1v8_k_vdk(Toegegeven: ‘k monitor te veel. Veel te veel. Op het censureren af.)
Enige tijd geleden schreven we dat we de zaken een beetje anders wilden gaan aanpakken.
Dat had zeker ook te maken met de wijze waarop hier geschreven wordt.
Tot dusver, denk ‘k, is die verandering te subtiel van karakter geweest.
Er wordt nog steeds te veel rekening gehouden met derden.
Met die gevoelens en noden van derden.
Omwille van een.. angst.. die we door diep geworteld trauma ervaren om, wie dan ook op de wereld, door wat we zeggen, doen en zelfs denken, te zullen kwetsen.
Dat is fucked up.
Als je ons ‘zot’ wil noemen: Dát, is zot!
Want we doen dat zelfs ten koste van onszelf.
(ok ok ‘k zal het zeggen! Er wordt me duidelijk gemaakt dat ‘k, nu ‘k die tekst uit dat dagboek over neem, dien te vermelden dat net alleen ‘k, de systeem-alter, daar verantwoordelijk voor is. Aangezien het monitoren en censureren op mijn conto alleen te schrijven is. Goed zo?! Iedereen content nu?! ok! Als je míj́.. dan zot wil noemen.. Hée, da’s ni grappig!)
Doen we dat niet..
(ok ok!!)
Doe ‘k dat niet..
Allé, “gewoon” de gedachte al om dat eens niet te doen.. geeft kortsluiting in onze bovenkamer.
(nee das ni waar! niet enkel bij mij! gijle flipt daar ook van dus ‘onze bovenkamer’ is een gerechtvaardigd gebruik van dat bezittelijk voornaamwoord. ok niet iedereen maar dan nog is ‘onze’ gerechtvaardigd! dank u! mag ‘k dat dan nu gewoon overtypen ja?)
Echte kortsluiting hé!
‘k… Voel het echt knetteren in m’n bovenkamer dan; en dat geknetter gaat gepaard met een fysieke druk die ‘k in m’n brein voel opbouwen.
Een fysieke druk die m’n slapen doet kloppen.
En ‘k voel (haast) letterlijk verbindingen uitschakelen.
Alsof er zekeringen springen.
Ook in het gebied van Broca.
Want het maakt me werkelijk sprakeloos.
Maar het gaat nog verder dan dat:
In m’n lichaam gebeuren er dingen die –tijdens een bodyscan eens onder woorden gebracht aan een psychologe– volgens een psychologe duiden op de fysiologische symptomen van een zware paniekaanval..
Terwijl ze daarbij verbijsterd constateerde hoe daar een serene (of beter ‘gelaten’) kalmte over werd gedrapeerd.. zodat die paniekaanval (bijna) volledig werd gemaskeerd.
Zelf weet ‘k dat niet, want op zulke momenten is ‘de tijd’ al lang uitgeschakeld en bevind ‘k me ergens in een leeg, wit niks.
En dat gebeurt -eerlijk gezegd- veel, veel meer dan dat ‘k eigenlijk wil toegeven.
(ok, ja! ‘k duw ulle zo ver weg dat ge evengoed op den achterkant van de maan zou kunnen zitten. ‘ik’ ‘ik’ ‘ik’.. ‘k weet het dat ‘k daar verantwoordelijk voor ben. ‘k alterneer of wis ’tijd’!; ‘k zorg voor ‘gaten’!; ‘k ben diegene die altijd alles fout doet! ’t is allemaal mijn fout, ‘k weet het! maar zonder mij hé.. waren jullie allemaal al lang dood en begraven of erger nog achter slot en grendel! oe boehoe!.. ge zit toch niet meer opgesloten he. ‘k geef ulle meer dan voldoende vrijheid. meer dan dit en kijk: patat!: dakloos! gewoon omdat ‘k ulle laten proberen heb van zelf begrip te krijgen van derden. die moeten ulle niet! begrijpt ge da nog steeds ni?! die moeten ulle ni!! zonder mij als buffer hadden die ulle al lang opgehangen of de keel afgesneden. die kunnen niet om met iets dat anders is. den brandstapel, da’s al wat die kennen. da’s een agressieve, arrogante, moordlustige soort die enkel vernietiging kennen.. en zeker voor iets dat gelijkt op hun.. maar in niks gelijk is aan hun)
Tijdens zo goed als elke interactie eigenlijk.
M.a.w.: Om die kortsluitingen zoveel mogelijk te vermijden, vermijden we zoveel mogelijk ons echte zelf.
(ok ‘ik’! fuck seg!)
Om anderen niet te ‘kwetsen’ met ons echte zelf.
Want ja, ons echte zelf ‘ziet’ veel -VEEL- meer dan dat we laten uitschijnen..
en dat ‘kwetst’ mensen..
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXV
