1v8_k_vdk‘k Weet niet of dat voorgaande voldoende is om als reflectie over de voorbije tijd te kunnen gelden.
Ergens, in een notendop, wel.
Er is -na een “leven”-lang bestaan van onderdrukking, mishandeling, onrecht, machteloosheid..- het overleven op overlevingsmechanismen dat uiteindelijk resulteerde in die totale ‘systeemcrash’ van 2017.
Dan, die moeizame weg om met mondjesmaat een deeltje van het verborgene van dat ons te proberen tonen.
Om dan, in 2019, weer verraden, mishandelt, …, en onrecht aangedaan te zien worden.. en daar voor de zoveelste keer weer machteloos tegenover te staan.
Die mensen, die psychiaters en psychologen, die als de zeloten van een ideologie functioneren, die ons weer onderdrukken, mishandelen, verraden.. en wij, die tegen het onrecht machteloos staan.
Alle mishandelingen -fysiek, emotioneel, enz. …
Al het onrecht dat ons is aangedaan..
Op de meest afschuwelijke, mensonterende wijzen..
Van 1977 tot 2017..
Verbleken bij het onrecht dat ons in 2019 is aangedaan door die zeloten in Sint Hieronymus.
Omdat we ze vertrouwd hebben.
Omdat onze nood zó groot was, dat we ze vertrouwd hebben.
Vanaf daar, is het vrije val gegaan.
Geen vangnet, geen parachute..
Niks.
Hulpkreten?
Die hebben -al ze al niet compleet genegeerd zijn- alleen maar voor een grotere acceleratie in die vrije val gezorgd.
Door misvattingen, onbegrip, onkunde, aannames, …, hoogmoed..
En bij ons is er daardoor enkel nog een grotere nood tot dissociatie aangewakkerd.
Dieper.. en breder.
Wijder vertakt.
Overleven.
…
Hoe overleef je een vrije val?
Hoe overleef je.. een naderende doodsmak?
Door niet aanwezig te zijn!
En die “extensie“..
Heeft zich uitgebreid, uitgediept, vertakt..
Van een geen “ik” –geen ik-narratief; geen ik-besef..- naar een gelaten verdoving van dat zintuiglijke zelfbewustzijn.
Als een onverschilligheid.
Als een gelatenheid.
Tegenover het vallen; en tegenover die nakende doodsmak.
…
De vooruitblik dan:
Die nood.. om ons vast te klampen aan “het leven”.. is uit ons aan het vloeien.
Niet dat we dood willen! Dat heeft er niks mee te maken.
Maar samen met dat vallen..
Ín dat vallen..
Voelen we de behoefte, de nood.. om ons vast te klampen aan het leven.. wegvloeien.
Dat is een wezenlijk verschil.
En daarmee vloeit ook die nood.. om ons vast te klampen aan een bestaan in functie van anderen.. stilaan weg.
Vallen, doen we toch.
Te pletter slagen, vroeg of laat ook.
Het heeft geen nut meer.. om ons nog te proberen vastklampen aan het ijle..
Het ijle, dat de mens is.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXV
