Hg80Soms… speelt… wat altijd vanbinnen aanwezig is… een prominentere rol…
1… 2… 3… wat kan ik vermijden?
4… 5… 6… wat kan ik controleren?
7… 8… 9… deuren in mijn huis…
10 en 11 als de deur van de stal en het achterpoortje worden meegeteld.
Deuren… , overal waar je naartoe gaat zijn deuren.
Deuren met klinken.
Klinken vol microben…
Deuren worden geopend met de elleboog, met de pink of met een mouw over de hand getrokken.
Als het enigszins kan, wordt er snel mee binnen geglipt als een deur net voor ons reeds werd geopend. Er wordt gelet op de gedragingen van mensen, om in te schatten of ze geen deur door moeten waar ook wij door moeten… ons tempo daaraan aanpassend.
Lukt het om nog snel een voet tussen de deur te steken, dusdoende de deur terug te openen zonder de handen te moeten gebruiken, zal dáár worden voor geopteerd.
Automatische deuren zijn geweldig.
Als alle voorzorgsmaatregelen om de een of andere reden toch niet kunnen worden genomen, de handen toch moeten worden gebruikt, wordt dat onthouden.
Zodat we, tot we onze handen terug hebben kunnen wassen, ons gezicht niet aanraken. Althans, dat proberen we toch.
Er zouden handschoenen kunnen worden gedragen, ik weet het. Maar dan zouden we te veel opvallen.
-Trouwens, als aan alle eisen zou moeten worden voldaan liepen we rond in een ruimtepak, compleet met eigen luchtzuivering-systeem. Misschien zou dat zelfs nog minder gek gevonden worden dan dat wat er achter de vensters van onze ogen leeft-
Al die gedragingen, en het zijn er veel meer, zijn er niet om níét ziek te worden. Toch niet per sé. Hoewel dat ook wel meespeelt natuurlijk, want niemand is graag ziek.
Ze zijn er omdat er diep vanbinnen in ons ángst leeft om ziek te worden.
Omdat ziekte, ziek zijn, ons ook kwetsbaar maakt.
Ziekte maakt ons afhankelijk én ons bewust van onze mortaliteit -absoluut niet te verwarren met de steeds aanwezige doodsdrift… uit zelfbehoud!- .
Toch is er ook het besef dat nooit ziek worden onhaalbaar is én, mss wel het belangrijkste, dat net een compleet steriele omgeving juist kwetsbaarder maakt.
Deze keer is dus de griep niet in het land…
Deze keer is de griep in de wéreld!
Geen epidemie, maar een pandemie.
Een wereldwijd verspreide epidemie.
Een ‘gewoon’ griepvirus ja…, maar wel een dat volgens berichtgeving agressiever is. Sneller overdraagbaar ook.
Dodelijker!
Covid-19: Het Coronavirus!
De wereld in paniek…
Een globale “killer on the loose”…
In de kweekvijver van mijn brein beginnen gedachten zich sneller te delen en te muteren tot vragen.
Sneller zelfs dan de mitose waarop het killer-virus teert.
-Mijn ‘denktank’ schiet in actie.-
Voor zover ik weet, maar ik moet toegeven dat ik niet het allergrootste licht ben, is griep altijd een pandemie.
Toch in de zin dat virussen –die oa griep veroorzaken– oa dieren als gastheer gebruiken (dus ook mensen) en gezellig samen met hun welwillende gastheer de wereld rondreizen.
Handjes schudden hier, een niesbui in het van airconditioning voorziene vliegtuig naar daar, om weet ik veel waar nog tussenlandingen te maken voor een algemene vergadering…
Dus tenzij virussen aan strikte landsgrenzen gebonden zijn waar wij niets van weten en overtreders daarvan door de “Men in Black: division CeLaVi (Circulation Edited Lifeforms and Virusses) in quarantaine gezet worden, ….
Ok, ok, fantasie en sarcasme swingen de pan uit…
Hmmm… déjà vue?
Bij de feiten blijven blijkt dus minder simpel dan gedacht.
Maar wat wil je als tegenstrijdige berichtgeving over het virus vanuit heel de wereld je zintuigen binnen worden gepompt zoals ge-air-conditioneerde lucht.
Gefilterd en op temperatuur gebracht, je hersenen vrijwarend van onge-air-conditioneerde zuurstof.
Wat wil je ook als extreme maatregelen zich sneller verspreiden dan het virus zelf.
Extreme maatregelen geuit met al even extreme uitspraken.
Door regeringsleiders, volksvertegenwoordigers, specialisten,…
Plots is heel de wereld in paniek.
En wordt er afgevraagd hoe dat komt.
Mensen in quarantaine, afgelaste sportevenementen, scholen en fabrieken die sluiten, vakantiegangers die in afzondering gegijzeld blijven…
Hele landen, hele economieën plat.
De beurs bloed.
Zelfs in tijden van oorlog valt anders de economie niet zomaar plat.
De wereld is écht in paniek.
Het kan niet anders.
En volgens alle berichtgeving: terecht!
Vergelijkingen met de Spaanse griep, zelfs met de middeleeuwse pest worden via allerhande media-kanalen de woonkamer in geniest zonder een blad voor de mond te nemen.
En samen met al die berichten, die gedeelde globale bezorgdheid.
Een bezorgdheid over het voortbestaan van de mensheid.
Als de berichtgeving mag worden geloofd, de wereldwijde paniek mag worden gevolgd, dan zou dit wel eens onze zwanenzang kunnen betekenen.
Want ondanks onze illusie dat Spaanse griep en middeleeuwse pest vooral te wijten waren aan povere hygiënische omstandigheden toen, worden we nu met onze neus op de feiten gedrukt dat wij als diersoort dan toch niet zo proper blijken te zijn zoals we wel willen pretenderen te zijn. Dat de “ver-van-mijn-bed-show” minder ver is dan gedacht.
Dat onze in Dettol-gedrenkte omgeving ons er niet van kan weerhouden ziek te worden. Integendeel!
We proberen nog met de vinger te wijzen… een zondebok buiten onszelf aan te duiden… China,… Italië,… om het virus nog buiten “onze” landsgrenzen te houden.
Maar eigenlijk begint het besef door te sijpelen dat wij, als mensheid, zondebok zijn.
Dat ook wij, mensen, drager van en verspreider van virussen zijn.
Dat virussen in en van de wereld zijn, dat die net als wijzelf, samen met die wereld tot één geheel behoren.
Dat landsgrenzen, een imaginair menselijk concept, interactie van organismen met de omgeving niet magisch tot die concepten beperkt.
Maar dat besef beangstigd ons ook. Het laat ons kijken in onszelf. Naar onze angsten. Naar onze angst om ziek te worden. Afhankelijk te zijn van anderen ondanks dat we een sociaal dier zijn. Wat veelzeggend is.
De angst om kwetsbaar te zijn.
Te sterven.
Hoe wij daar mee omgaan? Hoe de wereld daar nog steeds mee omgaat… door de eeuwen heen… is verdeel en heers. En angst is daar de meester strateeg van.
Met angst kunnen we vermijden. Angst stelt ons in staat om niet te moeten stilstaan bij onze angst. Om ons af te sluiten van wat ons angstig maakt.
Hoe anders kan er verklaard worden dat we maar steeds voor alles de ogen sluiten.
Ondanks dat we ergens wel beter weten volgen we dan toch de wereldwijde angst die nu weer gezaaid wordt, waarbij eigenlijk zou moeten worden afgevraagd wie daar wát mee hoopt te oogsten.
Want ik begrijp écht niet dat al die slimme mensen geen voorzichtigere taal zouden hanteren. Duidelijker -en misschien vooral eenduidiger zouden communiceren als er geen verdeeldheid meer wíl worden gezaaid.
Dat het ernstig zal zijn geloof ik wel.
Ernstig is griep altijd.
Maar het weerhoudt nooit iemand ervan om hun wisselgeld aan te nemen.
Tja, zoals zo dikwijls begrijp ik het allemaal niet zo goed. Ik ben, zo blijkt steeds, namelijk niet zo bijster slim. Ik snap het wel, ik begrijp het alleen niet. Dus heb ik heel veel vragen, want ik wíl het wel graag proberen begrijpen allemaal. Alhoewel ik dikwijls twijfel of het willen begrijpen niet wordt ingegeven door een wanhopige eenzaamheid. Toch, telkens opnieuw, moet ik dus vaststellen dat wat heel mijn bestaan tegen me gezegd is wel moet kloppen. Want hoe hard ik ook probeer van het te begrijpen, van de wereld te proberen begrijpen,…het blijft voor mij onmogelijk om het te bevatten.
Mijn gedachten dwalen af naar al die mensen die nu, op de vlucht voor geweld, opeengepakt langs de Turks-Griekse grens gestuit worden. Het laatste van hun zorgen was wel een griepvirus. Maar nu, nu ze op vlucht voor geweld, met geweld aan die grens gestuit worden, opeengepakt en in erbarmelijke omstandigheden, kan er alleen maar gedacht worden aan de gevolgen van een eventuele uitbraak van het coronavirus bij deze mensen. Niet voor hun, want als er daar een paar mensen bezwijken aan Covid-19, gebeurd dat nog steeds aan de andere kant van de Europese grens he.
Maar voor onszelf, want ook al is de wereld van iedereen,… landsgrenzen zijn er voor ons allemaal.
En misschien kunnen we zo de apocalyps van het Covid-19 – coronavirus nog afwenden door die mensen de toegang tot de rest van de wereld te ontzeggen.
Misschien werkt onze struisvogel-tactiek ook wel voor dít virus.
Het lijkt triviaal om nu plots, in deze apocalyptische tijden, op dezelfde manier aan het klimaat te denken…
Laat staan dan om, vanuit de centraal verwarmde cocon dat mijn huurhuisje is, aan de verschrikkelijke impasse waarin we verkeren te denken…
En ergens, diep vanbinnen is er droefenis.
Droefenis voor de wereld.
Droefenis omdat ik de wereld maar niet begrijp.
D-iC © MMXX
