen niet luisteren!

Niet wíllen luisteren!!

‘kZou willen zeggen; ‘k ben weer heel sterk geneigd zelfs om te zeggen: niet meer kúnnen luisteren.

Maar ‘k zou dat enkel en alleen maar weer zeggen om anderen te verschonen ..en mezelf te ondermijnen.

Traumasporen weet u wel. Diepe, diepe trauma sporen!

Want het kán niet, met al dat herhalen en al die verschillende manieren en wijzen om iets uit te leggen, dat het dan nog steeds niet zou kúnnen.

Dat luisteren dan nog steeds niet zou kúnnen.

‘kMoet dan wel concluderen dat het van ‘niet wíllen’ is.

Want het kan niet, het kán ÉCHT! NIET!, dat met al dat herhalen, met al die voorbeelden, op al die verschillende manieren en wijzen van uitleggen.. dat er dan nog steeds niet geluisterd kan worden.

Dan is het echt van niet wíllen!

Het is het koppig en arrogant vasthouden van mensen aan de collectief-eigen subjectiviteit als ‘enige objectieve waarheid en realiteit’ dat het ‘kunnen luisteren’ volledig in de weg staat.

En dan bots je op een massieve, onwrikbare muur.

Die spiegelgladde muur van het niet anders willen, dan vanuit het eigen collectief-enkelvoudige standpunt te kijken en te denken.

Dat ééndimensionale denken en zijn van mensen.

Pfff…

‘kBen het zo moe, zó ontzettend moe allemaal.

Dat kan toch niet dat er niemand is!

Dat er niemand anders is dat naast en voorbij die eendimensionale visie kan kijken.

Dat kan toch niet dat wij nog steeds alleen maar apen zijn.

‘kHeb er al vele malen aan gedacht om op dat blog specifiekere of meer gedetailleerde voorvallen op te schrijven.

Niet per se omdat “ik” (wij dus) daar behoefte aan heb, maar omdat ‘k denk dat mensen daar behoefte aan hebben.

“De pittige details”, weet u wel.

Sensatie!

Maar het is onze betrachting niet om mensen te kwetsen. (Ook al blijven ze óns EN onze kinderen wel kwetsen!)

Maar met die ‘details’ zal dat zeer zeker gebeuren.

Niet omdat dát zo ís hé!, maar omwille van die visie van mensen.

Want mensen worden niet graag herinnerd aan de fouten die ze maken.

Dan gaan ze in verdediging én in de aanval.

Maar zonder die “details” -die dus absoluut geen details zijn- lijkt het “gewoon” alsof wij alleen maar wat aan het zagen en het klagen zijn. (Er wordt zelfs niet eens bij stilgestaan dat ‘het weglaten van details’ dat wij doen, uit bescherming voor hún is. Wíj, die hun beschermen. Zoals altijd. En dat die net dát -wij die hun in bescherming nemen door te zwijgen over vernietigende details- aangrijpen om óns aan te vallen.. zegt alles over mensen)

Dus lijkt het..

Dat wij ons alleen maar “aan het wentelen zijn in zelfmedelijden”, zoals vader zo graag komt van te beweren.

Terwijl zichzelf overal verschonend met mooie, dure woorden.

Pronkend, zoals de keizer met ‘zijn nieuwe kleren’..

Alleen lijk ‘k de enige te zijn.. die zijn absurde ‘poedelnaaktheid‘ ziet.. en diezelfde absurd waanzinnige en potsierlijk pauwerige naaktheid bij al die andere ‘keizerlijke’ mensen..

Maar als tweederde van uw kinderen kampen met ZWARE mentale problemen ten gevolge van diepe trauma’s mede door úw opvoeding… ja vader en moeder, dan kunt ge voor de rest van uw dagen wel blijven beweren tegen derden dat het “gewoon” slechte kinderen zijn; en “ocharme jullie, waar hebben jullie dat toch aan verdient”..

Of nog beter: Het is onze eigen keuze, niet!?

Het is allemaal onze eigen keuze.

Twee van uw drie kinderen proberen nog steeds continu te ontsnappen aan de realiteit.

Den ene als hij de kans krijgt in drank en drugs -> van zijn 11 á 12 jaar al hé!

‘Das waar jong, dat is zijn keuze. Dat is wat “normale” kinderen doen -correctie: MOETEN doen op die leeftijd. Om te kunnen overleven hé! Omdat zijn brein de verschrikkingen van de realiteit –die júllie tot stand gebracht hebben!– probeert te ontvluchten om te kunnen overleven hé!!

En den andere, nog steeds, door te proberen om op elk mogelijk moment jullie ‘ol’ uit te lekken.

Hij beseft het alleen nog steeds zelf niet.

Die zit daar zelfs zo diep in weggetrokken dat hij zelfs niets anders meer ziet of kent.

Maar “ik”, ‘k herken het maar al te goed.

‘kHeb het namelijk zelf veertig, neen eigenlijk zelfs vijfenveertig jaar lang gedaan.

Want zelfs tijdens deze laatste vijf jaar, terwijl ‘k probeerde te helen van de diepe traumasporen die jullie hebben achtergelaten, heb ‘k dat, uit schuldgevoel en schaamte, én op jullie nog steeds aanwezige EIS!, nog steeds geprobeerd van te doen.

Of beter gezegd gepoogd.

Elke mogelijke aangelegenheid heb “ik” aangegrepen om jullie respect te verwerven.

Jullie waardering, jullie geborgenheid, jullie… “liefde”.. , maar elke poging zinkt zoals steeds weg in het totale niets van die bodemloze vijver van jullie spiegelbeeld.

Alleen heeft ‘dienen andere’ dat nog steeds niet door.. houdt die jullie zelfs mee een hand boven het hoofd..

En daarom houd ‘k het op 2/3 van jullie kinderen.

Tweederde..

Luister! eens naar uw kind dat door “zijn eigen keuze” weggestoken zit in een gesloten psychiatrische instelling!

Luister! eens naar zijn “wanen”, naar zijn “denkbeeldige realiteit”..

Ja!, LUISTER! eens aandachtig!

Naar zijn “psychosen” -zijn letterlijke ZIELSziekte!- en hoor hem huilen! Smeken! Wenen!.. Verlangend naar een beetje aandacht, een beetje geborgenheid, respect…

Diep snakkend naar een beetje.. liefde.. een beetje zielsrust!

Hoe erg is het, hoe diep zit de angst verankerd in zijn ziel dat hij -al reeds ontsnappend (proberen) aan de harde realiteit in psychosen- dat hij zelf dan, in die psychosen, de behoefte nog voelt om zich te moeten beschermen..

(Kolonel in het vreemdelingenlegioen; geheime officier van SWAT; trainingen hier en trainingen daar..)

Of om te proberen respect te krijgen..

[(Jullie! Ouders! Trots te proberen maken hé!… voor 1X is trots te kunnen maken!) (spreekt met Obama; heeft de een of andere ongeneeslijke ziekte opgelost; heeft bedrijven en fabrieken en miljarden op de bank…want enkel dat is voor jullie belangrijk. Enkel dát heeft voor jullie waarde.)]

En het enige dat jullie doen -ook de maatschappij hé! Als verlengde van jullie en omgekeerd- is hem verder en verder wegduwen.

Hem letterlijk en figuurlijk steeds in een dieper, donkerder kot opsluiten.

“Gewoon”, omdat dat jullie.. zijn hele leven lang al.. beter uitkomt.

Hebben jullie enig idee hoe eenzaam jullie kind is?

Hoe verschrikkelijk eenzaam en alleen dat dat kind zich voelt!

Al heel zijn leven lang hé!

Maar het is zijn eigen ‘fout’ en zijn eigen ‘keuze’, niet!?

Niemand heeft hem die ‘shit’ doén smoren, is het niet.

En jullie kiezen nu voor jullie zelf is het niet. Zijn niet verantwoordelijk voor hem, niet?

Zijn keus.

Allemaal zijn keus.

Niemand wordt verplicht van vast te blijven zitten in trauma.. juist?

Keuzes..

‘kZal jullie is iets vertellen over ‘keuzes’ wat jullie eigenlijk al weten.. want jullie hebben het zelf, zeer gretig, bij ons geïnstalleerd:

Repetitief trauma ROOFT u van alle keuze!

Rooft een mens volledig van alle keuzevrijheid!

En nu slaat ge uw kind daar opnieuw mee.. door te zeggen dat ook dát “zijn keuze” is.

Shame on you! Shame on you all!

Als ‘k hem hoor, als we bellen, dan huil “ik”.

“Ik” huil, omdat ‘k hem voél. Ergens.

(Ergens… omdat ‘k zelf nog steeds de continue behoefte voel om te dissociëren van al wat ‘ik’ is.. om te overleven)

“Ik” huil omdat ‘k hem nu moet zeggen ook, dat ‘k zelf de energie niet meer heb om hem mee te dragen.. OMDAT ‘K ZIJN OUDERS OOK NIET BEN!

Die voor hem hadden moeten zorgen maar dat niet hebben gedaan.. die voor hem zouden moeten zorgen.. maar dat nog steeds nalaten.

“Ik” huil voor hem.. zoals toen we klein waren en met brandende dijspieren de voordeur binnenstormden, de gang in, trots op onszelf dat het ultieme sprintje dat we hadden getrokken –omdat we spelend bijna de tijd uit oog verloren waren– ons toch nog een paar seconden voor de vijven de voordeur had doen bereiken..

Om in de gang op vader te botsen..

Wijzend en tikkend op zíjn polshorloge..

Moeder, die vanuit de salon het tafereel gade sloeg dat het op ZIJN horloge vijf seconden ná de vijven was.

“Ik” huil voor de blauw, paars en rode imprint in zijn kont van een hardplastieken hak van een met geribd velours voorziene bovenkant van een pantoffel.

Hij bruine velours, ‘k blauwe. Of was het andersom?

De imprint van de per één millimeter netjes van elkaar gescheiden golfjes van de tekening op de zool van die hak van die pantoffel.. die blauw, paars en rood afgetekend staat op zijn kinderkont.

“Ik” huil voor hem.. voor het een week niet deftig kunnen zitten.. omdat ‘ik’ het voél.. omdat ‘k hem voél.. ergens..

Omdat ‘k voel voor hém..

En ‘mijn eigen kont’ niet kan zien..

voor u Woutman