1v8_k_vdkNu we stilaan aan de laatste pagina’s van dit dagboekschrift toekomen, voel ‘k ergens een stille nood om te reflecteren én vooruit te blikken.
Die titel [Verdoofd (numb)] kon niet beter ‘gekozen’ zijn.
Op zijn minst al van bij aanvang van dit dagboek -begin maart 2024- is dat de algemene tendens waarin we verkeerden: Verdoofd!
Afgesloten van onszelf.
Losgekoppeld van onszelf.
Weg.
Als Verdoofd weg.
Als ‘onder narcose’ weg.
Als van een mokerslag buiten bewustzijn weg.
En dat onderstreept -en zet meteen in KOEIENLETTERS- het grootste verschil met ál wat we tot hiertoe altijd al ervaren hebben: Die verdoving van dat ‘bewustzijn’.
Het is al aangegeven geweest.
Zowel in teksten als verbaal.
Dat Grote verschil, van het niet langer enkel in een dissociatief zelfbesef te verkeren, maar daarbij nu ook een dissociatieve verdoving van dat zintuiglijke bewustzijn te ervaren.
Alsof ‘k dood ben.
Levend, omdat er nog geademd wordt, maar toch ook dood.
Een levende dode.
Nooit, zijn we zo verdoofd geweest zoals nu.
Zoals dat voorbije jaar.
Nooit, heeft die dissociatie zoveel grip gehad op dat zintuiglijke bewustzijn, zoals nu.
Het is echt een verschil als tussen dag en nacht.
En het ís Nacht!
Het is al even nacht.
Donker.. maanloos.. en sterrenloos..
Doods.
Doodstil.
En het heeft weerslag.. op ALLES!
..
Er wordt me ingefluisterd, dat het al eens ergens -in een van hun teksten- beschreven staat, als het van een hyper-staat in een hypo-staat van zijn te zijn gevallen.
Die machteloosheid..
Die onophoudelijke machteloosheid..
Tegen al het onrecht dat ons werd en wordt aangedaan..
Heeft ons in een hypo-staat van zijn geduwd.
Een staat van ‘nutteloosheid’.
Een staat van ‘zinloosheid’.
Een staat waarin die machteloosheid tegen al dat onrecht ook zintuiglijk geen weg naar binnen meer wordt gegund.
Dicht. Gesloten. Toe.
Vergrendeld!
Heel m’n ‘zijn‘ is vergrendeld.
“Lasciate ogni speranza, voi ch’entrate!”
We zijn terug bij ‘af’.
Terug, bij het dagboekschrift dat we in 2017 begonnen.. tijdens die eerste stappen.. naar een poging tot herstel.
Infantiele en futiele pogingen.. zo blijkt..
Want we zijn terug, voor die poorten van die hel.
Die hel.. van dat ons.. in dissociatie..
En we zijn slechter af dan ooit tevoren.
Voor den honderdste keer staan we voor die poorten, maar nog nooit waren we er zo slecht aan toe zoals nu.
En nog nooit.. kon het ons zo weinig schelen.
Er is hier geen louteringsberg!
Geen naar op te stijgen ‘Hemel’.
Er is hier enkel die hel.
Enkel die Hel.. van mensen!
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXV
