1v8_k_vdkBediscussieerbaar..
Maar mogelijks een van die diepst gewortelde “pijnpunten” zit ‘em in een vertakte verankering van een totaal ‘gevoel’ van waardeloosheid.
Vertakt, zoals wortels van een boom vertakt zitten in de grond, lijkt dat ‘gevoel’ van totale waardeloosheid vertakt te zitten in m’n zijn.
Als pijnpunt, wel te verstaan!
Niet als ‘grond van m’n zijn’, maar als ziekte.. in die ‘grond van m’n zijn’.
Een infectie, een verstoring..
Een gevoeligheid, als een ontsteking.
Een ontsteking die doorheen je gehele zenuwstelsel loopt.
Dat ze niet van oorsprong in de grond van m’n zijn zit, maar als een bacterie of een virus die grond van m’n zijn aantast, haal ‘k uit het feit dat we zelf niet compleet overtuigd zijn van totale waardeloosheid.
En dat we eigenlijk niet begrijpen, ondanks al onze inspanningen, dat er zó weinig waardering vanuit de omgeving komt.
Dat laatste, zo zullen vele psychiaters en psychologen wel zeggen, kan gereduceerd worden tot “Maar een gevoel”, “Maar een indruk”, “Maar een beleving”… die we hebben.
En al willen we grif toegeven dat er zeker een ‘gevoeligheid’ aanwezig is en/of dat er mogelijk zelfs –over alle jaren heen– een óvergevoeligheid ontstaan is..
Die neemt die absolute feitelijkheid van (een heel bestaan van) onderwaardering vanuit de omgeving niet weg.
Een onderwaardering die –dikwijls ook vanuit hun bekrompen ICMe-denken– regelrecht naar die veroordeling tot waardeloosheid leidt.
Tot respectloosheid ook.
ᗪ𝒾∂เรᗪ𝔫ค©️MMXXV
