1v8_k_vdkHet onevenwichtige in ons bestaan maakt “natuurlijk” wel dat het ook moeilijker is geworden om “waardering” nog te kunnen zien, voelen.. én aanvaarden.
Zoals een halve gram geen merkbare verandering teweeg brengt in een balans met een contragewicht van tien ton.
Ons denken dus, ons brein, is ontegensprekelijk door de jaren heen gefocust geraakt op het detecteren van al die signalen van veroordeling, respectloosheid en waardeloosheid.
Maar we zeggen wel degelijk ‘DETECTEREN’ voor een reden.
Een gegronde reden!
Want die respectloosheid en die onderwaardering vanuit de omgeving, is wel degelijk overal aanwezig.
En we pikken het op.
Hoe subtiel ook –zelfs in hun onbewuste.. we pikken het op.
En neen, het is niet altijd “gewoon” tégen ons.
Paranoïde zijn we niet.
Nog steeds niet.
Al is het, van jongs af aan, al heel ons bestaan, wel een tendens dat het vanuit onze omgeving ook wel zeer specifiek naar ons toe gericht is (geweest).
Omdat we absoluut anders denken, heel anders zijn.. en dat dát, niet in hun ICMe-denken past.
Niet behoort tot iets waar zij waardering of respect voor kunnen opbrengen.
Iéts, dat ze, vanuit hun bekrompen, kleinzielig perspectief, absoluut niet kunnen appreciëren.
Dus ja, we zijn daar zeker persoonlijker en directer mee geconfronteerd, maar het is een algemeen iets.
Het is een algemeen iets –dat ook weer in dat ICMe-denken van mensen zit– waar wij ‘gevoeliger’ aan zijn.
We merken het op!
Overal en altijd!
Zoals we door die hoogsensitiviteit gevoeliger zijn aan (kunst)licht, geluid.. zintuiglijke prikkels..
En door die hooggevoeligheid gevoeliger zijn aan spanning, sfeer.. emotionele lading..
En gevoeliger zijn aan onrecht..
Zelfs al is dat een ‘ver-van-mijn-bed‘-onrecht.
En -ook neen!- de focus van onze gedachten zit dus niet verankert in “kwade bedoelingen”.
Onze eerste gedachten –hoe pijnlijk iets dikwijls voor ons ook aanvoelt– gaan in eerste instantie naar een overwegen dat onze eigen gevoelens neutraliseert.
Een aangeleerd denken dat zegt dat datgene dat we voelen “fout” is.
Als in ‘verkeerd’ en ‘onjuist’.
Als in: ‘het verkeerd interpreteren van de signalen in onszelf’.
Wij zijn fout!
Altijd: Wij zijn fout.
Dat is wat we in eerste instantie dénken.. terwijl alles in ons alarm schreeuwt omdat we eigenlijk diep vanbinnen met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid voélen dat wat we opmerken de feitelijke waarheid is.
In tweede instantie -als we de feitelijkheid van de signalen niet kunnen negeren- wordt er overgegaan tot ‘verschoning’.
Als in “het zal onbewust zijn”; “het zal zo wel niet bedoeld zijn”..
Als in: “mama en papa doen ons niet pijn omdat zij fout zijn.. maar omdat wij fout zijn!”
Ook aangeleerd.
Maar neen, de signalen zijn zéér duidelijk!
Ook al zijn ze niet kwaadwillig bedoeld.. onbewust geuit.. gegenereerd vanuit hun ICMe-denken waarvan ze zichzelf niet bewust zijn dat ze zo geïndoctrineerd zijn van zo te denken..
Ze zijn feitelijk!
Die constante uiting en veroordeling naar ons toe van respectloosheid, waardeloosheid..
Omdat wij niet zijn zoals hun (ook)..
Is zeer, zéér reëel!
En die beseffen zelf niet ‘hoé‘.. en ‘dát‘ ze dat doen.
Maar dat maakt het niet minder erg.. en ook niet minder pijnlijk.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXV
