1v8_k_vdkWat er zondag en maandag ll. gebeurde, gebeurt eigenlijk constant:
Er wil iets worden gezegd -of geschreven in die dagboeken- en we beginnen uit te wijden.
Een nood om ons te verduidelijken -en verantwoorden- begint zovéél ruimte in te nemen, dat we er eigenlijk niet meer aan toekomen te zeggen wat we in de eerste plaats wilden zeggen.
Die nood -die ‘gevoeld’ wordt- om ons te verduidelijken en te verantwoorden is er niet zomaar.
Die is al heel lang geleden ontstaan.
Vanuit een zéér reële realiteit dat we niet begrepen worden.
Er is namelijk een subtiel verschil in ons denken.
Een subtiel verschil dat zó significant is, dat het niet begrepen wordt.
Maar mensen dénken wel dat ze ons begrijpen.
Mensen denken dat wij -en alle anderen- denken zoals zij denken.
Dus vullen die vanuit hun eigen perspectief -en vanuit het collectief waartoe ze behoren- ons denken aan.
Wat leidt tot verkeerde interpretaties -waarvan zij wel denken dat die correct zijn- en uiteindelijk tot dat totaal niet begrijpen van dat ‘ons’; en onze eigen, paniekerige nood om te verduidelijken en te verantwoorden -om de juiste context te bieden- en dus dat uitweiden.
Maar het helpt niet!
Het helpt nooit!
Het mag niet baten.
Want die soort is zo vól van hun eigen gelijk, zó overtuigd van hun eigen superioriteit en alwetendheid, dat het hun stekeblind en stokdoof maakt.. zonder dat zelf door te hebben en/of dat ten stelligste ontkennen.
Het is écht een verschil in denken; en dat verschil ligt echt in “gras is groen“..
Een verschil dat zó significant subtiel is als de resusfactor van bloed..
Maar met nog een kleine stap verder:
Als een soort ongekende -of nieuwe- resusfactor.
Niet positief; niet negatief..
Resusfactor: ñ
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXV
